Ο Γάλλος φιλόσοφος, κοινωνιολόγος και δημοσιολόγος Ραϋμόν Αρόν καθηγητής κοινωνιολογίας στη Σορβόννη και στο κολέγιο της Γαλλίας, το 1957 σχολίασε την εξοργιστική δήλωση του Γάλλου πρωθυπουργού Γκι Μολέ, όταν εκείνος είχε δηλώσει «μας είπαν ότι η πολιτική μας απέτυχε. Είναι αυτός λόγος να παραιτηθούμε;» Εκεί ο Ραϋμόν Αρόν αναφέρθηκε στην ηθική πρόκληση του Γκι Μολέ.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η αποτυχία της ελληνικής κυβέρνησης έχει κτυπήσει κόκκινο καιρό τώρα. Η τραγωδία των Τεμπών όσο και αν κρύφτηκε 3 χρόνια ήρθε εκ νέου με πολλά στοιχεία και αποτελείωσε ό,τι είχε μείνει. Εμφανίστηκαν οι αποσυνθέσεις, τα αδιέξοδα, οι ευθύνες, μιας κυβέρνησης που λιμνάζει στην πολιτική της μόλυνση.
Όμως αντί να λειτουργήσει με περίσκεψη η κυβέρνηση ξεσαλώνει για μια ακόμη φορά προσπαθώντας να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να παρουσιαστούν παλιομοδίτικες βιτρίνες με βεβαιότητες για ένα νέο μέλλον που έρχεται. Ιδιωτικά πανεπιστήμια που φθάνουν, προσλήψεις που θα γίνουν και άλλες αμφίβολες υποσχέσεις πολιορκούν τη φαντασία των πολιτών για να τον αποτρέψουν από τα ουσιώδη. Κίβδηλες ψαλμουδιές που τις διαλαλούν οι φιλικοί προς την κυβέρνηση δημοσιογράφοι για να πάει παρακάτω η συζήτηση.
Δεν άκουσαν ποτέ εκείνο που έλεγε ο Αντρέ Μαλρό: «δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική δίχως ηθική». Δε βλέπουν ότι ο έλληνας πολίτης ζητάει την αλήθεια για την τραγωδία των Τεμπών και δεν εξαπατάτε από ελαφρολογίες δικαιολογιών και από κενολογίες επιχειρημάτων; Η αγωνία της αλήθεια για τα Τέμπη έχει γίνει οργή ενάντια στην παθολογία της κυβέρνησης και στα υποθηκευμένα συμφέροντα που κρύβονται και λειτουργούν στα σκοτάδια.
Ας μάθουν λοιπόν οι κυβερνώντες ότι εκεί που ολοκληρώνεται το δράμα αρχίζει η αναζήτηση της αλήθειας και ο καλπασμός του νοήματος. Εξάλλου το συνοδευτικό του ανθρώπου είναι το πάθος του για την αλήθεια. Όσο και αν προσπαθούν να θολώσουν τα κριτήρια με βίντεο και να ισχυριστούν ότι οι ευθύνες απομακρύνονται από την κυβέρνηση η αλήθεια δε σκεπάζεται, δεν αλλοιώνεται, δε μετατίθεται. Και ας το κατανοήσουν οι παρερμηνευτές των Τεμπών ότι το νόημα αποκτάται από τα διάκενα. Και τα διάκενα είναι πολλά στην τραγωδία των Τεμπών. Επίσης ας υποψιαστούν αυτό που έλεγε ο Γάλλος φιλόσοφος Πωλ Ρικέρ ότι ο όρος ευθύνη έχει και μια σημασία «του είμαι υπόλογος για…». Τα ερωτήματα για την πυρόσφαιρα, για το μπάζωμα, για την αμαρτωλή σύμβαση 717, που κρίνεται επίσης ως αιτιώδη σύνδεση για την τραγωδία, δεν τίθενται ως ρηματικές φιγούρες, ούτε ως λεκτικός θόρυβος, αλλά ζητούν την υλικότητα του σημαίνοντος της αλήθειας για το τι συνέβη. Είναι ερωτήματα κατηγορικής προσταγής. Ήθελαν κάποιοι κάτι να καλύψουν; Ήθελαν κάποιοι κάποια απαίτηση να υπηρετήσουν; Η θεραπεία όμως της απορίας έρχεται με το φως της αλήθειας.
Να γιατί καμιά δικαιολογία με κοστούμι δεν μπορεί να σταθεί όρθια. Και να γιατί η οργή των πολιτών μεγαλώνει όλο και περισσότερο, γιατί οι πολίτες διαπιστώνουν ότι η λογική μπαίνει σε νάρθηκες με όσα μας λένε εκείνοι που θέλουν να σπρώξουν την τραγωδία των Τεμπών στο εκείθεν της λησμονιάς. Γιατί τελικά η ανεπάρκεια των κυβερνητικών επιχειρημάτων διαυλακίζει την ανοησία και τα επιχειρήματα γίνονται απίστευτα ξεφτίδια.
Τι είναι όμως εκείνο που τραβά τους κυβερνητικούς παράγοντες να συρθούν στα ανεκλάλητα και στην παρέκκλιση της λογικής; Κάποιο σύμπλεγμα ενοχής; Η κατοχή του φόβου; Η ανικανότητα τους, που έγινε παροξυσμός; Ό,τι και να είναι η κυβέρνηση δημιουργεί ένα άθροισμα πληγών. Έχει όμως μια τακτική να μοιράζει ακαταδίωκτα σαν να είναι συγχωροχάρτια.
Και μέσα στην πυρετώδη κατάσταση ένας μεγαλοσχήμονας ιερέας βγήκε με αφρώδη βόρβορο να επιτεθεί κατά της κ. Καρυστιανού. Ο ανυποψίαστος μεγαλοσχήμονας αρχιερέας, θεολογικά αγράμματος στα χάη του μίσους (μουτζαχεντινικές προσαρμογές) και όχι στη χριστιανική αγάπη, έκανε πολιτική με χλιμιντρίσματα έξω και πέρα από το θεολογικό φρόνημα.
Σημεία των καιρών. Έχουμε γεμίσει από ακατονόμαστε συμπεριφορές και από ανετυμολόγητες προθέσεις.
