01 Μέθοδος υποχώρησης διά της ανάθεσης των εθνικών θεμάτων σε τρίτους
Προκειμένου να κατανοηθεί τι κάνει σήμερα η ΝΔ πρέπει να μελετάμε την Ιστορία, που μας διδάσκει να είμαστε προσεκτικοί. Ο Σεφέρης αναφέρει για τον φίλο του τον Ευάγγ. Αβέρωφ, υπουργό Εξωτερικών της ΕΡΕ, ότι στη δεκαετία του ’50 είχε ετοιμάσει σχέδιο διχοτόμησης της Κύπρου. Ο Αβέρωφ δεν τολμούσε να υποβάλει δημόσια ένα τέτοιο σχέδιο. Γι’ αυτό «ψιθύρισε» στο αυτί των Εγγλέζων την παράκληση να το προωθήσουν εκείνοι. Τους βεβαίωσε ότι αφού η Ελλάδα θα «μουρμούραγε λίγο», στη συνέχεια θα αποδεχόταν επίσημα τα διχοτομικά σχέδια που είχε επεξεργαστεί ο ίδιος!
Το 1996 η κυβέρνηση Σημίτη πρότεινε στον Βανς και τον ΟΗΕ να υιοθετήσει το Συμβούλιο Ασφαλείας απόφαση για το ονοματολογικό με όνομα «Μακεδονία (Σκόπια)» (!) για διεθνή χρήση και σκέτο «Μακεδονία» (!) στο εσωτερικό. Η ελληνική πλευρά τού διευκρίνισε ότι δεν «άντεχε» να φέρει μια τέτοια πρόταση στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και πολύ λιγότερο στη Βουλή. Πρότεινε λοιπόν στον Βανς να ενημερώσει τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας ότι η ελληνική κυβέρνηση συμφωνεί με μια τέτοια λύση. Οτι είχε κανονιστεί ώστε η Επιτροπή της ΕΟΚ (σήμερα ΕΕ) να υιοθετήσει την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και αφού η Αθήνα θα «έσκουζε» λίγο για τα μάτια του κόσμου, θα δήλωνε ότι δέχεται «αναγκαστικά» τις αποφάσεις των ΟΗΕ και ΕΟΚ. Τα ίδια έκανε ο Σημίτης και με τα ελληνοτουρκικά στη Μαδρίτη (φωτογραφία).
Το πρώτο ιστορικό δίδαγμα προέρχεται από τα ως άνω παραδείγματα. Οι κυβερνήσεις που κάνουν τέτοιες επιλογές ουσιαστικά δεν είναι διατεθειμένες να παλέψουν στο πεδίο της διπλωματίας, αλλά απλώς οργανώνουν μεσολαβήσεις των ισχυρών ή των διεθνών οργάνων προκειμένου μετά να παριστάνουν ότι «αποδέχονται» τα «αποφασισμένα». Πρόκειται για μια ειδικού τύπου οργάνωση ενδοτικών πολιτικών.
Ο τρόπος που ενεργεί σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη στα ελληνοτουρκικά θυμίζει σε πολλά τις προαναφερθείσες μεθοδεύσεις. Η κυβέρνηση παριστάνει ως να τζαρτζάρεται σκληρά, ενώ έχει αναθέσει σε σημαντικό βαθμό την τύχη της πορείας των ελληνοτουρκικών στη γερμανική «διαιτησία», η οποία είναι γνωστή για τον φιλοτουρκισμό της από τα τέλη του 19ου αιώνα. 02
02 Ευρύτερες υποχωρήσεις και μεθοδεύσεις στις ελληνικές θάλασσες
Υπάρχει και ένα δεύτερο ιστορικό δίδαγμα που ενδιαφέρει εδώ: η Τουρκία εδώ και δεκαετίες επιδιώκει να θέσει υπό αμφισβήτηση τα δικαιώματα της Ελλάδας που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο. Ο,τι μπορεί το «γκριζάρει» και στη συνέχεια το διεκδικεί ως δικό της. Ταυτόχρονα, στο διεθνές στερέωμα παριστάνει την αδικημένη. Κάθε παράνομη διεκδίκησή της τη συνοδεύει με αποσπασματική και στρεβλή αναφορά στο διεθνές δίκαιο. Σε αυτήν τη βάση ξεκίνησε το παιχνίδι της αμφισβήτησης της ελληνικότητας δεκάδων νησιών και βραχονησίδων, που στη συνέχεια τα διεκδικεί ως δικά της. Ταυτόχρονα, θέτει συνεχώς στο «ανατολίτικο παζάρι» όλο και περισσότερες διεκδικήσεις που αναφέρονται σε ελληνικά δικαιώματα, ενώ με τρόπο εκβιαστικό εμποδίζει την άσκησή τους. Η Τουρκία είναι η μόνη παλιά αποικιοκρατική αυτοκρατορία που επιδιώκει να πάρει πίσω εδάφη και θάλασσες που κατείχε στις πρώην αποικίες της. Ιστορικά, μια πρωτοφανής θρασεία διεκδίκηση.
Απέναντι στις τουρκικές μεθοδεύσεις πολλές ελληνικές κυβερνήσεις ορθά επικαλούνται το διεθνές δίκαιο, που οι προβλέψεις του αναμφισβήτητα δικαιώνουν τις ελληνικές θέσεις. Ομως πρακτικά αρνούνται να αξιοποιήσουν αυτό που επικαλούνται. Αναφέρομαι σε πρακτικές σε ζητήματα όπως η αιγιαλίτιδα ζώνη και η ΑΟΖ, το κλείσιμο των κόλπων και η χάραξη των γραμμών βάσης.
Στο πλαίσιο αυτής της τουρκικής πρακτικής υπήρξε ευθεία αμφισβήτηση της ελληνικότητας των Ιμίων, καθώς και η προβληματική συμφωνία της Μαδρίτης. Ο Σημίτης δέχτηκε ως πέμπτο όρο σε αυτήν τη συμφωνία την αναστολή των δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο. Ανάμεσα στα άλλα και ως προς την επέκταση των χωρικών υδάτων της μέχρι τα 12 μίλια. Αποτέλεσμα ήταν να μην επεκταθούν μέχρι σήμερα τα ελληνικά χωρικά ύδατα ακόμη και στη ΝΑ Κρήτη. Δεν είναι τυχαίο ότι «διαβάζοντας» η Τουρκία τις υποχωρητικές διαθέσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη κατασκεύασε παράνομη συμφωνία για ΑΟΖ με τη Λιβύη. ΑΟΖ η οποία εφάπτεται επί των δυνάμει ελληνικών χωρικών υδάτων. Η Τουρκία με αυτή της την πράξη παραβίασε ακόμη και τη συμφωνία της Μαδρίτης (1997) που απαγόρευε να υπάρξουν μονομερείς ενέργειες στο Αιγαίο.
Την υποχώρηση της Ελλάδας από τα δικαιώματά της στην αιγιαλίτιδα ζώνη, όπως στην Κρήτη, τη συνόδευσαν η κακή συμφωνία με την Ιταλία και η επικείμενη, πιθανά, συμφωνία με την Αίγυπτο. Ο τρόπος που γίνονται αυτές οι συμφωνίες οδηγεί στην παραίτηση από δικαιώματα έναντι τρίτων σύμμαχων κρατών, στο όνομα των δυσκολιών με την Τουρκία! Καταπληκτικό! Πιέζει η Τουρκία, η κυβέρνηση υποχωρεί και επιδιώκει να «ισοσκελίσει» αυτή την υποχώρηση με νέες υποχωρήσεις και εκεί που ουσιαστικά δεν πιέζεται άμεσα.
Ολα δείχνουν ότι τις τελευταίες εβδομάδες η Ελλάδα αποδέχτηκε μια συμφωνία με την οποία τίθενται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία μια «ευρύτερη Μαδρίτη» και νέα «θαλάσσια Ιμια». Δηλαδή η Ελλάδα δέχτηκε μέσω ΗΠΑ και Γερμανίας να γκριζάρουν χωρικά της ύδατα ακριβώς όπως οι Τούρκοι γκρίζαραν το 1996 τα ελληνικά Ιμια. Και όπως την ίδια εποχή στη Μαδρίτη, έτσι και τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ συμφώνησε να προστεθεί στα υπό διεύρυνση ζητήματα η γενικότερη αναστολή στην άσκηση των δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο. Ακόμη, όπως ανακοίνωσε ο Καλίν, εκπρόσωπος του Ερντογάν, που ελπίζω να μη λέει την αλήθεια, στον δομημένο διάλογο ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία θα ενταχθούν όλα τα θέματα που έθετε η τελευταία κατά το παρελθόν και που σταθερά απέρριπτε η Ελλάδα αφού τέμνουν άμεσα κυριαρχικά της δικαιώματα.
Το πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν τα νέα γεωπολιτικά και ιστορικά δεδομένα θα αναλυθεί στο άρθρο της επόμενης Κυριακής.
