Βόμβα η στήριξη των ισχυρών για τη συνοχή της ΕΕ και μέγα πρόβλημα για τους υπόλοιπους
Η παθητική αποδοχή των πολιτικών που αποφασίζονται στις Βρυξέλλες ναρκοθετεί το μέλλον της χώρας καθώς η Ευρωπαϊκή Ενωση όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια στηρίζει τους ισχυρούς έναντι των αδύναμων.
Αυτή η θέση μπορεί βραχυπρόθεσμα να εμφανίζεται ως απάντηση στον διεθνή ανταγωνισμό αλλά στην πραγματικότητα διευρύνει το εσωτερικό χάσμα. Αυτό καταδεικνύει μελέτη του καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας και πρώην γενικού γραμματέα Ιδιωτικών Επενδύσεων Λόη Λαμπριανίδη για το Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ.
Τι να κάνουμε
Οπως υπογραμμίζει ο κ. Λαμπριανίδης, η στήριξη «των “πρωταθλητών” της ΕΕ (χωρών, περιφερειών, επιχειρήσεων) είναι η εύκολη λύση. Αυτό μπορεί να λειτουργήσει βραχυπρόθεσμα, όμως μεσομακροπρόθεσμα θα προκαλέσει μεγαλύτερα προβλήματα διεθνούς ανταγωνιστικότητας και συνοχής στο εσωτερικό της Ευρώπης και των κρατών-μελών της. Απαιτείται, επομένως, η επιλογή διαφορετικής πολιτικής».
Σύμφωνα με την ίδια μελέτη, «χρειάζονται από μεριάς της Ελλάδας εθνική εγρήγορση αλλά και συστράτευση με τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας ώστε να διεκδικήσουμε πολιτικές πραγματικής ανάπτυξης και ταυτόχρονα συνοχής σε επίπεδο χωρών αλλά και περιφερειών από την ΕΕ μέχρι το 2030, μια νέα συμφωνία ανάπτυξης και συνοχής ανάλογη με το European Green Deal».
Η απάντηση σύμφωνα με τη μελέτη είναι «να πάψει η Ελλάδα να είναι παθητικός αποδέκτης πολιτικών που αποφασίζονται χωρίς αυτήν, εν πολλοίς με δική της υπαιτιότητα, αναλαμβάνοντας εκ νέου
δραστήριο ρόλο στις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Το κείμενο θέλει να ανοίξει τη συζήτηση για ζητήματα που συνδέονται τόσο με την ασάφεια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όσο και με τις αδυναμίες των θεωριών ανάπτυξης».
Κρίσιμα ερωτήματα
Συμβάλλοντας στη διαμόρφωση αυτής της εναλλακτικής πολιτικής ο καθηγητής Λ. Λαμπριανίδης θέτει ουσιαστικά ερωτήματα: «Ποια είναι η σχέση ανταγωνιστικότητας και συνοχής; Είναι συμβατές η έξυπνη εξειδίκευση με τη σύγκλιση; Μπορεί ο συντονισμός των εθνικών πολιτικών να λειτουργήσει συμπληρωματικά με τον προϋπολογισμό της ΕΕ;». Και ακόμη: «Υπάρχει περιθώριο ανάπτυξης κλάδων τεχνολογικής αιχμής στην περιφέρεια; Μπορούν χώρες της περιφέρειας να αποκτήσουν ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση των κεντρικών πολιτικών της ΕΕ;». Μένει βέβαια να απαντηθεί και το πολιτικό ερώτημα: κατά πόσο αυτοί οι προβληματισμοί απασχολούν τους πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς και με ποιες διαδικασίες μπορεί να καλυφθεί το αναμφισβήτητο έλλειμμα προβληματισμού ακόμη και των «ειδικών» στη χώρα μας.
