Δεν μπορεί κανείς να αποφύγει τον παραλληλισμό του ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου – όχι κατά της «Ελλάδας» αλλά καθαρά κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη – με εκείνο το χαστούκι του Συμβουλίου της Ευρώπης, πριν πάνω από μισό αιώνα, κατά της ελληνικής χούντας.
Ήταν τότε, στις 12 Δεκεμβρίου του 1969 που ο ελληνικός λαός ενημερωνόταν από τα κατευθυνόμενα και ελεγχόμενα Μέσα Ενημέρωσης πως η κυβέρνηση της χούντας είχε αποχωρήσει «οικειοθελώς και μονίμως» από τον ύψιστο θεσμό προστασίας της Δημοκρατίας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Μόνον που αν έπιανες ξένους σταθμούς θα μάθαινες πως η φυγή της χώρας από το ΣτΕ ήταν αποτέλεσμα μιας μάχης στο Συμβούλιο της Ευρώπης, δημοκρατικών από τη μία και υποστηρικτών άμεσα ή έμμεσα του δικτατορικού καθεστώτος από την άλλη.
(Ίσως και σήμερα για να μάθεις για το ψήφισμα κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη να πρέπει να ψάξεις στο διαδίκτυο ποιοι το αναφέρουν και ποιοι ελέγχονται απόλυτα από καθεστώς)
Αλλά φυγή από την Ευρώπη της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν πρόκειται (ευτυχώς) να δούμε. Εξάλλου έχει συνοδοιπόρους τη Μελόνι στην Ιταλία και τον Όρμπαν στην Ουγγαρία. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναφέρονται ταυτόχρονα και στα τρία ονόματα….
Τότε, η άτακτη φυγή της χούντας από το ΣτΕ ήταν αποτέλεσμα των διεργασιών από την επιβολή της χούντας που είχε ως αποτέλεσμα να σχηματιστεί μια μεγάλη πλειοψηφία υπέρ ενός ψηφίσματος καταδίκης και αποβολής της Ελλάδας.
Ήδη από τις πρώτες ημέρες μετά της επιβολής της χούντας, στις 25 Απριλίου 1967, ο Αυστριακός σοσιαλιστής βουλευτής Καρλ Τσέρνετς έγινε ο πρώτος κοινοβουλευτικός που έφερε το ελληνικό ζήτημα στη Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. «Ένα από τα μέλη μας έχει παραβιάσει τις θεμελιώδεις αρχές της κοινότητάς μας […] Ως κοινοβουλευτική συνέλευση, είμαστε υποχρεωμένοι να λάβουμε θέση», είχε πει.
Μαζί του συντάχτηκαν στις 20 Σεπτεμβρίου 1967, οι κυβερνήσεις της Δανίας, Νορβηγίας και Σουηδίας, υπέβαλαν προσφυγές εναντίον της Ελλάδας, κατηγορώντας την Αθήνα για παραβίαση πολλών άρθρων της ΕΣΔΑ.
Τελικά, στις 9 Δεκεμβρίου 1969, η βρετανική κυβέρνηση αποφάσισε να συνταχθεί με τις χώρες που υποστήριζαν την αποβολή. Το Λονδίνο θεώρησε ότι αυτό τουλάχιστον θα ικανοποιούσε την κοινή γνώμη και θα απέτρεπε τις εκκλήσεις για την αποβολή της Ελλάδας και από το ΝΑΤΟ.
Στις 12 Δεκεμβρίου 1929, ενώ η Επιτροπή Υπουργών συνεδρίαζε υπό την προεδρία του Αλντο Μόρο, ο Παναγιώτης Πιπινέλης –διορισμένος υπουργός Εξωτερικών- διέκοψε τη διαδικασία και ανακοίνωσε την ελληνική αποχώρηση. Μόνο τρία μέλη έως τότε αντιτάσσονταν στην αποβολή: Γαλλία, Κύπρος και Τουρκία.
Ήταν τότε που όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, αφού ο Στυλιανός Παττακός δήλωσε ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν ενοχλούσε την Ελλάδα περισσότερο από «ένα κουνούπι που κάθεται στα κέρατα ενός βοδιού».
Ήταν τέτοια η προσπάθεια χειραγώγησης της Κοινής Γνώμης που ο Δήμος Αθηναίων… σημαιοστόλισε την πρωτεύουσα για ένα τριήμερο για να γιορτάσει το «τέταρτο ΟΧΙ» προς τους… «ψευδοδημοκράτας της Δύσεως. Εννοείται πως τα άλλα τρία «ΟΧΙ» ήταν –υποτίθεται- η αντίσταση στον φασισμό, η αντίσταση στο γερμανικό ναζισμό και τον… σλαβοκομμουνισμό!
Όσο πάντως και αν προσπάθησαν εσωτερικά να το υποβαθμίσουν το «καθεστώς» είχε δεχθεί ένα σημαντικό πλήγμα και στηριζόταν κατ ‘εξαίρεση από λίγα ευρωπαϊκά κέντρα και κυρίως από τις ΗΠΑ.
Σας θυμίζει κάτι η απαξίωση αυτή τότε και η προσπάθεια σιγής και απαξίωσης σήμερα, όταν ένα άλλο ψήφισμα έρχεται να αμφισβητήσει τη Δημοκρατία και την καταπάτησή της στη χώρα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη στα χνάρια του Όρμπαν και της Μελόνι;
Ξεκινήσανε με θεωρίες συνωμοσίας και προσπάθειες δυσφήμισης της Ελλάδας, αγνοώντας πως το ψήφισμα δεν αφορά τον λαό αλλά τη συγκεκριμένη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Το ψήφισμα καταδικάζει συγκεκριμένες πράξεις και παραλήψεις της κυβέρνησης και όχι τον ελληνικό λαό.
Και μπορεί τότε να έφταιγε ο… «αναρχοκομμουνισμός» ή, ότι άλλο θέλετε, αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη και οι παπαγάλοι μίλησαν και «γνωστούς κύκλους της κεντροαριστεράς και της αριστεράς στην Ευρώπη».
Λες και το Renew Europe του Μακρόν είναι… σοσιαλιστές. Ή σοσιαλιστές είναι και οι πράσινοι… Ή ίσως και οι επτά ευρωβουλευτές του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος που το ψήφισαν ενώ… «δημοκράτες» για το Μέγαρο Μαξίμου είναι οι ακροδεξιοί στους οποίους έτρεξαν για να σωθούν.
Για την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τους μισθοφόρους της όλοι αυτοί που πάνε ανάποδα είναι η πλειοψηφία.
Αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης που φτιασιδώνεται προσπαθώντας ίσως να διεκδικήσει ευρωπαϊκό θώκο, μιλά και πάλι για «λαϊκισμό» και διασυρμό (αξιοπιστία) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Ε, δεν θα σημαιοστόλιζαν και την Αθήνα όπως έκανε η χούντα!
Διαβάστε επίσης:
