«Ιστορικά οι κρίσεις ενδέχεται να αναδεικνύουν ευκαιρίες και στο σπίτι μπορούμε ίσως να βρούμε τον εαυτό μας. Μπορεί όμως και να τον χάσουμε.
«Ιστορικά οι κρίσεις ενδέχεται να αναδεικνύουν ευκαιρίες και στο σπίτι μπορούμε ίσως να βρούμε τον εαυτό μας. Μπορεί όμως και να τον χάσουμε. Για αρκετούς ανθρώπους αποτελεί πιθανόν ευκαιρία να αναστοχαστούν τη ζωή τους, τις επιλογές τους, τις φιλίες τους, την εργασία τους, τις σχέσεις με τον εργοδότη τους, τα προβλήματά τους και τον τρόπο επίλυσής τους» δήλωσε στο Documento ο Δημήτρης Καλτσώνης, αναπληρωτής καθηγητής Θεωρίας Κράτους και Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Εκατομμύρια άνθρωποι θα αναρωτηθούν, δίχως άλλο, γιατί η κυβέρνηση δεν απαγόρευσε τις απολύσεις, γιατί επέλεξε την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων εν μέσω πανδημίας, γιατί τους άφησε στο έλεος των εργοδοτών. Θα μπορούσε να ακολουθηθεί εντελώς διαφορετικό μοντέλο, να ληφθούν τέσσερα καθοριστικά μέτρα, όπως έπραξε η κατασυκοφαντημένη από τον πρόεδρο Τραμπ (και όχι μόνο) κυβέρνηση της Βενεζουέλας:
Πρώτο, απαγόρευση των απολύσεων μέχρι το τέλος του 2020.
Δεύτερο, κάλυψη των μισθών των εργαζομένων στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Τρίτο, στήριξη και χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Τέταρτο, κρατικός έλεγχος, μαζί με τα συνδικάτα, στις μεγάλες επιχειρήσεις (οι οποίες διαθέτουν ισχυρά αποθέματα), ώστε να εξασφαλιστεί ότι καταβάλλουν τους μισθούς και δεν χρησιμοποιούν την πανδημία ως πρόσχημα. Και ας μην επικαλεστεί κανείς το επιχείρημα ότι δοκιμάζονται και οι μεγάλες επιχειρήσεις» σημειώνει και συνεχίζει: «Ακόμη και όταν πτωχεύει μια μεγάλη επιχείρηση, οι επιχειρηματίες διαθέτουν αποθέματα και προσωπικές περιουσίες ικανές για να ζήσουν πλουσιοπάροχα πολλές γενιές απογόνων. Υπάρχουν τρεις άμεσες πηγές για την ανεύρεση των αναγκαίων πόρων:
Η έκτακτη φορολόγηση των μεγάλων επιχειρήσεων, των υψηλών εισοδημάτων και περιουσιών. Ειδικά το εφοπλιστικό κεφάλαιο απολαμβάνει συνταγματικά κατοχυρωμένα προνόμια και φοροαπαλλαγές (άρθρο 107). Υπάρχουν επιχειρήσεις που η κερδοφορία τους εκτινάχθηκε κατά τη δεκαετία της κρίσης. Υπάρχουν επιχειρήσεις και επιχειρηματίες που έχουν δημιουργήσει αμύθητες περιουσίες πριν από την κρίση. Ως πότε αυτή η μικρή μειοψηφία των 500 ολιγαρχών θα μένει στο απυρόβλητο;
Η παύση πληρωμών του χρέους. Είναι ηθικά απαράδεκτο να συνεχίζει ο ελληνικός λαός να καταβάλλει το χρέος στις τράπεζες της Γερμανίας και των άλλων αποδεδειγμένα ανάλγητων εταίρων της χώρας μας. Εχουμε όλα τα πολιτικά, ηθικά και νομικά επιχειρήματα με το μέρος μας για να το πράξουμε. Η πολιτική βούληση λείπει.
Επίσης θα έπρεπε, έστω και για λόγους συμβολικούς, ως ένδειξη σεβασμού στον δοκιμαζόμενο λαό, να περικοπούν τουλάχιστον στο μισό, μόνιμα, οι μισθοί των υπουργών, βουλευτών, γενικών γραμματέων των υπουργείων. Αύριο κιόλας».
Για τον ρόλο των ΜΜΕ επισημαίνει: «Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης υποβάλλουν τη σκέψη ότι πρέπει να αποδεχτούμε παθητικά και άκριτα την επιδείνωση της ζωής μας μετά την πανδημία, ότι την κρίση που έρχεται πρέπει να την πληρώσουν και πάλι τα γνωστά υποζύγια, ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Κι όμως είναι δυνατό. Αυτήν τη φορά να πληρώσουν οι έχοντες. Η κρίση να γίνει ευκαιρία για έναν ριζικό αναπροσανατολισμό.
Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Κοινωνικά μόνο μπορεί να επιβιώσει, να παραγάγει, να ζήσει, να χαρεί, να δημιουργήσει. Συλλογικά μόνο μπορεί να επιλύσει τα προβλήματά του, να αντιμετωπίσει την επίθεση στα δικαιώματά του και στο βιοτικό του επίπεδο. Συλλογικά μπορεί να ανοίξει δρόμους για ένα καλύτερο αύριο. Δεν θα γίνουμε η σκιά του εαυτού μας, όπως θα έλεγε ο Λουίς Σεπούλβεδα.
Ο Δημήτρης Καλτσώνης είναι αναπληρωτής καθηγητής Θεωρίας Κράτους και Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
