Τις τελευταίες δεκαετίες η, συμπαθής κατά τα λοιπά, κυρία Άννα Διαμαντοπούλου έχει απασχολήσει πολλές φορές το πολιτικό προσκήνιο, με τα σλάλομ της στο ΠΑΣΟΚ και ως ευνοηθείσα όλων προέδρων του.
Έχει σχολιασθεί επίσης η εμφανής εύνοια της διαπλοκής που τη συνοδεύει, από την περίοδο που σταδιοδρομούσε στον Σημιτικό πυρήνα, του, μάλλον κακόφημου τελικά, «εκσυγχρονισμού». Και έφτασε η χάρη της ως τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, από την οποία δεν εξήγησε ποτέ τι αποκόμισε.
Αποτελεί δικαίωμά της βεβαίως να φιλοτεχνεί -με επίδειξη αυτοπεποίθησης- όποια εικόνα θέλει για τον εαυτό της, με την -παρασκηνιακή- επιδίωξη αγαθών σχέσεων με ισχυρούς του χρήματος και των ΜΜΕ, που συμβάλουν στην ψιμυθίωση του προφίλ της.
Αλλά κανείς -κυριολεκτικά- δεν περίμενε ότι δώδεκα χρόνια από τότε που οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ την απέβαλαν από το Κοινοβούλιο και η ίδια αυτοαποβλήθηκε από το Κίνημα- επί των ημερών της Φώφης Γεννηματά- θα εμφανίζονταν ως διεκδικήτρια της ηγεσίας. Ως πρώην «15χρονη Άννα από την Κοζάνη» που «γεννήθηκε σε ορυχείο» και «πέτυχε με τα χέρια της και το μυαλό της» και έγινε σπουδαία, ώστε να διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας, άγνωστο πώς και με ποιους.
Η απομόνωση από τους άλλους υποψηφίους
Ο Θεός της πολιτικής όμως δεν χαρίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις και τραβάει την κουρτίνα για όσους εμφανίζονται στο δημόσιο χώρο με τεχνικές υπερτίμησης ή συσκότισης της διαδρομής τους.
Όπως δεν χαρίζονται προσωπικά στην ίδια και οι άλλοι υποψήφιοι για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ – που την έχουν βάλει στη θέση της όταν χρειάσθηκε και πρακτικά την έχουν απομονώσει ως παρείσακτη, που απειλεί με αλλοίωση τον πολιτικό φορέα που οι ίδιοι έχουν υπερασπιστεί στα δύσκολα. Όπως έκαναν όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ -πλην Λακεδαιμονίων…
Ο Μιχάλης Κατρίνης της είπε ευθέως ότι «τα κόμματα έχουν αρχές και αξίες. Δεν είναι κέντρα διερχομένων για να φεύγει κάποιος, να πηγαίνει απέναντι και μετά, με την ίδια ευκολία, να επιστρέφει σαν να μη συμβαίνει τίποτα».
Προηγουμένως της υπενθύμισε ότι το ΠΑΣΟΚ υπήρχε και έδινε σκληρές μάχες επιβίωσης και όταν η ίδια την κοπάνησέ: «Κατανοώ το γεγονός ότι μπορεί τις τρεις τελευταίες αναμετρήσεις το ’15 και το ’17 και το ’21 η να μην τις παρακολούθησε τόσο στενά και να μην έχει αντιληφθεί ότι το ΠΑΣΟΚ δεν κάνει για πρώτη φορά εκλογές…» .
Ήταν απάντηση στο… αίτημά της να εποπτεύσουν… δικαστικοί αντιπρόσωποι τις κάλπες. Και υπενθύμιση ότι την εποχή που ίδια γύρισε την πλάτη στο κόμμα που την ανέδειξε, οι υπόλοιποι με την επικεφαλής τη Φώφη Γεννηματά, έδιναν μάχες να το κρατήσουν ενωμένο.
Την έβαλε στη θέση της και ο αξιοπρεπής Παύλος Γερουλάνος με το πολύ πιο ισχυρό προσωπικό βιογραφικό από την ίδια. Όταν δίκην χτυπήματος κάτω από τη μέση τον αντιμετώπισε ως… μέλλοντα υφιστάμενό της.
Ήτοι, υποσχόμενη ότι αν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα τον ορίσει επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας- χωρίς καν να τον ρωτήσει προηγουμένως.
«Αγαπητή Άννα, όσοι μείναμε πιστοί στο ΠΑΣΟΚ δεν το κάναμε για να διαπραγματευτούμε καρέκλες, το κάναμε επειδή πιστεύουμε σε αξίες» της απάντησε.
Αν ήταν κουτοπονηριά της, για να καλύψει το μειονέκτημα που ο ίδιος έχει επισημάνει– «δεν μπορεί το ΠΑΣΟΚ να έχει εξωκοινοβουλευτικό πρόεδρο»- ατύχησε. Εκτός αν τον καλοπιάνει, για να τη διορίσει ο ίδιος σε κάποια κομματική επιτροπή, αν πάρει την ηγεσία.
Της την έριξε όμως στο δόξα πατρί και η Νάντια Γιαννακοπούλου:
«Κάποιοι φαίνεται ότι δεν μπορούν να συγκρατηθούν και έχουν ήδη αρχίσει να μοιράζουν θέσεις και αξιώματα! Αυτή δεν είναι μια εικόνα από το μέλλον, αλλά μάλλον από το χειρότερο παρελθόν. Ας σοβαρευτούν».
Ακόμη και ο Νίκος Ανδρουλάκης την έστειλε αδιάβαστη: « Αν νομίζουν κάποιοι ότι το ΠΑΣΟΚ είναι για να αγοράζεις μετοχικό κεφάλαιο για την επόμενη μέρα, κάνουν λάθος». Ήδη από την πατρίδα της την είχε «στολίσει», ως μέλος συγκεκριμένης συνομοταξίας:
-«Η διεύρυνση για τη μεγάλη Κεντροαριστερά δεν πρόκειται να γίνει από τους τυχοδιώκτες που έγιναν υπουργοί της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα που τρίζει το πολιτικό τους μέλλον ξανακοιτούν στο ΠΑΣΟΚ».
Υπερφίαλος απολογισμός κατά βούληση
Η ως τώρα -πλουσιοπάροχη , όπως δείχνει- καμπάνια της κυρίας, εν όψει της 6ηςΟκτωβρίου, ήταν για να τεθούν δυο ερωτήματα: τέτοια ηγεσία χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ και τέτοιες πολιτικές φιγούρες έχει ανάγκη ο δημόσιος βίος;
Οι απαντήσεις προκύπτουν από την πολιτική αξιολόγηση της διαδρομής της στα πεδία δημόσιας και κομματικής παρουσίας της:
Πρώτο, η παλιά φρουρά. Ως πολιτικό πρόσωπο – πρώην ως πρόσφατα- ανήκει στις παλαιές και απερχόμενες γενιές της πολιτικής, καθώς είναι η μεγαλύτερη σε ηλικία από τους άλλους διεκδικητές.
Βρίσκεται στην- κατ’ επάγγελμα- πολιτική και ζει από αυτήν από το 1985. Μόνο ζημιωμένη δεν έχει βγει από την πολιτική.
Στα μεσοδιαστήματα, έκανε δουλειές, που είχαν σχέση την προγενέστερη θητεία ης στην πολιτική. Αρχής γενομένης από το 1989: όταν έχασε τα κρατικά αξιώματα, έστησε με άλλους τρεις πρώην νομάρχες του ΠΑΣΟΚ, εταιρία με αντικείμενο συμβουλευτικές υπηρεσίες και ευρωπαϊκά προγράμματα.
Δεύτερο, η θεσιθηρία. Σε διάστημα 30 ετών διορίσθηκε από τρεις διαφορετικούς πρωθυπουργούς του ΠΑΣΟΚ στις εξής-αμειβόμενες- θέσεις: Νομάρχης, Γενική Γραμματέας Λαϊκής Επιμόρφωσης, Γενική Γραμματέας Νέας Γενιάς, πρόεδρος του ΕΟΜΜΕΧ, Γενική Γραμματέας Βιομηχανίας, υπουργός, βουλευτής Επικρατείας, και Επίτροπος. Συμπαρασύροντας και συγγενικά πρόσωπα, ενίοτε…
Τρίτο, η γοητεία της αποτυχίας. Με την… ανακάλυψη του ΠΑΣΟΚ, ύστερα από 12 χρόνια απομάκρυνσης, προβάλει ως ατού της υποψηφιότητάς της, την «πρωθυπουργησιμότητα»- με επιχείρημα τις «επιτυχίες» της διαδρομής της.
Με το συμπάθιο, αλλά υπήρξαν απολογισμοί της στα κρατικά αξιώματα -που αναλάμβανε κατ’ ανάθεση ως κομματικό στέλεχος -που συνάντησαν τη γενική αναγνώριση ή απλώς η ίδια την απονέμει στον εαυτό της; Πάντως οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, στην Α’ Αθήνας το 2012 άλλη γνώμη είχαν…
Ακόμη και η θητεία της ως πορτ παρόλ του Γ. Παπανδρέου το 2004 θεωρήθηκε συμβολή στην …αποτυχία του. Όπως και το «κυβερνητικό πρόγραμμα» του ΠΑΣΟΚ, που συνέταξε για τις εκλογές του 2007, που χάθηκαν. Μήπως όχι;
Πόσο αντέχει σε σοβαρή αξιολόγηση
Τώρα επαίρεται ότι διαθέτει «μεγαλύτερη εμπειρία από τους άλλους υποψηφίους». Ποιος άραγε την έχει μνημονεύσει για τη σταδιοδρομία της στο Κοινοβούλιο; Πόσο αντέχει σε σοβαρή αξιολόγηση η θητεία της στις κυβερνήσεις που μετείχε; Ειδικά στ υπουργείο Παιδείας, που προβάλει η ίδια ως διαμάντι του στέμματός της.
Παραβλέπει όμως τις αποτυχίες –ποιος ξεχνάει «το έπος της φωτοτυπίας» ή τις αστοχίες -όπως η κατάργηση της «βάσης του δέκα» που είχε θεσπίσει η Μαριέττα Γιαννάκου.
Επιμένει σε έναν -εκτρωματικό, για μεγάλη μερίδα της ακαδημαϊκής κοινότητας- νόμο για τα ΑΕΙ που δεν εφαρμόσθηκε ποτέ και ας τον δέχθηκε μέχρι και ο …Καρατζαφέρης ως υπόδειγμα. Τελικά αποσύρθηκε, ως ανεφάρμοστος, από ένα από τα κόμματα που τον ψήφισαν όταν πήρε την κυβέρνηση. Το λες αυτό «μεταρρύθμιση» ή πολιτική επιτυχία;
Στην Κομισιόν διορίσθηκε από τον Σημίτη με μόνο προσόν ότι υπήρξε… υφυπουργός- και γυναίκα. Χωρίς καν ξένη γλώσσα και έμαθε όπως ο Κασσελάκης την πολιτική: αφού πήρε το ρόλο. Σήμερα δικαιολογείται πως… «ούτε ο Πρόντι ήξερε».
Σε ό,τι αφορά τον απολογισμό της, μνημονεύεται από κανέναν η θητεία της στις Βρυξέλλες- όπως συμβαίνει με τη Βάσω Παπανδρέου, που είχε το χαρτοφυλάκιο πριν από αυτήν;
Τέταρτο, το παρελθόν εκδικείται. Μόλις την παραμονή του debate δήλωσε για τον εαυτό της: «Η Διαμαντοπούλου 12 χρόνια δεν έχει πάει πουθενά. Ούτε άλλο κόμμα έκανε, ούτε πουθενά πήγε. Η μόνη συνεργασία -σσ: με την κυβέρνηση Μητσοτάκη εννοεί- ήταν η υποψηφιότητα στον ΟΟΣΑ »
Μόνο που στην πολιτική το παρελθόν εκδικείται όποιον το βιάζει. Η ίδια δεν δήλωσε το 2013 ότι δεν την εκφράζει το ΠΑΣΟΚ -με υπαινιγμούς για τη Φώφη και εμφανή προσπάθεια… απο -Πασοκοποίησης;
Δεν επιχείρησε και απέτυχε το 2017 να στήσει άλλο κόμμα με τον Ραγκούση και τον Φλωρίδη – και σήμερα ο ένας βρίσκεται στον ΣΥΡΙΖΑ και ο άλλος υπουργός του Μητσοτάκη;
Δεν εκδήλωνε σε κάθε ευκαιρία την εκτίμηση της για την πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη και τον ίδιο προσωπικά; Δεν εξέφρασε τον θαυμασμό της για τον… Κώστα Μητσοτάκη, τον χειρότερο πολέμιο του Ανδρέα Παπανδρέου;
Δεν φωτογραφίζονταν περιχαρής αγκαλιά με τον Άδωνι Γεωργιάδη, φανατικό οπαδό της για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ -όσο και του εαυτού του για την ηγεσία της ΝΔ; Να εύχεται να μην τη ρωτήσει κανείς για τον συγκεκριμένο θαυμαστή της.
Ή μήπως διαφεύγει των παροικούντων, τι εννοούσε η Ντόρα μιλώντας για εκλογή που θα σημαίνει «πάρτι για τον Κυριάκο»;
Δεν είναι «μπαλαμούτι» ο ισχυρισμός της σε πρόσφατη επιστολή της σε δήμαρχους και περιφερειάρχες, ότι έχει εμπειρία από αυτοδιοίκηση-σαν αυτούς- επειδή υπήρξε νομάρχης πριν από… τέσσερις δεκαετίες;
Δεν ξέρει ότι ο παλιός νομάρχης, δεν ήταν Αυτοδιοίκηση αλλά σκληρό κράτος; Δεν ήταν εκλεγμένος και τον διόριζε η κυβέρνηση ως κομματικό παράγοντα. Πού κολλάει ο Φάντης με το ρετσινόλαδο;
Mια υποψηφιότητα με αρνητική παιδαγωγική
Μήπως είναι σοβαρό να ισχυρίζεται πως όταν ο Μητσοτάκης έκανε δεκτό το αίτημα της να την προτείνει για… τον ΟΟΣΑ -γνωρίζοντας ότι η ελληνική υποψηφιότητα δεν είχε τύχη, αλλιώς θα πρότεινε κάποιον δικό του- ήλθε…τρίτη; Σαν να ήταν η διαδικασία κάτι σαν «Final 4″ και θα έπαιζε στον μικρό τελικό.
Ότι καθυστερούσε την αποχώρησή της και το έκανε τελευταία από άλλους εφτά, «για να διευκολύνει η διαδικασία», δεν την κατέστησε …τρίτη πιο σημαντική υποψηφιότητα. Δηλαδή αν δεν αποχωρούσε, θα …έβγαινε δεύτερη;
Έλεος: υπήρχε ποτέ πιθανότητα να πάρει το απαιτητικό αξίωμα του Γενικού Γραμματεία του ΟΟΣΑ κάποιος με το βιογραφικό της εξ Ελλάδος υποψήφιας; Σε κάφρους απευθύνεται;
Πέμπτο, ανισότητα των όπλων στη διαφάνεια. Η συγκεκριμένη υποψήφια έσπευσε να διατυμπανίσει ότι αποχώρησε από το επιτελείο της …Coca colla, στην οποία βρέθηκε -καλοαμοιβόμενη, κατά τις διαρροές της, το 2020.
Αλλά η ευαισθησία της διαφάνειας δεν επεκτάθηκε στην κοινοποίηση του «πόθεν έσχες» της και ξέρουμε μόνο ότι ανέφερε στο τελευταίο της ως πολιτικός. Δεν θα έπρεπε να το κάνει για την ισότητα των όπλων, έναντι των άλλων υποψήφιων, που ως βουλευτές έχουν ελεγχθεί γι’ αυτό; Τουλάχιστον ο Δούκας θα καταθέσει του χρόνου, ως δήμαρχος.
Είναι αξιοσημείωτο επίσης ότι δεν έλαβαν ποτέ δημοσιότητα τα οικονομικά στοιχεία της εταιρίας -με τον τίτλο «Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση»– που χρησιμοποιεί τα τελευταία χρόνια για την προβολή της, διοργανώνοντας εκδηλώσεις και άλλες δράσεις, αγνώστου κόστους και χρηματοδότησης. Δεν ήταν υποχρεωμένη, αλλά οι καλοί λογαριασμοί δεν κάνουν τους καλούς υποψηφίους να… κυβερνήσουν;
Συμπέρασμα: Η Άννα Διαμαντοπούλου θεωρεί ότι πέτυχε στη ζωή της -και αυτό την καθιστά αξιέπαινη σε ό,τι την αφορά προσωπικά. Αλλά ο τρόπος που το προβάλει για να εδραιώσει το δικαίωμα στην υποψηφιότητα για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, είναι παραπλανητικός και άκομψος. Και, από ό,τι προκύπτει, κυρίως στον Νεομητσοτακισμό και τη Δεξιά βρίσκει απήχηση.
Αν η πολιτική έχει και μια παιδαγωγική πλευρά, η συγκεκριμένη υποψηφιότητα συνιστά αρνητική παιδαγωγική– όχι μόνο για το ΠΑΣΟΚ, με το ιστορικό φορτίο που το συνοδεύει- αλλά και για την πολιτική.
Πηγή: anoixtoparathyro.gr