Η τελευταία_x000D_
του απειλή, ότι μετά την ατιμωτική καθαίρεση από τη Φώφη θα μπορεί πλέον να_x000D_
κινείται ελεύθερος στην πολιτική σκηνή, ελάχιστους τρόμαξε.
Ο Βενιζέλος των παλιών, λαμπρών ημερών, που μιλούσε στη Βουλή κι έτρεμαν τα έδρανα, δεν είναι πια εδώ. Μιλάει βέβαια ακόμη, κάποιοι ξεπερασμένοι πασόκοι ασχολούνται μαζί του, συγκίνησε βαθιά η τελευταία του περιπέτεια το συγκρότημα του Μαρινάκη, ιδίως τους λευκούς γίγαντες της δημοσιογραφίας που σιτίζονται εκεί, αλλά φευ: η κοινή γνώμη, αυτός ο αδέκαστος κριτής όσων αποζητούν την εύνοιά της, ούτε ένα δάκρυ δεν κατανάλωσε για το δράμα του.
Πάει ο Βενιζέλος. Κατάφερε αυτό που πολλοί της συνομοταξίας του ακραίου ναρκισσισμού στο τέλος καταφέρνουν. Αφού καταβρόχθισε ένα μεγάλο κόμμα, δεκάδες συντρόφους του, ιδεολογικές αρχές, πολιτικές θέσεις, κώδικες ηθικής και δεοντολογίας, κοτζάμ σύνταγμα, στο τέλος καταβρόχθισε και τον εαυτό του. Και τόσο λειψός έμεινε, τόσο σκιά του παλιού Βενιζέλου, ώστε να τολμήσει η Φώφη –η Φώφη!– να του προτείνει την τελευταία θέση στο επικρατείας. Την αποστράτευσή του, δηλαδή, τη στιγμή που ο ίδιος αισθάνεται έτοιμος να σηκώσει στους ώμους του το κόμμα, τη χώρα και την Ιστορία.
Δεινός ρήτορας, ευφυής, ευέλικτος μέχρις ιλίγγου, ο Βενιζέλος προικίστηκε από τον Θεό με το χάρισμα της πειθούς. Επεισε πολύ κόσμο, στη διάρκεια της διαδρομής του, ότι ήταν αστέρας της συνταγματικής επιστήμης, ρηξικέλευθος πολιτικός, πιστός φίλος και αρωγός του Αντρέα, φέρελπις ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, Ιφιγένεια για το καλό της χώρας, ακόμη και φορέας ιδεών. Τελικώς, μέσα από όλα αυτά κι ακόμη παραπάνω, κατάφερε να πείσει όλο τον κόσμο ότι δεν είναι παρά μια κινούμενη βόμβα από φιλοδοξίες, έτοιμη να εκραγεί στα χέρια όσων τον εμπιστευτούν, καθώς ούτε αρχές ούτε κανόνες εξασφάλιζαν τη σταθερότητά της.
Ένα κίνητρο, μια αρχή, ένας κανόνας αποδείχτηκε ότι οδηγεί τα πολιτικά του βήματα: το συμφέρον του. Η ιδιοτέλεια, η απληστία για δημοσιότητα, η λαιμαργία της εξουσίας τον έσπρωξαν να γίνει από δεξί χέρι του Ανδρέα αριστερό του Σαμαρά κι από συνήγορος της κοινωνικής δικαιοσύνης Ιαβέρης της πιο σκληρής λιτότητας που γνώρισε η χώρα. Για να καταλήξει στο τέλος εισαγγελέας στο ειδικό δικαστήριο που έστησαν αυτός και οι ακροδεξιοί του φίλοι για να δικάσουν τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Με τη φαντασία τους στην αρχή, αλλά με τη φιλοδοξία κάποτε το όνειρό τους να γίνει πράξη.
Αυτός είναι. Ή μάλλον αυτός ήταν. Θα περιφέρεται για κάποια χρόνια ακόμη μεταξύ της Δεξιάς και του τίποτε, για να καταλήξει οριστικά στο τίποτε. Και να διδάσκει στους νεότερους πώς η μόρφωση, η εξυπνάδα, τα ταλέντα γίνονται σκοινί στον λαιμό όποιου δεν έχει αρχές…
