Είναι σπάνιο μια Ελληνίδα να είναι η πιο φανατική “οπαδός” μιας τραγουδίστριας διεθνούς φήμης. Με αφορμή την θλιβερή είδηση του απροσδόκητου θανάτου της τραγουδίστριας των Cranberries, Dolores O’ Riordan σας θυμίζουμε μια συνέντευξη που είχε δώσει η Ευαγγελία – Dolitsa για τους φίλους της, στον Γιάννη Καφάτο.
Η Ευαγγελία Δερεκενάρη, όταν δεν ακολουθεί την Dolores στις περιοδείες της εργάζεται στα ΚΕΠ του Τυχερού Έβρου, λατρεύει τα παιδιά, αλλά δεν ήθελε να γίνει μια μάνα στο χωριό και ακόμη δεν έχει δικά της. Στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με την προστασία των αδέσποτων ζώων, πού όπως μου λέει στα μέρη της υποφέρουν πολύ. «Από τότε που συνειδητοποίησα πως είναι να ζει ένα πλάσμα εξαιτίας μου, άλλαξε το είναι μου. Δεν έχω τίποτα πιο ιερό και πιο μεγάλο. Α! Πιστεύω και στο Θεό και στην αγάπη!»
“Δεν γεννήθηκα για να είμαι φαν της. Γεννήθηκα για να είμαι αυτή που είμαι και για να κάνω αυτά που αγαπώ”.
Ο ρόλος της Dolores Ο’Riordan στη δική μου ζωή δεν ήταν ο ρόλος ενός ειδώλου που περνά και χάνεται. Ήταν να με φέρει πιο κοντά στον εαυτό μου, να με καθοδηγεί καθώς θα γίνομαι αυτό για τα οποίο θα είμαι περήφανη. Γεννήθηκε Ευαγγελία, αλλά πλέον όλοι τη φωνάζουμε Dolitsa. Γεννήθηκε στο Τυχερό Έβρου και ζει ακόμη εκεί, όταν δεν οργώνει τον κόσμο ακολουθώντας το ίνδαλμα της σε συναυλίες. Είχα την τιμή να είναι πιστή μου ακροάτρια την εποχή που είχα την εκπομπή μου στον Rock Fm, και τη χαρά να την ακούω να γελάει όταν επικοινωνούσαμε για μια καλημέρα ή για να ζητήσει ένα τραγούδι των Cranberries – φυσικά. Η Ευαγγελία Δερεκενάρη είναι η Ελληνίδα groupie της τραγουδίστριας Dolores O’Riordan, και η κουβέντα μαζί της είναι αποκαλυπτική για το πώς ένα μουσικό είδωλο μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός κανονικού ανθρώπου.
Dolitsa, πώς άρχισε αυτή η σχεδόν θρησκευτική αφοσίωση στους Cranberries και πιο πολύ στην τραγουδίστρια του γκρουπ;
Η λατρεία μου προς το πρόσωπο της άρχισε την ημέρα που ο μεγάλος μου αδερφός, ο οποίος ευθύνεται για πολλά από τα μουσικά μου ακούσματα, άφησε τη συλλογή βινυλίων του στο σπίτι κι έφυγε φαντάρος. Ήμουν δεκατριών ετών. Ο δίσκος εκείνος που έπιασα στα χέρια μου, και τον ξεχώρισα αμέσως, θα με συνόδευε σε κάθε μέρα της ζωής μου και θα είναι για πάντα ότι καλύτερο έχω ακούσει. Ο λόγος για το δεύτερο άλμπουμ των Cranberries το No need to Argue. Έβαλα να τον ακούσω μετά την πρώτη εντύπωση από το εξώφυλλό του και τη στιγμή που άρχισε η μελωδία του Ode to my family, έχασα τον κόσμο που μέχρι τότε ζούσα και εισήλθα σε έναν καινούριο. Στον κόσμο των μεγάλων.
Με συναισθήματα πιο βαθιά μα πιο ξεκάθαρα από αυτά που μέχρι τότε ήξερα… τραγουδισμένα από μια φωνή που ένιωθα ότι δεν μπορούσε να είναι αληθινή. Μα ήταν ο τέλειος ήχος και τον είχα βρει. Ξαφνικά η ψυχή μου εκφραζόταν μέσω μιας άλλης φωνής και όχι της δικής μου, μέσω μιας γλώσσας που εγώ δεν τη μιλούσα κι όμως με εξέφραζε …και τραγουδούσε πράγματα που εγώ στην ηλικία μου δεν είχα ζήσει ακόμα αλλά ένιωθα ότι με αφορούν, ότι τα καταλαβαίνω και ότι μια μέρα θα συμβούν και στη δική μου πραγματικότητα.
Δεν έκανα λάθος. Και χρόνο με το χρόνο τα κομμάτια και οι δίσκοι όλοι αντιστοιχήθηκαν άψογα με δικές μου εμπειρίες. Πρόσφατα έκλεισα τα 35! ‘Ένας από τους φίλους που μου ευχήθηκε ως εξής: «να είσαι γερή …εσύ και η Dolores σου». Ε ναι! Πλέον σ αυτή την ηλικία μπορώ να χαμογελώ με ικανοποίηση που από τότε που την πρωτοάκουσα, όταν ακόμα ήμουν δεκατριών, η Dolores ήταν και παρέμεινε δική μου! Είναι μια τραγουδίστρια με διεθνή καριέρα και πολλούς οπαδούς σαν εμένα αλλά 22 χρόνια μετά μπορώ να καυχιέμαι ότι είναι δική μου.
Μίλησε μου για τη δική σου Dolores λοιπόν!
Η Dolores μου λοιπόν είναι ένα κορίτσι που γεννήθηκε σε μικρό χωριό της Ιρλανδίας. Πολύ μικρό, μικρότερο κι απ το δικό μου, το Ballybricken στην επαρχία Limerick, της Ιρλανδίας. Ήταν η μικρότερη από τα επτά αδέρφια της, σε μια φτωχή οικογένεια – φτωχότερη απ τη δική μου – με δύσκολα παιδικά χρόνια – πολύ δυσκολότερα απ’τα δικά μου – κι όμως πάντα ένιωθα ότι έχουμε κάτι κοινό και ότι δεν γεννήθηκα τυχαία την εποχή που εκείνη θα άνοιγε τα φτερά της και θα γινόταν παντού γνωστή.
Έτσι που σε ακούω νομίζω ότι έχω να κάνω με μια τρελαμένη που βρήκε το νόημα της ζωής της μέσα από τη ζωή κάποιου άλλου.
Κοίτα, πέρασα ένα μικρό φεγγάρι που πίστευα ότι γεννήθηκα για να είμαι φαν της Dolores. Κυκλοφορούσα με τη μοναδική μου μπλούζα Cranberries μεγέθους ΧL σαν φουστάνι δανεικό -γιατί αυτήν βρήκαμε- και με κρεμασμένη τη φωτό της στο λαιμό μου. Οι καθηγητές με φώναζαν με το όνομά της και όποιος τολμούσε να την κακολογήσει γινόταν αυτόματα εχθρός μου. Μαζί με τη σάκα με τα βιβλία υπήρχε και το βινύλιο μέσα στην τσάντα δίχως λόγο για τους άλλους. Εγώ ένιωθα ασφάλεια να το έχω μαζί μου και πάντα πριν φύγω για μάθημα άκουγα ένα Daffodil Lament για να πάει καλά η μέρα και για να μου φαίνονται ακόμα και οι ασφόδελοι lovely. Τα επόμενα χρόνια μας κύλησαν κάπως έτσι. Για εκείνη εν συντομία σχέση, κατάθλιψη, γάμος, παιδιά, περιοδείες, άλμπουμ και ξανά απ την αρχή και για μένα πώρωση, συλλογή ακόμα και ετικέτες cranberry. Στα γενέθλια της δεχόμουν ευχές από όλη τη γειτονιά. Είχα στο δωμάτιο μου αφίσες, κασέτες, τα νέα για την εποχή cd, έκανα φίλους με ίδια ακούσματα αλληλογραφία, bootlegs και τα λοιπά! Εντάξει, έκανα και μια σχέση για να λέμε ότι κάτι έχουμε κι εμείς συμβατό με την κοινωνία…
Κι όλα αυτά μόνο από τον δίσκο και τα βίντεο κλιπ στην τηλεόραση. Ζωντανά πότε την είδες? Πώς πήγες στην πρώτη σου συναυλία με το είδωλό σου λίγα μέτρα μακριά σου;
Το καλοκαίρι του 2000 ανακοινώθηκε το live στον Πειραιά. Πρώτη φορά στην Ελλάδα και για μένα η Αθήνα τότε άπιαστο όνειρο. Ομοίως για τον πατέρα μου ο οποίος επ’ ουδενί δε θα με άφηνε μόνη μου σε συναυλία στο λιμάνι. Εγώ μια χωριατοπούλα στα 19! Δε γίνεται! ..έτσι κι εγώ βάζοντας τέρμα Animal Instinct live in Paris (ποιος να μου το ‘λεγε ότι μετά από χρόνια θα έχω βρεθεί σε συναυλία τόσες φορές στη Γαλλική πρωτεύουσα που να βαριέμαι και να κουράζομαι στη σκέψη και μόνο ότι θα ξαναπάω) και κάνοντας μια εικονική μα τόσο πειστική απεργία πείνας τους κατάφερα!
Αχ πόσο τους αγαπώ τους γονείς μου. Έχουν ανεχτεί όλες τις τρέλες μου τόσα χρόνια και συνεχίζουν. Βρέθηκα με τον μικρότερο από μένα κολλητό μου στον Πειραιά. Ήταν σαν να ήμουν μέσα σε ένα όνειρο, το δικό μου! Τα φώτα έσβησαν, η μπάντα βγήκε και σε λίγο ήμουν απέναντι από την τραγουδίστρια που με μεγάλωσε και με έφερε ως εκεί. Φωνές, σηκωμένα χέρια, ιδρωμένα κορμιά δίπλα μου, όμως δεν υπήρχαν, εγώ έβλεπα και άκουγα την Dolores μου! Μου φαινόταν τόσο σουρεαλιστικό και απίστευτο.. το live τελείωσε, εγώ κρεμασμένη στο προστατευτικό κάγκελο και προσπαθούσα να καταλάβω τι μου γίνεται. Ο λαιμός μου είχε κλείσει και το κλάμα που έριξα δεν είχε προηγούμενο. Αν ο αγαπημένος μου δεν ήταν εκεί εκείνο το βραδύ θα περνούσα μέρες εκεί. Ας είναι καλά εκεί στα ξένα!
Ναι, ωραία τα live, αλλά πώς γνωριστήκατε, πώς έγινε η προσωπική σας επαφή;
Με τη Ντολόρες είχαμε “γνωριστεί” πολύ πιο πριν απ την ημέρα που τη συνάντησα. Ήταν το 2003 όταν έβγαλα μια φώτο τη γιαγιά μου στο δωμάτιό μου και την έστειλα..ΧΩΡΙΣ καμιά ελπίδα για ανταπόκριση στο τότε official site των Cranberries. Σε λίγες μέρες έλαβα mail απ τον webmaster τους λέγοντας ότι η Ντολόρες την αγάπησε τη φωτογραφία και ήθελε τα στοιχεία μου να μου στείλει κάποια δώρα και επίσης ήθελε άδεια να τη δημοσιεύσει μόνη της. Στις 11 Μαρτίου του 2003 έγραψε ένα γραμμα στο site τους (τότε το συνήθιζε) και στο τέλος με ευχαριστούσε γι αυτή τη φώτο.
Μετά από λίγο καιρό έλαβα ένα πόστερ και μια φώτο τους υπογεγραμμένη απ όλο το γκρουπ και μια μπλούζα, προσφορά της Ντολόρες. Για εκείνη είμαι η εγγονή της γιαγιάς…το λέει με καμάρι κάθε φορά που συναντιόμαστε και ουκ ολίγες φορές την έχει εκθειάσει από τη σκηνή. Στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη μου χε πει μόλις βγήκε…hey how are you? how s your granma? (και η γιαγιά μόλις είχε πεθάνει..αλλά τι να της πεις…)
Το 2012 στη Βαρκελώνη κέρδισα με αγώνα ένα meet and greet και μπήκα μέσα πριν το live με 10 Ισπανούς .Εκείνη μπήκε και ενώ χαιρέτησε τυπικά όλους εν συντομία ήρθε πάνω μου και έλεγε στον Fergal (drummer) ότι εγώ είμαι με τη γιαγιά και αν τη θυμάται κτλ..κι εκείνος περιχαρής με ρώταγε τι κάνει…τότε λοιπόν τους είπα ότι πέθανε. Το 2014 όταν η Ντολόρες ήταν κριτής στο Voice of Ireland, σε μια απ της επισκέψεις μου εκεί με πήρε backstage κάτσαμε στον καναπέ και με ρώταγε αν μου λείπει η γιαγιά κ από πιο μέρος της Ελλάδας είμαι ενώ έλεγε στην κόρη της που ήταν μαζί ότι την ακολουθούμε χρόοοονια πολλά και το μικρό μας κοίταγε καλά καλά.
Μέσω γιαγιάς καλά τα πήγατε, εσείς πες μου, πότε βρεθήκατε, τα δικά σας…
Η πρώτη μου κανονική επαφή μαζί της ήταν στο Άμστερνταμ τον Ιούνιο του 2007. τότε δηλαδή που της έκανα την πρώτη αγκαλιά, όταν με ανέβασε στη σκηνή. Αν αυτό δε θεωρείται γνωριμία τότε η επόμενη πρώτη μας συνάντηση ήταν στις Βρυξέλλες την επόμενη μέρα (05/06/2007) στα πλαίσια της σόλο τουρνέ της. Εκεί μέσα στο πλήθος της είπα “bravo Dolores,see u in Greece” και τότε νομίζω με 'πρόσεξε' καλύτερα και χαμογέλασε πλατιά και μου έκλεισε το μάτι και ήρθε κοντά μου…ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή λειτουργούσε λίγο μηχανικά, αυτόγραφο φώτο, ο επόμενος..αυτόγραφο φώτο ο επόμενος. Αυτή βεβαία η συνάντηση και όλες όσες ακολούθησαν δεν έχουν καμία σχέση με τις συναντήσεις μας τα τελευταία χρόνια, που έχουν γίνει πιο προσωπικές πιο ώριμες που δεν τρέμω! Εκεί βεβαίως που έλιωσα ήταν όταν μου αφιέρωσε από τη σκηνή, τo Ordinary Day στη Μπρατισλάβα στις 13/10/2012. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή: σταμάτησε λίγο, με κοίταξε και μου λέει "you re Litsa right???" περιττό να σου πω πως έμεινα μαλάκας μετά είπε κάτι για εμένα και την παρέα μου που ακολουθούμε το τουρ και στο τέλος “when im having a dodgy night you insprire me” σου παραθέτω και το βίντεο το οποίο τράβηξε ο αδερφός μου αλλά δεν τράβηξε απ την αρχή που είπε το όνομά μου, δυστυχώς..δεν το περίμενε κανένας μας.
Eπίσης μια φορά που την πετύχαμε “τυχαία” σε ένα Sheraton στην Πάντοβα της Ιταλίας…με χαιρέτησε πάλι με το όνομά μου…hey Litsa how are you κι ενώ είχαμε χαθεί και έκανα άπλα τσιγάρο κόντεψα να το καταπιώ..εκείνο το βράδυ με ρώτησε αν θα είμαι στο αυριανό live (μα γι’ αυτό είχα πάει….στον κόσμο της η μαντάμ!!!) γιατί ήθελε να μου δώσει ένα δώρο! Μου χάρισε το βραχιόλι που φορούσε, στο στέλνω φώτο έτσι για την ιστορία.
Τα χρόνια περνάνε, πώς είσαι εσύ, πώς είναι το είδωλό σου;
Από το μικρό τρελαμένο κορίτσι που μάζευα το χαρτζιλίκι μου, μεγάλωσα, δούλεψα για να μπορώ να παρακολουθώ συναυλίες και έχω τη ζωή μου. Η Dolores μεγάλωσε κι εκείνη και δεν είναι πια μια επαναστάτρια που φώναζε για ότι την ενοχλούσε αλλά είναι μητέρα τριών παιδιών και πιστή σύζυγος και τραγουδάει πια για την αγάπη και τη χαρά. Αυτός ο άνθρωπος με εμπνέει ακόμα να είμαι ο εαυτός μου ότι κι αν κάνω και να χαίρομαι με αυτά που έχω χωρίς να κλαίγομαι γι αυτά που δεν έχω. Άνθρωποι γύρω μου παλεύουν να το καταφέρουν αυτό με ουσίες με ψυχαναλύσεις και με πολύ κόπο. Εμένα μου το χάρισε απλόχερα λοιπόν το είδωλό μου που μ’ έχει ανεβάσει στη σκηνή να τραγουδήσω μαζί της που μ’ έχει χαιρετήσει με το όνομά μου και μου ‘χει αφιερώσει τραγούδι της , που μου έχει σκεπάσει τα χέρια να ζεσταθούν κάποια στιγμή στο κρύο Δουβλίνο και μου ‘χει γνωρίσει την κόρη της και τη μητέρα της και της οποίας το αυτόγραφο έχω κάνει τατουάζ στον καρπό μου για να το βλέπω και να θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό που ήταν όλο όνειρα και δύναμη.
Δε νομίζω ότι θυμίζω πολύ εκείνο το κοριτσάκι που ήμουν τότε, αλλά μετά από τόσα ταξίδια τόσες χαρές και τόσους φίλους που κέρδισα με την αγάπη μου προς τη Dolores, η οποία περισσότερο μοιάζει με ξωτικό παρά με ροκ σταρ και είδωλο, μπορώ να χτυπάω στον ώμο τον δεκατριάχρονο εαυτό μου και να του λέω «μπράβο» που εκείνη τη μέρα από απλή περιέργεια άλλαξε το soundtrack μιας ολόκληρης ζωής.
Ευαγγελία, γεννήθηκες τελικά για να λατρεύεις την Dolores;
Όχι, δε γεννήθηκα για να είμαι φαν της. Γεννήθηκα για να είμαι αυτή που είμαι και για να κάνω αυτά που αγαπώ. Ο ρόλος της Dolores Ο’Riordan στη δική μου ζωή δεν ήταν ο ρόλος ενός ειδώλου που περνά και χάνεται. Ήταν να με φέρει πιο κοντά στον εαυτό μου, να με καθοδηγεί καθώς θα γίνομαι αυτό για τα οποίο θα είμαι περήφανη. Ανά δεκαετία θα κάνω απολογισμό και θα παρατηρώ ότι εκείνη ήταν πάντα εκεί, έπαιζε στο repeat ενώ εγώ ζούσα τη ζωή μου και γι αυτό την ευχαριστώ και κάθε φορά που βρισκόμαστε θα είναι το πρώτο που θα της λέω.
Εγώ θα ξέρω το γιατί κι εκείνη απλά ας είναι καλά να μου τραγουδά!
