H πολιτική ποτέ δεν διακρινόταν από την αρετή του μέτρου ούτε από τα ιεραρχικά κριτήρια αξιολόγησης.
*H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
Η ΝΔ προβαίνοντας σε έναν προληπτικό αντιπολιτευτικό αντιπερισπασμό κατέφυγε στα πρόθυμα παπαγαλάκια της δημοσιοποιώντας φωτογραφίες του Αλέξη Τσίπρα από τις διακοπές του. Καθόλου τυχαία, αυτό έγινε λίγο πριν από την εξαγγελία των φιλολαϊκών μέτρων της κυβέρνησης. Μισογραμματιζούμενοι δημοσιογράφοι φόρεσαν με την ευχέρεια που τους παρέχει η δύναμη του τηλεοπτικού φακού το προσωπείο του ελεγκτή-τιμητή.
Η κρουαζιέρα ωστόσο του πρωθυπουργού θίγει το ακανθώδες ζήτημα της προστασίας της ιδιωτικής ζωής, για το οποίο υπάρχει μια σειρά από αντιφάσεις. Για παράδειγμα, το άρθρο 9 του συντάγματος αναφέρεται ρητά στο απαραβίαστό της. Από την άλλη, παλιότερη δικαστική απόφαση ορίζει ότι «τα ΜΜΕ μπορούν να δημοσιεύουν ή να μεταδίδουν ειδήσεις και εικόνες από την ιδιωτική ζωή των πολιτικών με δριμεία κριτική ή δυσμενείς χαρακτηρισμούς, χωρίς αυτό να συνιστά προσβολή της προσωπικότητάς τους ή παραβίαση των κανόνων δεοντολογίας».
Στο σκεπτικό των δικαστών επικράτησαν η προάσπιση της ελευθερίας έκφρασης και οι αρχές της διαφάνειας, θεμέλιο κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος.
Τα ερωτήματα ωστόσο που προκύπτουν είναι:
α) Στους πολιτικούς προέχει η επαγγελματική τους ιδιότητα ή η υπόστασή τους ως πολιτών; Αν συμβαίνει το πρώτο, αυτομάτως αποκλείονται από τα ατομικά δικαιώματα που απολαμβάνουν οι υπόλοιποι.
β) Πότε οι πτυχές του ιδιωτικού τους βίου (θέματα υγείας, ερωτικά ή κοινωνικών συναναστροφών) παρουσιάζουν δημόσιο ενδιαφέρον και πότε καλύπτουν απλώς τη νοσηρή περιέργεια και το σύνδρομο της κλειδαρότρυπας; Τα παραδείγματα είναι επίσης αλληλοσυγκρουόμενα.
Οι γυμνές φωτογραφίες της Δ. Λιάνη από την «Αυριανή», η διαπόμπευση προσώπων από τον άρχοντα της Ζούγκλας και από άλλα φαιδρά υποκείμενα που μακελεύουν ασύδοτα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τα οργιώδη πάρτι του Μπερλουσκόνι και η αποκάλυψη για την εξώγαμη κόρη του Μιτεράν ανταποκρίθηκαν στη βασική αρχή της επικοινωνίας ότι μοιραζόμαστε τις ιστορίες των άλλων.
Αντίθετα, ο λεκές στο φόρεμα της Λεβίνσκι με φυσικό αυτουργό τον Μπιλ Κλίντον ξεσήκωσε θύελλα γιατί σκόνταψε στα συντηρητικά ήθη των Αμερικανών.
Το σκάνδαλο όμως Προφιούμο συντάραξε την Αγγλία το 1963 επειδή η ερωμένη του υπουργού Αμυνας διατηρούσε ταυτόχρονα ερωτικό δεσμό με τον στρατιωτικό ακόλουθο της σοβιετικής πρεσβείας στο Λονδίνο.
Στη Γερμανία επιβαλλόταν η έρευνα για τα φιλοναζιστικά αισθήματα των πολιτικών μετά τον πόλεμο, ακόμη και όταν επρόκειτο για ασυνείδητες εκδηλώσεις στην παιδική τους ηλικία.
Επομένως είναι προφανές ότι θεωρούνται θεμιτές οι αποκαλύψεις και αναιρούν το δικαίωμα του ιδιωτικού απορρήτου όταν σχετίζονται με ποινικά αδικήματα και βλάβη του δημόσιου συμφέροντος.
Οσοι λοιπόν καλλιεργούν τα άνθη του κακού με κεντρικό επιχείρημα την απόκρυψη, ας ενημερωθούν για το δικαίωμα της πληροφοριακής αυτοδιάθεσης και ας ξαναδιαβάσουν το σύνταγμα και τη νομολογία της ΕΕ περί προσωπικών δεδομένων.
Ο δε πρωθυπουργός, αντιστρέφοντας τη θρυλική ατάκα του Κώστα Βουτσά, θα μπορούσε να τους απαντήσει: «Δεν έχω κότερο, δικαιούμαι όμως ως άνθρωπος να πάω μια βόλτα».