Η διαπίστωση είναι παλιά, βγαλμένη από τη μακρά εμπειρία στους περίκλειστους χώρους καταστολής: η απλή ύπαρξη ενός συστήματος επιτήρησης μεγάλης κλίμακας αρκεί από μόνη της για να καταστείλει τους διαφωνούντες.
Μια κοινωνία που ξέρει ότι επιτηρείται διαρκώς, γίνεται πολύ γρήγορα πειθήνια και δειλή.
Η πρόσληψη των 1.000 αστυνομικών για τα πανεπιστήμια έχει συμβολική και πρακτική σημασία. Στο συμβολικό πεδίο η κυβέρνηση της πιο βαθιάς Δεξιάς που έχει γνωρίσει η Ελλάδα στη μεταπολίτευση στέλνει το μήνυμα ότι δεν υπάρχει πουθενά χώρος ελευθερίας και δημοκρατίας, ούτε καν στα πανεπιστήμια. Στο πρακτικό επίπεδο, ο στόχος είναι ο περιορισμός της ελευθερίας, η καταστολή της διαφωνίας και της αιρετικής σκέψης, η μετατροπή των φοιτητών σε πειθήνια και δειλή νεολαία.
Παραλλήλως, στην ίδια συγκυρία που με το πρόσχημα της πανδημίας έχει απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις, η κυβέρνηση φέρνει νόμο για την επιτήρηση και τον έλεγχο των διαδηλώσεων. Δεν ορρωδεί προ ουδενός και προβλέπει ακόμη και μάντρωμα των δημοσιογράφων. Είναι γιατί τα μπουκωμένα ΜΜΕ της διαπλοκής δεν θα διαμαρτυρηθούν. Kάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο ακόμη και στην περίοδο των νταβατζήδων – κατά Καραμανλή. Η όλη μεθόδευση ενέχει μια βαθιά ανηθικότητα, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Εάν σε κάτι δείχνει συνέχεια και συνέπεια ο πρωθυπουργός και δεν φείδεται δαπανών, είναι η ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής. Η πρώτη του ενέργεια ήταν η πρόσληψη 1.500 ειδικών φρουρών για να στελεχώσει την ομάδα ΔΙΑΣ «για να αυξηθεί η επιτήρηση σε κάθε γειτονιά». Κάπως έτσι η χώρα μας είναι η πρώτη στην ΕΕ σε ποσοστό αστυνομικών στον πληθυσμό, 500 αστυνομικοί ανά 100.000 πολίτες. Δίχως βέβαια την ανάλογη αποτελεσματικότητα. Στόχος δεν είναι η προστασία του λαού από το έγκλημα αλλά της κυβέρνησης από τον βασικό της εχθρό που είναι ο λαός. Το ερώτημα είναι τι ετοιμάζει σε αυτό τον λαό.
Ο Σπύρος Γκουτζάνης είναι πολιτικός συντάκτης στο Documento
