Κανονικά –και αρκεί ένα στοιχειώδες λεξικό για να το διαπιστώσει κάποιος– ο ριζοσπαστισμός συνδέεται άμεσα με τη διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και τις κοινωνικές αλλαγές υπέρ των πληβειακών στρωμάτων.
Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου συμπτωματικό ότι οι Επτανήσιοι διανοούμενοι που αγωνίστηκαν κατά της αποικιοκρατίας και των γαιοκτημόνων και υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα ονομάστηκαν ριζοσπάστες, όπως δεν τυχαίο ότι το πρώτο κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ονομάστηκε Εθνική Ριζοσπαστική Ενωσις, σε μια καταφανή προσπάθεια να εμφανιστεί ως αγωνιζόμενο υπέρ των λαϊκών τάξεων.
Στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού όμως γίνεται μια συστηματική προσπάθεια αντιστροφής των εννοιών ώστε να κλείσει ο δρόμος της ριζικής κριτικής και της ουσιαστικής διεκδίκησης λύσεων. Καθετί που αμφισβητεί το υφιστάμενο status quo, καθετί που τείνει να ανατρέψει τους σημερινούς συσχετισμούς χαρακτηρίζεται εχθρικό και αντιμετωπίζεται με εχθροπάθεια.
Γι’ αυτό και ο Χρυσοχοΐδης πλασάρει τις δικτατορικής επίπνευσης ρυθμίσεις του για τις διαδηλώσεις ως «αντιμετώπιση της ριζοσπαστικοποίησης»! Οταν δηλαδή αυτός και οι άλλοι παράγοντες και παραγοντίσκοι του νεοφιλελεύθερου «επιτελικού κράτους» επιχειρούν να συνδέσουν τη ριζοσπαστικοποίηση με τη βία και την τρομοκρατία και προβάλλουν κατ’ επέκταση το νομοσχέδιο κατά των διαδηλώσεων ως λύση για τις… «ακραίες συμπεριφορές» έχουν ως μόνο στόχο τον εξοστρακισμό κάθε διαφωνίας και τον έλεγχο οποιασδήποτε κριτικής.
Με αυτό το δεδομένο η υπόκλιση του εναπομείναντος ΚΙΝΑΛ στις ρυθμίσεις του Χρυσοχοΐδη που πέρυσι τέτοιες μέρες διαγραφόταν ως… δεξιός από το Κίνημα είναι υπόκλιση και στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό αλλά και στις ακροδεξιές διασυνδέσεις του. Και πλέον προφανώς δεν μπορούν να μιλούν ούτε για… ριζοσπαστικό κέντρο ούτε για «ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις»!
