Γράφουν για το ανεκτίμητο αγαθό του νερού και τη θυσία του από την κυβέρνηση στο βωμό του νεοφιλελευθερισμού. Οι φυσικές πηγές έγιναν παράρτημα των ΑΕ, αλλά το νερό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως εμπόρευμα διότι χωρίς νερό πεθαίνεις.
Κλέλια Ρένεση: Οι φυσικές πηγές, παραρτήματα των ΑΕ
Τα αγαθά που είναι τόσο απαραίτητα για την επιβίωσή μας, όπως το νερό, δεν θα έπρεπε να ιδιωτικοποιούνται ποτέ. Είναι σαφές και ξεκάθαρο ότι οι κυβερνήσεις ανά τους καιρούς αποτυγχάνουν να προστατέψουν τον πολίτη απ’ την εκάστοτε αισχροκέρδεια των ανώνυμων εταιρειών που καπηλεύονται τον φυσικό πλούτο της γης όπου κατοικούμε. Δεν γίνεται να επιτρέψουμε να δοθεί αυτή η δυνατότητα για το πολυτιμότερο των αγαθών, ΤΟ ΝΕΡΟ. Οι φυσικές πηγές γίνανε παραρτήματα των ΑΕ, οι λίμνες και τα ποτάμια. Προτού γυρίσεις την πλάτη σ’ αυτό το θρίλερ θυμήσου: Με το νερό ξεπλένεις, με το νερό μαγειρεύεις, με το νερό αναπνέεις και ζεις. Χωρίς αυτό πεθαίνεις.
*Η Κλέλια Ρένεση είναι ηθοποιός
Μάρω Δούκα: Χάρισμα της γης στον άνθρωπο
Το νερό που το λέγαμε και νεράκι του Θεού: να ξεδιψάσουμε, να καθαριστούμε, να ποτίσουμε. Το νερό είναι ιερό, ανεκτίμητο αγαθό, από τα βάθη των αιώνων, όπως τραγούδησε και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης για το νερό των Σταγιατών, χάρισμα της γης στον άνθρωπο. Χωρίς νερό δεν ζούμε. Επομένως, κοινός και αδιαπραγμάτευτος τόπος, πιστεύω, είναι η ευθύνη του κράτους για μια κοινωφελή δημόσια και εσαεί βελτιούμενη υπηρεσία που να παρέχει πόσιμο και τρεχούμενο νερό για όλους. Να όμως που μέσα στο ντελίριο και στην αποχαύνωση της ελεύθερης αγοράς, όπως πουλιέται και αγοράζεται η καρδιά μας, όπως παραχωρήθηκε το ΦΩΣ σε εταιρείες κερδοφόρες, πλην «ψυχόπονες», έτσι, εδώ και χρόνια, επιχειρούν και μαγειρεύουν την ώρα που θα ξεπουλήσουν, στο όνομα, εννοείται πάντα, της ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού, και τις πηγές του νερού. Τις λίμνες, τα ποτάμια. Προς το παρόν αρνούνται οι επίσημοι και οι ακόλουθοί τους ότι θα ιδιωτικοποιήσουν την παροχή του νερού. Μιλούν για μια ρυθμιστική ανεξάρτητη αρχή, σαν τις τόσες ανεξάρτητες τάχα μου αρχές. Και το ερώτημα είναι ποιος θα είναι ο ρόλος αυτής της αρχής, αν όχι η διαχείριση του νερού; Και ποιος θα είναι ο ρόλος του κράτους; Θα είναι απλώς ο επιβλέπων της θεοσκότεινης ρυθμιστικής αρχής που θα αρχίσει «ανεπαισθήτως» να μετατρέπεται σε ανταγωνιστική; Εφόσον όπου επενδυτής εκεί και ο ανταγωνισμός, τρωκτικός, αχόρταγος και «παράνομος» (με νόμους, εννοώ, γραμμένους στα μέτρα του), γι’ αυτό και τον αποθεώνει η ελεύθερη αγορά, που άλλο σκοπό δεν έχει παρά το «κινητήριο» γι’ αυτήν κέρδος. Και μόνο ότι καλούμαστε σήμερα (λίγες βδομάδες μετά το έγκλημα στα Τέμπη, όπου η ιδιωτικοποίηση, η κακοδιαχείριση και η ανευθυνότητα πρωτοστάτησαν με πρωτοφανή αναλγησία) να μιλήσουμε για την ιδιωτικοποίηση, έτσι ή αλλιώς, του ζωογόνου νερού φανερώνει, πιστεύω, τη μισάνθρωπη, την ανάλγητη πολιτική θεώρηση του κόσμου που όλα τα υπολογίζει ως εμπόρευμα του αθέμιτου ανταγωνισμού.
*Η Μάρω Δούκα είναι συγγραφέας
Δημήτρης Πουλικάκος: Είμαστε στο «ψόφα και μην βγάζεις άχνα»
Φτάνουμε πλέον στο σημείο να λέμε στην κυριολεξία «το νερό νεράκι». Για τα σπίτια μας λέγανε ότι θα τα έπαιρναν οι κομμουνιστές και τελικά μας τα παίρνουν οι δήθεν φιλελεύθεροι. Τώρα μας παίρνουν και το τελευταίο καταφύγιο, το νερό, από το οποίο προερχόμαστε κιόλας. Ολο αυτό δεν έρχεται ξαφνικά. Αποτελεί συνέχεια στο πλάνο που εφαρμόζουν εδώ και χρόνια. Αυτό που ορίζει ότι αν είσαι διατεθειμένος να τραβήξεις κουπί στη γαλέρα, σου λένε «περάστε», ενώ αν δεν είσαι, «ψόφα και μην βγάζεις άχνα». Θυμάμαι εδώ και χρόνια τον CEO της Nestlé να λέει ότι το νερό δεν είναι κοινωνικό αγαθό. Ας προσέχαμε.
Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει τι σημαίνει αυτό για τη ζωή μας. Ή μάλλον καταλαβαίνουμε σε διαφορετικές χρονικές στιγμές ο καθένας διότι είμαστε και ανοργάνωτοι ως πολίτες. Μας έφαγε το Βυζάντιο και ήρθε μετά κι έβαλε τη σφραγίδα της η Τουρκοκρατία. Τα πάντα λειτουργούν με το μπαξίσι, οι μίζες πέφτουν σαν τούβλα. Αλλά δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.
Είχαμε πολύ καιρό να δούμε κάποια κινητοποίηση από τον κόσμο. Χρειάστηκε να σκοτωθούν με εγκληματικό τρόπο εν είδει δυστυχήματος νέοι άνθρωποι για να πούμε «φτάνει, μέχρι εδώ». Το «επιτελικό κράτος» όμως αντεπιτίθεται, όπως στα «Star Wars» αντεπιτίθεται η αυτοκρατορία. Από το πρωί μέχρι το βράδυ πού τους χάνεις πού τους βρίσκεις, στα κανάλια είναι. Πότε προλαβαίνουν και φροντίζουν για την ασφάλεια των τρένων, των αεροπλάνων, των δρόμων, κανείς δεν ξέρει. Επικοινωνιακά πάντως τα πάνε καλά και όπως συνηθίζω να λέω είναι καλοί μαθητές του Γκέμπελς και μερικοί είναι και ομοϊδεάτες του. Μιλάω γι’ αυτά τα παιδιά του Καρατζαφίρερ που είναι σπαρμένα και στην πολιτική και στα ΜΜΕ. Είναι θρασύτατοι αλλά γενικά είναι πολύ απογοητευτικό το γενικότερο επίπεδο.
Αν ιδιωτικοποιηθεί το νερό, είναι βέβαιο ότι θα αυξηθούν τα τιμολόγια. Αυτό για έναν άνθρωπο που δεν έχει λεφτά ισούται με θάνατο. Κι εδώ έρχεται το «ψόφα και μη βγάζεις άχνα». Το νερό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως εμπόρευμα διότι χωρίς νερό πεθαίνεις. Βεβαίως και χωρίς τροφή πεθαίνεις. Ομως το νερό είναι κόκκινη γραμμή. Δεν γίνεται τα πάντα να είναι προς εκμετάλλευση.
*Ο Δημήτρης Πουλικάκος είναι απόφοιτος λυκείου, χομπίστας
Αργύρης Μπακιρτζής: «Δολοφονούνται τα παιδιά μας»
Οσοι ψηφίζουν το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση του νερού ξέρουν τι ψηφίζουν ή απλώς συμμορφώνονται για να μη χάσουν τα οφέλη της θέσης τους; Οι καταστροφές χτυπούν τον τόπο ανελέητα. Ως Θεσσαλονικιός ερωτώ: Οσοι υποστήριξαν τη μετακίνηση των βυζαντινών αρχαιοτήτων της Εγνατίας ήξεραν τι έκαναν; Κάποιος επικεφαλής πανηγύριζε όταν το ΚΑΣ ενέκρινε τη μεταφορά, δηλαδή την καταστροφή τους. Δεν είχε καν την τσίπα να πει ότι αναγκάστηκαν να το κάνουν για να διευκολύνουν την προώθηση του έργου. Οσοι φώναζαν κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών θα περιμέναμε να αντισταθούν στην καταστροφή, αφού μάλιστα αυτοδιαφημίζονταν ως πατριώτες. Η πατριδολατρία εξαντλήθηκε με την πτώση της κυβέρνησης; Εδώ ταιριάζει το «όταν έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς;». Στο Διδυμότειχο εγκρίθηκε η ανακατασκευή της στέγης του τεμένους Βαγιαζήτ, έργο ανέφικτο λόγω της ελλιπούς τεκμηρίωσης του καμένου μνημείου και επιπλέον τεράστιου κόστους. Ούτε στην Τουρκία θα το επιχειρούσαν. Θα μοιάζει με τις άθλιες παραδοσιακές απομιμήσεις στα προστατευόμενα, υποτίθεται, ιστορικά κέντρα. Απόφαση ανιστόρητη που θα ωφελήσει μόνο μερικές τσέπες. Οι θάνατοι στη Λάρισα μας αγγίζουν όλους, εκτός απ’ αυτούς που μιλούν ασύστολα για να αποποιηθούν ευθύνες. Είναι γνωστή η ιστορία απατεώνα που όταν το παιδί του χάθηκε εξαιτίας μιας απάτης τού έλεγε κλαίγοντας «γι’ αυτόν το έκανα». Δολοφονούνται τα παιδιά μας, όσο κι αν κάποια εξαγοράζονται με ψίχουλα και θεσούλες. Πιστεύω ότι πάρα πολλοί που ανήκουν στο λεγόμενο «συντηρητικό» στρατόπεδο, εμπνεόμενοι από άδολη φιλοπατρία, θα σηκώνουν τα χέρια με αυτά που συμβαίνουν. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν ζωντάνεψε το φιλμ του Κάρπεντερ «Ζουν ανάμεσά μας», όπου εξωγήινοι καταλαμβάνουν ανθρώπινα σώματα επιχειρώντας να κυριαρχήσουν στον πλανήτη. Θα ξυπνήσουμε όταν έχουν χαθεί όλα; Εκεί δεν πάμε όταν επιχειρείται η ψήφιση νομοσχεδίων όπως αυτό για το νερό; Τέτοια κατάντια; Οχι μόνο εγκληματικότητα αλλά και απύθμενη βλακεία. Πώς και γιατί να επιβιώσει αυτός ο τόπος;
*Ο Αργύρης Μπακιρτζής είναι αρχιτέκτονας και μουσικός
Αννα Χατζησοφιά: Ακόμη και η βροχή
Ενα κινηματογραφικό συνεργείο προσγειώνεται στη Βολιβία το 2000 φιλοδοξώντας να γυρίσει μια ταινία για τον Χριστόφορο Κολόμβο. Οχι τον Κολόμβο τον τυχοδιώκτη εξερευνητή των γοητευτικών αφηγήσεων των σχολικών εγχειριδίων, αλλά έναν αδίστακτο κονκισταντόρ που δεν διστάζει να σταυρώσει όσους ιθαγενείς αντιστέκονται. Αυτό που δεν ξέρει ο σκηνοθέτης της ταινίας είναι ότι στην περιοχή έχει ξεσπάσει ο πόλεμος του νερού. Ενα χρόνο νωρίτερα η κυβέρνηση της χώρας είχε παραδώσει τα δικαιώματα του νερού της πόλης Κοτσαμπάμπα σε μια αμερικανική κοινοπραξία –όχι μόνο του νερού ύδρευσης, αλλά συνολικά όλων των υδάτινων πόρων, ακόμη και της βροχής– με αποτέλεσμα οι τιμές του νερού να έχουν εκτοξευτεί στον θεό. Οι συντελεστές της ταινίας βρίσκονται μες στη δίνη μιας πρωτοφανούς λαϊκής εξέγερσης των ντόπιων, που διεκδικούν να παραμείνει το νερό θεμελιώδες δημόσιο αγαθό. Αυτή είναι σε 120 λέξεις η υπόθεση της ταινίας «Ακόμη και η βροχή» της Ιθίαρ Μπογιαΐν, σε σενάριο του σπουδαίου Πολ Λάβερτι. Μόνο που ο πόλεμος του νερού δεν είναι προϊόν της φαντασίας του σεναριογράφου αλλά πραγματικό γεγονός. Οι κάτοικοι της Βολιβίας εξεγέρθηκαν κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού και νίκησαν κατά κράτος, υποχρεώνοντας όχι μόνο την πολυεθνική εταιρεία σε άτακτη φυγή, αλλά και επιτυγχάνοντας τη συνταγματική κατοχύρωση του νερού ως δημόσιου αγαθού.
Είκοσι τρία χρόνια μετά την εξέγερση στη Λατινική Αμερική η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, πιστή στο νεοφιλελεύθερο δόγμα, έρχεται να ανοίξει τον δρόμο για την ιδιωτικοποίηση του νερού. Ενώ η Ελλάδα πενθεί ακόμη τα 57 θύματα του προαναγγελθέντος δυστυχήματος των Τεμπών, η κυβέρνηση ψήφισε νομοσχέδιο για τη «Μετονομασία της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας σε Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων». Γνωρίζουμε ότι οι ρυθμιστικές αρχές έχουν το νόημα της ρύθμισης σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς και ανταγωνισμού των διάφορων παρόχων. Οταν το νερό αναγνωρίζεται από το σύνταγμα, το ΣτΕ και την Ευρωπαϊκή Ενωση ως φυσικό αγαθό που εποπτεύεται από το κράτος και την τοπική αυτοδιοίκηση, τι ακριβώς θα εποπτεύσει η ρυθμιστική αρχή; Δεν είναι εξάλλου η πρώτη κίνηση της κυβέρνησης της ΝΔ προς την κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης του νερού, αντίθετα επιχειρεί μεθοδευμένα τα τελευταία τέσσερα χρόνια προς αυτή την κατεύθυνση, με αποκορύφωμα τη μεταβίβαση των μετοχών ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο. Η κυβέρνηση των Πάτσηδων, των απευθείας αναθέσεων, των υποκλοπών, της αποσάρθρωσης του ΕΣΥ, της ιδιωτικοποίησης του Ογκολογικού Κέντρου Παίδων, η κυβέρνηση που απαξιώνει κάθε δημόσιο αγαθό, όπως εκείνα της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού, η κυβέρνηση που υπηρετεί λογής συμφέροντα εκτός των λαϊκών συμφερόντων είναι ικανή να ιδιωτικοποιήσει ακόμη και τη βροχή. Θα την αφήσουμε;
*Η Αννα Χατζησοφιά είναι συγγραφέας – ηθοποιός
Νένα Βενετσάνου: Δεν είναι συνδρομή σε τηλεοπτικό κανάλι
Οπνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος είναι ανάστατος εδώ και τέσσερις μήνες και τώρα με αυτό το πονηρό νομοσχέδιο σίγουρα και θα πεινάσουμε και θα διψάσουμε. Η παροχή πόσιμου νερού είναι δικαίωμα, δεν είναι συνδρομή σε τηλεοπτικό κανάλι πολυτελείας.
Και ποιοι είναι αυτοί οι ιδιώτες πάροχοι που θα μπορούν να χρησιμοποιούν το δίκτυο που έχει φτιαχτεί με δημόσιο χρήμα; Θα βρούμε και αυτό το δίκτυο όπως και το σιδηροδρομικό κάποια στιγμή σμπαράλια. Ο οικονομικός διαμελισμός του δικτύου στην τοπική αυτοδιοίκηση φέρει και διάσπαση ευθυνών, δεν θα βρίσκουμε άκρη. Η διαχείριση του νερού είναι από την αρχαιότητα όπλο πολέμου και χρησιμοποιείται ως όπλο καταστολής μέχρι και σήμερα. Θα πλένονται οι τουρίστες και εμείς θα αγοράζουμε εμφιαλωμένα για να μαγειρέψουμε; Το νερό δεν είναι εμπόρευμα για ιδιώτες, όλοι το γνωρίζουμε και δεν υπάρχει περιθώριο για ιδεολογικές συγκρούσεις στο θέμα.
Φέτος η 8η Μάρτη άφησε ιστορία. Εμπρός η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και μια ολόκληρη κοινωνία να ακολουθεί. Οι συγκυρίες μάς καλούν και πάλι να εκφράσουμε ως πολίτες, μαζικά και αλληλέγγυα, τι δεν ισχύει και τι θα μπορούσε να ισχύσει στην Ελλάδα.
Δυστυχώς πολλοί στον τόπο μας πιστεύουν ότι για να ζήσουμε καλύτερα στον πλανήτη πρέπει να φύγουν οι μισοί και δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν αυτές τις φασιστικές αντιλήψεις. Σε τέτοιους ποντάρει και ο νεοφιλελευθερισμός, σε όσους θέλουν διακαώς ο ακήρυχτος πόλεμος επιτέλους να κηρυχθεί, για να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να ησυχάσουμε. Τι σημαίνει σύγκρουση της πολιτικής με τα συμφέροντα των ιδιωτών το είδαμε στα τρένα, όπως είδαμε και τι ωραία που συμφωνεί η εκτελεστική εξουσία της κυβέρνησης με τους ιδιώτες στο ΠΔ για τους καλλιτέχνες. Ας αναρωτηθούμε γιατί γίνονται όλα αυτά.
Η κυβέρνηση αυτή ξόδεψε αλόγιστα εκατομμύρια για γιγάντιες άχρηστες παιδικές μάσκες, για διαφημίσεις υπέρ του εγκλεισμού, ενώ συγχρόνως άλλαζε τη χρήση της γης μας, τις εργασιακές μας σχέσεις λόγω μνημονίων και συνεχίζει να θέτει στην υπηρεσία της ελεύθερης αγοράς το νερό διά της τοπικής αυτοδιοίκησης, εκεί όπου είναι το άντρο της διαφθοράς. Ο,τι παραμύθι και να πεις για την αξία και τον συμβολισμό του νερού στις τέχνες δεν αγγίζει κανένα, μάλλον κοιμίζει. Ας θυμηθούμε αυτούς που έχασαν τη χώρα τους και τι εκπροσωπούν η Πατρική Γη και η Μητρική Γλώσσα τους. Αν δεν μελαγχολήσουμε, τότε δεν έχουμε καταλάβει τίποτε, είμαστε σαν τους Λωτοφάγους.
*Η Νένα Βενετσάνου είναι ερμηνεύτρια
