Όποιος έχει πολύ πιπέρι, βάζει και στα λάχανα. Η δυνατότητα κατασκευής της εικόνας ενός μεγαλειώδους ηγέτη στην τηλεοπτική μας μπανανία, δημιούργησε στον κ Πρωθυπουργό την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να κατασκευάζει και … τον αντίπαλο της αρεσκείας του.
Δεν ξέρω αν αυτό δηλώνει αμετροέπεια ή απλώς τρόμο, που τον ωθεί στην προσπάθεια προκαταβολικής προστασίας, νουθεσίας και τελικά υιοθεσίας του αντιπάλου.
Ως γνωστόν, ο κ Τσίπρας για το κατεστημένο εκπροσωπεί το απόλυτο κακό. Ακόμη κι η Φώφη Γεννηματά αντιμετωπιζόταν με απροκάλυπτη εχθρότητα, από την στιγμή που έδειξε ότι δεν συναινούσε στην πλήρη δορυφοροποίηση του κόμματος της. Κάποιος μάλιστα εκ των κονδυλοφόρων λόγω κεκτημένης ταχύτητας δεν πρόσεξε καν ότι εξέλιπε φυσικά και συνέχισε τους φιλιππικούς.
Απέναντι της νέας υποψηφιότητας της Φώφης είχε καλλιεργηθεί η λύση του συνδρόμου του Βισύ, με τον κ Λοβέρδο στο ρόλο του στρατάρχη Πεταίν. Η παράσταση πήγε άπατη είτε γιατί του έκοψε το μέλλον ο ΓΑΠ, όπως ισχυρίστηκε, είτε γιατί πήγαν και ψήφισαν μεταμφιεσμένοι συριζαίοι ενώ οι δεξιοί, αξιοπρεπείς όπως πάντα, απείχαν. Η περίπτωση του να μην άρεσε η συνήχηση ΠΑΣΟΚ – Μητσοτάκη, δεν εξετάστηκε.
ΔΙΑΦΟΡΕΣ
Ο κ. Μητσοτάκης ελπίζει ωστόσο ότι ο νεοεκλεγείς κ Ανδρουλάκης θα σπεύσει να γίνει ο νέος Λοβέρδος. Ο επιδοκιμασθείς δηλαδή θα καταλάβει ασμένως τη θέση του αποδοκιμασθέντος. Μπορεί κάτι να ξέρει ο πρωθυπουργός. Μπορεί όμως μετά από τόσες αξιοθαύμαστες επιτυχίες σε όλους τους τομείς όπου δοκιμάστηκε, να ανησυχεί μήπως απέκτησε πλέον ανταγωνιστή στην καρδιά του συστήματος.
Ακόμη και μετά την παταγώδη κατάρρευση του ΓΑΠ (2011) υπήρχε η εσωκομματική εναλλακτική Βενιζέλου, ο των Ζαππείων τότε κ Σαμαράς και στο βάθος σήκωνε το χέρι του κι ένας νεαρός πολλά υποσχόμενος, ο κ. Τσίπρας. Σήμερα, τι εναλλακτικές υπάρχουν για την μετά-Μητσοτάκη εποχή; Ο ίδιος φροντίζει επιμελώς για το αντίθετο.
Μην αποκλείετε λοιπόν να φοβείται ο «παντοδύναμος» έναν πρωτόπειρο νεαρό, εκτός Βουλής. Να θυμίσουμε ότι η λειψή αυτοπεποίθηση του δεν του επέτρεψε να ανεχθεί την δημοφιλία ενός Μιχ Χρυσοχοίδη που επίσης δεν ήταν βουλευτής ούτε κάν του κ Βασίλη Κικίλια, που είχε περίπου την ηλικία του κ Ανδρουλάκη.
Σε αυτή την περίπτωση, η ευγένεια του να προστρέξει πρώτος να συγχαρεί στην εορτή μπορεί να υποκρύπτει μέσα στα σοκολατάκια των ευχών και το δηλητηριασμένο. Γιατί άραγε να εύχεται ο «παντοδύναμος» μια αληθώς ισχυρή ελάσσονα αντιπολίτευση; Προκειμένου να του καταστρέψει την στρατηγική του περί αυτοδυναμίας; Η ενδεχόμενη ισχυροποίηση, εξυπηρετεί μάλλον την αντίπαλη στρατηγική, εκείνη της προοδευτικής διακυβέρνησης.
Αφήστε που η επιτυχία τινός στην πολιτική, σημαίνει την ταυτόχρονη αποτυχία ενός άλλου. Κι η τυχόν ευημερία μιας αντιπολιτευτικής δύναμης προκύπτει από την φθορά της παρούσας κυβέρνησης κι όχι από την φθορά της μελλοντικής ή της προηγούμενης. Προς τι τότε τα χαμόγελα των κυβερνητικών για το πρόβλημα που απέκτησε τάχα ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι προφανές πως όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια.
Εκτός πια κι αν τα λεγόμενα περί αυτοδυναμίας έχουν ήδη πάει περίπατο, κάτω από το βάρος των τόσων επιτυχιών και στο πρόσωπο του νέου επικεφαλής του ΚΙΝΑΛ διακρίνει η ΝΔ έναν απολύτως απαραίτητο σύμμαχο. Αν για παράδειγμα, έχει πια ξεχάσει την αυτοδυναμία της, προεξοφλώντας καθοριστικές απώλειες εκ δεξιών. Μα και σε αυτήν ακόμη την περίπτωση, πάλι ο κ Μητσοτάκης θα πρέπει να προετοιμαστεί για να κάνει χώρο στον επόμενο, κάποιον τεχνοκράτη ή κάποιον επιτήδειο τρίτο.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η «πολιτική αυτοδυναμία» που προβάλει ως σύνθημα του ο κ Ν. Ανδρουλάκης εκφράζει την εύλογη αμυντική του περιχαράκωση έναντι των δύο ισχυρών πόλων, πράγμα που είναι όντως όρος πολιτικής επιβίωσης. Το να την υποστείλει προς χάριν του κ. Μητσοτάκη θα ισοδυναμούσε με αυτοχειρία κι αυτό, κακά τα ψέματα, μόνο κάποιος που θα τον είχανε στο χέρι θα το έκανε.
(*) https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/syndromo-toy-bisy-sto-kinal
