Συνήθως οι άνθρωποι αρεσκόμαστε στα ωραία, τα μεγάλα λόγια, στην επανάπαυση, την ψευδαίσθηση πως όλα είναι καλά.
Αρεσκόμαστε στην ωραιοποίηση των πάντων, αν και κατά βάθος ξέρουμε πως κάτι δεν πάει καλά. Συνήθως επιλέγουμε να κλείνουμε τα μάτια, τα αυτιά μας και να απέχουμε, αφήνοντας τα προβλήματα να γιγαντώνονται. Τα τελευταία χρόνια εμείς οι νέοι ακούμε διαρκώς ένα μεγάλο και άδικο κατηγορώ. Το γιγάντιο αυτό «κατηγορώ» διαμορφώνεται και εκφράζεται με τις παρακάτω συνθηματολογικές προτάσεις: «Οι νέοι είναι απαθείς», «οι νέοι δεν ασχολούνται», «οι νέοι δεν ενδιαφέρονται». Καμιά ωστόσο κριτική δεν έπιασε την άκρη του κουβαριού προκειμένου να οδηγηθεί στην αλήθεια.
Εχουμε ως αποτέλεσμα την πολιτική αδράνεια και αποστασιοποίηση των νέων από την πολιτική αλλά και από κάθε μαζικό χώρο. Τι είναι αυτό ωστόσο που οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα;
Ποια είναι η δράση που προκάλεσε αυτή την αντίδραση; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!
Οπως ήδη αναφέρθηκε, η μεταπολίτευση στην Ελλάδα εκκίνησε με πολύ ελπιδοφόρο τρόπο. Οι εσωτερικές διαιρέσεις επιτέλους αντιμετωπίστηκαν και το κράτος εγκατέλειψε το δόγμα του εσωτερικού εχθρού που ακολουθούσε από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου έως και την απαρχή της μεταπολιτευτικής περιόδου. Ο ελληνικός λαός, πόσο μάλλον το δυναμικό κομμάτι του, οι νέες και οι νέοι του, που έως χθες ένα τεράστιο μέρος του ήταν αποκλεισμένο από τα δημόσια πράγματα, πλέον αποκτά φωνή, συμμετέχει ενεργά στην κοινωνία αλλά και σε φορείς πολιτικής εκπροσώπησης αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμα στην εδραίωση του δημοκρατικού ιδεώδους αλλά και την οικοδόμηση ενός σύγχρονου κράτους δικαίου. Από εκείνη την περίοδο έως και σήμερα έχουν μεσολαβήσει 47 ολόκληρα χρόνια. Σε αυτό το διάστημα πολλά πράγματα άλλαξαν ενώ ακόμη περισσότερα θεωρήθηκαν δεδομένα και μη αναστρέψιμα.
Μια κυρίαρχη άποψη σήμερα, τουλάχιστον στην ελληνική νεολαία, είναι πως δεν υπάρχει κάτι άλλο για να παλέψουμε, με άλλα λόγια σήμερα η ελληνική νεολαία αποδέχεται αυτό που χρόνια πριν διακήρυττε η «σιδηρά κυρία» της Ευρώπης, η Μάργκαρετ Θάτσερ, για το τέλος της Ιστορίας, το τέλος των ιδεολογιών. Τεράστιος χορηγός στην εδραίωση αυτής της άποψης αλλά και της ανόδου της απάθειας στάθηκαν οι ίδιοι οι πολιτικοί φορείς, τα πολιτικά κόμματα, το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που κατόρθωσαν να απομακρύνουν και να απογοητεύσουν τις νέες γενιές που ακολούθησαν, αλλά όπως φαίνεται και αυτές που θα επακολουθήσουν. Είναι τόσο μεγάλη η συμβολή τους στη διαστρέβλωση του πολιτικού πεδίου ως πεδίου διεκδίκησης ώστε κατέστησαν την πολιτική ένα σπορ ελιτίστικο, εφόσον απέχει η μεγάλη πλειοψηφία. Ενα σπορ όπου ο τεράστιος ανταγωνισμός και η πόλωση μεταξύ τόσο των κομματικών όσο και των εσωκομματικών μηχανισμών που υιοθέτησαν τη στρεβλή λογική του βοσκού που οφείλει να φροντίσει να μαζέψει τα πρόβατα όχι απλώς απομάκρυναν τους νέους από την πολιτική, αλλά τραυμάτισαν βάναυσα την εικόνα της, καθιστώντας την μη ελκυστική.
Η εποχή ωστόσο που διανύουμε είναι επιφορτισμένη με ένα πολύ βαρύ ιδεολογικό περίβλημα. Οσο όμως οι «βοσκοί» που αναφέραμε αντιμετωπίζουν τους πολίτες, πόσο μάλλον εμάς τους ίδιους τους νέους, με μια λογική προβατοποίησης –απώτερος σκοπός τους είναι να μας συγκεντρώσουν στο μαντρί με ένα ύφος ψυχρό και επαγγελματικό αποβλέποντας στην άνοδο της κομματικής επετηρίδας– τόσο όλοι εμείς θα απογοητευόμαστε, θα απέχουμε και στο τέλος θα γινόμαστε θύματα μιας βάρβαρης, νεοφιλελεύθερης ιδεολογικής ηγεμονίας.
Πάντα ωστόσο επιλέγω να κλείνω κάθε μου κείμενο, κάθε μου άρθρο με μια ευχάριστη, ελπιδοφόρα σκέψη ή νότα. Δεν μας αξίζει να μείνουμε στην άκρη και να κλαίμε τη μοίρα μας. Είναι υποχρέωσή μας να διώξουμε όλους αυτούς τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες που κακοποιούν και βιάζουν διαρκώς το βαθύτερο νόημα της πολιτικής. Είναι υποχρέωσή μας να χαράξουμε νέους δρόμους υγιούς πολιτικής συμμετοχής, έτσι ώστε όλες και όλοι να έχουμε φωνή.
