Κι όλα αλλάζουν γύρω μου απότομα, oh-eh, oh-eh
“Ξεφτιλοκόριτσο”, “σούργελο”, “αμόρφωτη””,, άξεστο πακέτο”, “κακόγουστη”, “καιροσκόπος,” “γαϊδάρα”, “ανερμάτιστη”, “ανεύθυνη”, “εθνική ντροπή,” είναι λίγα μόνο από όσα έσουραν στα social media κυβερνητικά και φιλοϊσραηλινά τρολ στη Μαρίνα Σάττι.
Κανένας συγκρατημός στα χολερικά και προσβλητικά σχόλια από όσους αγανάκτησαν για το “θράσος” της να διαμαρτυρηθεί με χασμουρητά και με γκριμάτσες εναντίον της συμμετοχής του Ισραήλ στη Γιουροβίζιον, την ώρα που η τραγουδίστρια Εντέν Γκολάν απαντούσε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων.
Και δεν ήταν η μόνη. Παραδίπλα ο Ολλανδός Γιουστ Κλάιν είχε κουκουλωθεί με τη σημαία της χώρας του, ο Ελβετός Νέμο ατένιζε το υπερπέραν αδιαφορώντας για όσα έλεγε η εκπρόσωπος του Ισραήλ, ενώ μέχρι τον τελικό αρκετοί καλλιτέχνες βίωσαν ασφυκτικό περιορισμό στην ελευθερία έκφρασης από τους διοργανωτές της Γιουροβίζιον.
Γιατί, όλα κι όλα! Ο θεσμός είναι no-politica όποτε τον συμφέρει. Τη μια χρονιά αποκλείει τη Ρωσία μετά την επίθεση στην Ουκρανία, ενώ φέτος καλωσορίζει το Ισραήλ, παρά τη συνεχιζόμενη γενοκτονία αμάχων στη Ράφα. Και μάλιστα με ένα πολιτικό τραγούδι για τα θύματα της Χαμάς έστω κι αν την τελευταία στιγμή έγινε αλλαγή στους στίχους για να συμπεριληφθεί στη διοργάνωση.
«Σα δε ντρέπεται», κουνάνε το δάχτυλο οι θιγμένοι συμπατριώτες μας εναντίον της Μαρίνας. «Ποια νομίζει ότι είναι;». Και κυρίως, “πώς τόλμησε να διαφοροποιηθεί από την εθνική γραμμή της χώρας μας;” Ευτυχώς που τόλμησε να διαφοροποιηθεί από την ευρωπαϊκή mainstream γραμμή των δύο μέτρων και δύο σταθμών, απαντάμε για λογαριασμό της, μαζί με τους χιλιάδες που διαδηλώνουν στους δρόμους του Μάλμε για την πραγματική ντροπή, που είναι η συμμετοχή μιας χώρας που αφανίζει γυναικόπαιδα.
Και το κάνουμε, αφού δεν ήταν σε θέση να το κάνει η ΕΡΤ, με τις γελοίες δικαιολογίες της που δεν έπεισαν κανέναν. Γιατί η Μαρίνα δεν ήταν απλώς κουρασμένη, όπως είπαν έντρομοι οι ιθύνοντες μη τυχόν και χάσουν τα διαφημιστικά έσοδα από τον πιθανό αποκλεισμό της χώρας μας. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Και το έκανε με το δικό της τρόπο παίρνοντας το ρίσκο να δυσαρεστήσει διοργανωτές και χορηγούς μια ανάσα πριν από τον τελικό.
Η ίδια απάντησε διπλωματικά λίγες ώρες πριν ανέβει στη σκηνή, ότι “δεν είχε πρόθεση να προσβάλει κανέναν”. Γιατί προφανώς το θέμα δεν είναι προσωπικό. Είναι πολιτικό σε ένα θεσμό που παριστάνει ότι αδιαφορεί για την πολιτική απαγορεύοντας τη σημαία της Παλαιστίνης και κάθε έκφραση αλληλεγγύης προς ένα φρικτά δοκιμαζόμενο λαό.
Ξεχνώντας ότι είναι πρωτίστως μια λαϊκή διοργάνωση με εκατομμύρια τηλεθεατές, κυρίως νέους, επομένως δεν μπορεί να αγνοεί το λαϊκό αίσθημα κάθε φορά που έρχεται σε αντίθεση με τους χορηγούς της.
Και το πληρώνει ήδη. Με ολοένα περισσότερες διαφοροποιήσεις από τη γραμμή της εθελοτυφλίας, με ακυρώσεις προγραμματισμένων μεγάλων events τη βραδιά του τελικού, όπως στο Λονδίνο και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, με ένα γενικευμένο αίσθημα δυσανεξίας εναντίον της αποροκάλυπτα φιλοϊσραλινής διοργάνωσης.
Όσο για τις αντιδράσεις των ίδιων των συμμετεχόντων στο διαγωνισμό, ας καταλάβουν επιτέλους οι χολερικοί των πληκτρολογίων ότι ένας καλλιτέχνης ούτε φιμώνεται, ούτε σκέφτεται με γνώμονα το στενό προσωπικό του συμφέρον. Τολμάει να εκφράζεται, να δυσαρεστεί, και να έρχεται αντιμέτωπος με εθνικές και ευρωπαϊκές γραμμές, εκφράζοντας τον εαυτό του και μόνο.
Με τη Μαρίνα, με την κάθε Μαρίνα, εναντίον οποιασδήποτε μορφής επιβολής ενός πολιτικού αφηγήματος που ξεπλένει τους θύτες και αδιαφορεί για τα θύματα.
Αλλά και με τη Μαρίνα, που μπορεί να μην έκανε “επανάσταση” με το χασμουρητό της, όπως κάποιοι επίσης την κατηγόρησαν επειδή δεν σηκώθηκε να φύγει.
Άλλοι δεν τόλμησαν να βγάλουν ούτε κιχ αποδεχόμενοι πλήρως το ασφυκτικό πλαίσιο της διοργάνωσης που έχει πάρει θέση υπέρ του Ισραήλ με κάθε δυνατό τρόπο. Ας ξεχωρίσουμε λοιπόν αυτούς που ανέδρασαν κι ας τους ευχηθούμε καλή επιτυχία απόψε.
