Σιχαίνομαι τον ελιτισμό και κάτι «μαντάμ-Σουσούδες» (μέρες που ‘ναι, να θυμηθούμε την τεράστια Άννα Παναγιωτοπούλου), που οτιδήποτε είναι ευρείας λαϊκής κατανάλωσης το χαρακτηρίζουν «υπό» και το σνομπάρουν. Κάθε χρόνο αυτή η εποχή μοιάζει με το mating season τους και αναβιώνουν την αγαπημένη τους ασχολία: να μισούν τη Eurovision.
Εγώ δεν τη μισώ. Ενίοτε τη βαριέμαι οικτρά οπότε αλλάζω κανάλι, συνήθως αδιαφορώ για την ελληνική συμμετοχή (η τελευταία φορά που ασχολήθηκα με τη Eurovision ήταν όταν πήγε ο Σάκης Ρουβάς με το Shake It, κάτι που συνέβη σε μια εποχή που τα παιδιά που θα ψηφίσουν πρώτη φορά στις φετινές ευρωεκλογές, δεν είχαν καν γεννηθεί!), και τις περισσότερες φορές γελάω με την προσπάθεια ορισμένων συμμετεχόντων να προκαλέσουν την αγαπημένη boomer ατάκα ότι «δεν είναι μουσική αυτό το πράγμα».
Πράγματι, δεν είναι μουσικός διαγωνισμός η Eurovision. Είναι κάτι περισσότερο:
- Μια υπέροχη ευκαιρία διαφημίσεων, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις αθλητικές διοργανώσεις που αυξάνονται ανάλογα με την αύξηση των συνδρομητικών καναλιών που τις προβάλλουν.
- Ένας εξαιρετικός τρόπος αναπαραγωγής της κεντρικής πολιτικής και ιδεολογικής γραμμής της οικονομικής εξουσίας της Ευρώπης.
Για σήμερα, ας μείνουμε στο δεύτερο. Άλλωστε το πρώτο δεν χρήζει ιδιαίτερης επιχειρηματολογίας.
Η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) που είναι υπεύθυνη κυρίως για τη Eurovision και (κάποτε) για τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα (άλλο ένα πράγμα που πολλοί δεν είχαν γεννηθεί όταν «έπαιζε»), ανακοίνωσε φέτος ότι απαγορεύεται η χρήση σημαιών χωρών που δεν συμμετέχουν στον διαγωνισμό. Απαγορεύεται επίσης η χρήση συμβόλων που παραπέμπουν σε χώρες που δε συμμετέχουν στον διαγωνισμό.
Να βάλουμε υπότιτλους; Απαγορεύονται οι παλαιστινιακές σημαίες και τα παλαιστινιακά μαυρόασπρα μαντήλια. Με αυτό το άγχος κοιμάται και ξυπνάει η EBU. Μη φορέσει κανείς την κουφίγιε του και πάει στο Μάλμε να χορέψει το «πόνος μη μας έρθει μακάρι». Και σαν να μην αρκούσε η μεταπολιτική παράνοια, η μόνη σημαία μη κράτους που θα επιτραπεί… είναι η σημαία του Pride(!).
Η EBU είναι σαν τον Βελόπουλο. Θυμάστε που είχε δηλώσει ότι αν και ακροδεξιός «τα πολύ ναζιστικά τον βρίσκουν αντίθετο»; Ε, έτσι και η EBU: «Τα πολύ πολιτικά τη βρίσκουν αντίθετη».
Εκτός βέβαια από αυτά με τα οποία συμφωνεί.
Έτσι λοιπόν, η ίδια διοργάνωση που εξοστράκισε τη Ρωσία όταν ξεκίνησε η εισβολή στην Ουκρανία, φέτος υποδέχεται το Ισραήλ που εισβάλλει, κατέχει και δολοφονεί δεκάδες χιλιάδες στη Γάζα.
Η ίδια διοργάνωση που γέμισε τα στάδια με ουκρανικές σημαίες για να δείξει την (πολιτική) στήριξή της, φέτος απαγορεύει τις σημαίες των αγωνιζόμενων, αμυνόμενων και δολοφονημένων Παλαιστινίων.
H ίδια διοργάνωση που έχει στόχο δήθεν την «ειρήνη», είναι ΟΚ με τις σημαίες του κράτους που είναι υπόδικο το Διεθνές Δικαστήριο με την κατηγορία της γενοκτονίας. Αυτό που δεν αντέχει είναι η σημαία και τα σύμβολα των «γενοκτονημένων».
Η ίδια διοργάνωση που παρακολουθεί σήμερα τους σφαγείς να αποτελειώνουν τον παλαιστινιακό πληθυσμό στην «ποντικοπαγίδα» της Ράφα, νιώθει να απειλείται από συμβολισμούς αλληλεγγύης στα θύματα μιας παράλογης κατοχής σχεδόν 8 δεκαετιών.
Η ίδια διοργάνωση που υποκρίνεται τη μη πολιτική, «έσπασε» φέτος την απαγόρευση των πολιτικών τραγουδιών – μαντέψτε για χάρη ποιου: Του Ισραήλ! που «κατεβαίνει» από τη Μέση Ανατολή στον ευρωπαϊκό(!) διαγωνισμό τραγουδιού με ένα προπαγανδιστικό τραγούδι για την 7η Οκτώβρη.
Ο Χατζιδάκις και το no-politica της Eurovision
Ας κάνουμε μια παρένθεση εδώ. Η απαγόρευση της EBU για τα πολιτικά τραγούδια είναι μια διαχρονική αστειότητα που την κάνει να μοιάζει με τις γκαφατζήδικες επιτροπές λογοκρισίας της ελληνικής χούντας, της ισπανικής δικτατορίας του Φράνκο και των ναζιστικών-φασιστικών κυβερνήσεων όπου γης, που κάτω από τη μύτη τους περνούσαν δεκάδες κρυμμένα πολιτικά μηνύματα σε τραγούδια που έχουν φτάσει μέχρι τις μέρες μας.
Ποια ήταν όμως η αφορμή για την έμπνευση των no-politica τραγουδιών στη Eurovision; Η ΕΛΛΑΔΑ! To 1976, δυο χρόνια μετά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο Μάνος Χατζιδάκις ζητά από τη Μαρίζα Κωχ να γράψει ένα τραγούδι για την Κύπρο και με αυτό να λάβει μέρος στη Eurovision εκ μέρους της Ελλάδας. Η Κωχ γράφει το καταπληκτικό «Παναγιά μου, Παναγιά μου». Οι ανατριχιαστικοί στίχοι του Μιχάλη Φωτιάδη θα μπορούσαν να μεταφραστούν και να περιγράψουν με λεπτομέρεια τη σημερινή γενοκτονία στη Γάζα.
«Στον τόπο αυτό όταν θα πάτε
Σκηνές αν δείτε αν δείτε στη σειρά
Δε θα ‘ναι κάμπινγκ για τουρίστες
Θα ‘ναι μονάχα μονάχα προσφυγιά
Κι αν δείτε ερείπια γκρεμισμένα
Δε θα ‘ναι απ’ άλλες εποχές
Από ναπάλμ θα ‘ναι καμένα
Θα ‘ναι τα μύρια χαλάσματα του χτες
Κι αν δείτε γη φρεσκοσκαμμένη
Δε θα ‘ναι κάμπος καρπερός
Σταυροί θα είναι φυτεμένοι
Που τους σαπίζει ο καιρός»
Όμως στην EBU δεν άρεσε και πολύ η ιδέα του Χατζιδάκι και ζήτησε από την Ελλάδα να αποσύρει το τραγούδι. Φυσικά, ο Χατζιδάκις τους έγραψε κανονικότατα και η Κωχ εμφανίστηκε στη Χάγη για να τραγουδήσει. Της επέτρεψαν να ανέβει στη σκηνή της Eurovision μόνο μετά που υπέγραψε ότι αναλαμβάνει την ευθύνη για ό,τι της συμβεί, μιας και υπήρχε η πληροφορία ότι την Μαρίζα Κωχ θα σημάδευε Τούρκος σκοπευτής την ώρα της εμφάνισής της. Ή έτσι της είπαν σε μια τελευταία προσπάθεια να τη μεταπείσουν.
Η συμμετοχή οδήγησε σε διαδήλωση 60.000 ατόμων στη Χάγη που ζητούσαν την απόσυρση του τραγουδιού και σε διακοπή της μετάδοσης από το κρατικό κανάλι της Τουρκίας την ώρα της Ελληνικής συμμετοχής.
Μετά από αυτό το «Χατζιδακικό ανακάτεμα», η EBU είπε το γνωστό no-politica που φυσικά έκτοτε εφαρμοζόταν ΜΟΝΟ όταν το πολιτικό μήνυμα ήταν αντίθετο από το πολιτικό μήνυμα της επίσημης Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μην το πείτε στην EBU
Έτσι φέτος, την ίδια ώρα που το Ισραήλ έχει δολοφονήσει πάνω από 35.000 ανθρώπους, στη συντριπτική πλειοψηφία γυναίκες και παιδιά, έχει εκτοπίσει εκατομμύρια, έχει καταστρέψει χιλιάδες σπίτια και υποδομές, λεηλατεί, κλέβει και αιχμαλωτίζει, προκαλεί πρωτοφανείς αντιδράσεις σε ΕΕ και ΗΠΑ, κάποιοι Ευρωπαίοι γραβατωμένοι τύποι νομίζουν ότι με την απαγόρευση της σημαίας της Παλαιστίνης θα εμποδίσουν το συγκλονιστικό κύμα αλληλεγγύης που εμπνέει ο αγώνας των κατακτημένων ενάντια στον κατακτητή.
Μάλλον δεν λειτουργούν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Αλλά μην το πείτε στην EBU και στεναχωρηθούν. Ας τους αφήσουμε, να έχουν κάτι να συζητάνε στα dinner parties με τους συμπάσχοντες πρυτάνεις των αμερικανικών πανεπιστημίων που είδαν τις δικές τους αντίστοιχες απαγορεύσεις, όχι απλά να αποτυγχάνουν, αλλά να ενισχύουν το κίνημα κατά της κατοχής και της γενοκτονίας.
Ας ρωτήσουν επίσης τον Νίκο Πορτοκάλογλου που δυσαρεστήθηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς όταν το Σύνταγμα πλημμύρισε από Παλαιστινιακές σημαίες την ώρα που τραγουδούσε. «Εδώ είμαστε για τραγουδήσουμε να διασκεδάσουμε» είχε πει κάνοντας παρατήρηση σε όσους ήθελαν να κάνουν κάτι περισσότερο από αυτά.
Λίγο αργότερα, σε εκείνη τη σκηνή ανέβηκε η Μαρίνα Σάττι. Που τραγούδησε υπέροχα όπως πάντα, που φώναξε τη λέξη «αλληλεγγύη», και είπε ένα τραγούδι στα αραβικά. Και πράγματι διασκέδασαν όλοι. Αλλά έκαναν και κάτι περισσότερο.
Κλείνω λοιπόν αυτό το παραλήρημα με μια ευχή στη «δική μας» Μαρίνα Σάττι. Στο αέρινο πλάσμα που για κάποιους από μας συμβολίζει πολλά περισσότερα απ’ όσα βλέπει κανείς με «γυμνό μάτι».
Να απολαύσει το «ανακάτεμα» που έχει προκαλέσει η τολμηρή της μουσική πρόταση και… να το διασκεδάσει! Η Eurovision είναι αυτό που είναι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Η ίδια είναι πολλά περισσότερα.
(ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΟΥΜΑΣ/EUROKINISSI)
Διαβάστε επίσης:
Αgainst: One (1) – Ένας «άσσος» αποτυπώνει τη διεθνή απομόνωση των ΗΠΑ
Ρωσία: Η 5η στέψη του Πούτιν με τη Δύση «διχασμένη»
Φράουλες και αίμα στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ
Στη Ρωσία ο πρόεδρος της Κούβας – Η ατζέντα της συνάντησης με τον Πούτιν
Μέση Ανατολή: Ανελέητο σφυροκόπημα στη Ράφα – Σε τεντωμένο σκοινί οι διαπραγματεύσεις στο Κάιρο
