Τη δραματική πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά, κυρίως οι νεότεροι, στην εύρεση προσιτού ενοικίου αποτυπώνει η Eurostat καθώς η Ελλάδα αναδεικνύεται «πρωταθλήτρια» στο κόστος στέγασης με βάση το μηνιαίο εισόδημα, πολύ κάτω από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης. Τη στιγμή που τα ενοίκια «καλπάζουν», η κυβέρνηση δε λαμβάνει καμία απολύτως πρωτοβουλία, και οι μισθοί για τον μέσο όρο συνεχίζουν να μοιάζουν με… χαρτζιλίκι που εξαφανίζεται πριν τα μέσα του κάθε μήνα.
Σύμφωνα με τη Eurostat προσιτή κατοικία είναι κάθε κατοικία που δεν αναγκάζει ένα νοικοκυριό να δαπανήσει πάνω από το 30% του μηνιαίου διαθέσιμου εισοδήματος για έξοδα κατοικίας, δηλαδή: ενοίκιο/δόση δανείου, λογαριασμοί, κοινόχρηστα.
Το ποσοστό αύξησης του κόστους στέγασης ήταν 7,8% στην ΕΕ το 2020 με μεγάλες διαφορές μεταξύ των κρατών μελών. Ποσοστά κάτω του 5% καταγράφηκαν σε 13 κράτη μέλη, με τα χαμηλότερα ποσοστά στην Κύπρο (1,9%), τη Λιθουανία (2,7%), τη Μάλτα (2,8%) και τη Σλοβακία (3,2%). Στην άλλη άκρη της κλίμακας, ποσοστά άνω του 10% καταγράφηκαν στη Δανία (14,1%) και στη Βουλγαρία (14,4%), με το υψηλότερο ποσοστό να καταγράφεται στην Ελλάδα (33,3%).
Και όλα αυτά τη στιγμή που, όσοι είναι τυχεροί (εντός και εκτός εισαγωγικών) και μπορούν να αντέξουν το κόστος ενοικίου, πληρώνουν τις ληστρικές ρήτρες αναπροσαρμογής, τη βενζίνη στα 2,5 ευρώ και τις αυξήσεις – «φωτιά» στα βασικά καταναλωτικά αγαθά, που αναγκάζουν τους πολίτες να «κόβουν» ακόμα και από τα τρόφιμα που αγόραζαν παλιότερα.
