Ολοένα και πληθαίνουν τα δημοσιεύματα που θέλουν τον ιταλό πρωθυπουργό Μάριο Ντράγκι να καταλαμβάνει τη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας στο τέλος του Γενάρη του ‘22, αντικαθιστώντας τον πρόεδρο Σέρτζιο Ματαρέλα.
Η ευρωπαϊκή και ιταλική πολιτική και οικονομική ελίτ αφού «απέλυσαν» τον πρώην πρωθυπουργό Τζουζέπε Κόντε και επέβαλλαν τη λύση του «Σούπερ Μάριο» τώρα θέλουν να εγκαταστήσουν τον τελευταίο στον προεδρικό θώκο.
ύμφωνα με τα πάμπολλα δημοσιεύματα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, από όλες τις ναυαρχίδες του ευρωπαϊκού και διεθνή Τύπου, η λύση αυτή θα προσδώσει «σταθερότητα» στην πολυτάραχη ιταλική πολιτική ζωή.
Άλλωστε το βιογραφικό του Ντράγκι είναι το πλέον ιδανικό για τους δημοσιολογούντες και τους πολιτικούς ιθύνοντες. Είναι οικονομολόγος, έχει διατελέσει επικεφαλής της ΕΚΤ συνδέοντας το όνομα του με το πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης (πρόγραμμα Ντράγκι), ανέλαβε πρωθυπουργός της Ιταλίας σε μια δύσκολη συγκυρία, είναι σαφέστατα υπέρ των «μεταρρυθμίσεων» και των επενδύσεων, ενώ είναι «ακραία» φιλοευρωπαίος.
Ο καθήμενος στην προεδρία ο Ματαρέλα έχει ήδη φροντίσει να δηλώσει πως θα αποχωρήσει από την θέση του και δεν θα επιδιώξει επανεκλογή.
Επομένως, ο Ντράγκι είναι η τέλεια λύση, όπως ήταν και ο Μάριο Μόντι, το 2011, όταν αντικατέστησε τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην πρωθυπουργία γιατί δεν δέχθηκε να λάβει η Ιταλία δάνειο από τον ΔΝΤ.
Ουσιαστικά, εάν όντως επιλεγεί ο Ντράγκι θα διασφαλιστεί ότι η Ιταλία δεν θα παραστρατίσει από την ευρωπαϊκή πολιτική «ορθοδοξία» των Σολτς-Μακρόν και την πανευρωπαϊκή λιτότητα που ήδη σχεδιάζει να επιβάλλει ο νέος γερμανός υπουργός Οικονομικών Κρίστιαν Λίντνερ.
Ένας ακόμη λόγος που όλοι θέλουν τον Ντράγκι για πρόεδρο είναι ότι οι ιταλικές εκλογές που είναι προγραμματισμένες για το 2023 δεν εγγυώνται πως ο Ντράγκι θα μπορέσει να συγκροτήσει ξανά κυβέρνηση οπότε θα έχει εξαντλήσει το πολιτικό του κεφάλαιο και είναι άχρηστος πολιτικά.
Ο θεσμός της προεδρίας στην Ιταλία δεν διαθέτει πολλές εξουσίες συγκριτικά με την Γαλλία. Εξαιτίας όμως του κομματικού κατακερματισμού στην Ιταλία και την συχνή διάλυση των κυβερνήσεων και του κοινοβουλίου ο ρόλος αυτός αποκτάει βαρύνουσα σημασία, μιας και μπορεί να διαλύσει το κοινοβούλιο, να επιλέξει πρωθυπουργό και να εγκρίνει του υπουργούς.
Οπότε δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι για τα επόμενα επτά χρόνια ο Ντράγκι θα είναι η τελευταία εγγύηση για των ευρωπαίων ιθυνόντων για τον έλεγχο της Ιταλίας και της πορείας της εντός τη ένωσης και του ευρώ.
Βέβαια η δημοκρατία στην Ιταλία ξαναπάει περίπατο όταν οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το Παρίσι βγάζουν τις ντιρεκτίβες τους.
