«Λαγός» για τη νέα επίθεση στους συνταξιούχους η γνωστή για τη σχέση της με την οικογένεια Μητσοτάκη Μιράντα Ξαφά.
Την ίδια ώρα που τα σενάρια για νέο μνημόνιο λόγω της οικονομικής κρίσης που φέρνει η πανδημία απλώνουν τα μαύρα φτερά τους πάνω από την ελληνική οικονομία, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει φέρει στο τραπέζι των συζητήσεων νέα μείωση των συντάξεων με την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς…
Το όχημα θα είναι, όπως προκύπτει από διασταυρωμένες πληροφορίες, η αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να χρηματοδοτηθεί και ως εκ τούτου θα καταγραφεί η προσφυγή της για άντληση νέων δανείων στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, η οποία συνεπάγεται νέο μνημόνιο. Καθίσταται σαφές ότι για να δοθούν τα νέα δάνεια θα πρέπει να δεχτούμε δημοσιονομικά μέτρα και αυτό για τις μνημονιακές κυβερνήσεις μετά το 2010 σημαίνει περικοπή μισθών – συντάξεων. Το μέχρι τώρα ιστορικό προηγούμενο δείχνει ότι προτού υιοθετηθούν τέτοιου είδους μέτρα εφαρμόζεται στρατηγική κοινωνικού αυτοματισμού. Ουσιαστικά κάποιοι υποτιθέμενοι επαΐοντες αναλαμβάνουν τον ρόλο του λαγού και βάλλουν κατά μιας κοινωνικής τάξης για «προνόμια» που απολαμβάνει. Ετσι στρέφονται τα υπόλοιπα τμήματα της κοινωνίας εναντίον της και με αυτό τον τρόπο περνάνε οι μειώσεις.
Αυτήν τη φορά τον ρόλο του «λαγού» έχει αναλάβει, όπως και πολλές φορές στο παρελθόν, η γνωστή για την «ταύτιση» της καριέρας της με την οικογένεια Μητσοτάκη Μιράντα Ξαφά, που έχει ήδη αρχίσει να αρθρογραφεί περί της ανάγκης κοινωνικής ισότητας με κατάργηση της προσωπικής διαφοράς.
Σύμφωνα με την κ. Ξαφά: «Το 2019 ξοδέψαμε το 16% του ΑΕΠ σε συντάξεις, περισσότερο από κάθε άλλη χώρα της ΕΕ, με δυσανάλογα μεγάλο μέρος να αφορά συνταξιούχους του δημοσίου και των ΔΕΚΟ κάτω των 67 ετών. Το ποσοστό αυτό θα εκτιναχθεί φέτος και του χρόνου, υπονομεύοντας την ανάπτυξη, την αλληλεγγύη μεταξύ γενεών και τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού». Ωστόσο, ρίχνοντας κοινωνικό δηλητήριο η κ. Ξαφά καταλήγει: «Θα πρέπει, επομένως, να επανεξεταστεί η δυνατότητα περικοπής της προσωπικής διαφοράς που επρόκειτο να εφαρμοστεί από 1/1/2019 αλλά καταργήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ μόλις έληξε το τρίτο μνημόνιο. Η διατήρησή της πλήττει δυσανάλογα τους νέους συνταξιούχους και τους εργαζομένους, οι οποίοι καλούνται να καταβάλουν υψηλές εισφορές για να εισπράξουν πενιχρές συντάξεις, ενώ προστατεύει τους “παλαιούς” συνταξιούχους, που βγήκαν στη σύνταξη σχετικά νέοι, με συντάξεις που ξεπερνούσαν κατά πολύ τις εισφορές τους».
Μάλιστα, προφανώς για να αποποιηθεί τον ρόλο του «λαγού», η κ. Ξαφά αρθρογραφεί κριτικάροντας (απαλά) και την κυβέρνηση Μητσοτάκη: «Το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο (σ.σ.: εννοεί τον νόμο ν.4670, γνωστό και ως νόμο Βρούτση) που ψηφίστηκε τον Φεβρουάριο έχασε την ευκαιρία να αποκαταστήσει κάποια ισορροπία μεταξύ γενεών».
Δεν είναι τυχαία αρθρογραφία
Οποιος γνωρίζει τη διαχρονική σχέση της κ. Ξαφά με την οικογένεια Μητσοτάκη δεν μπορεί παρά να καταλάβει ότι δεν είναι τυχαία αυτή η αρθρογραφία. Εξάλλου, στον 4670 προβλέπεται εκ νέου ο επανυπολογισμός της προσωπικής διαφοράς από τον ΕΦΚΑ. Ωστόσο, πέραν της οριζόντιας αλλά έκτακτης μείωσης συντάξεων και μισθών δημόσιων υπαλλήλων (έχει ήδη κλειδώσει ως μέτρο για το φθινόπωρο), στις αρχές του 2021 θα ενταθεί η συζήτηση για τη μόνιμη κατάργηση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις.
«Οικονομολόγος είναι αυτός που έχει κύρος και επιστημονική γνώση για να μπορεί να κάνει εσφαλμένες προβλέψεις» αναφέρεται πολλές φορές στους οικονομικούς κύκλους…
Εδώ λοιπόν πρέπει να αναλύσουμε αν και κατά πόσο θα εισφέρει στην ελληνική οικονομία η μείωση των συντάξεων που αναλύει, με την ιδιότητα της οικονομολόγου, η ταυτισμένη με την οικογένεια Μητσοτάκη Μ. Ξαφά. Αναλύοντας καταρχάς την αρθρογραφία της βλέπουμε ότι βάζει στο σακούλι όλες τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις (θέτοντας ως όριο τα 67 έτη). Ο καλύτερος τρόπος να διαστρεβλώσεις την πραγματικότητα είναι βέβαια οι αριθμοί. Για να αποδομηθεί λοιπόν ο τρόπος που χύνει κοινωνικό δηλητήριο η κ. Ξαφά θα πρέπει να απαντηθεί αν η πρόωρη συνταξιοδότηση είναι ελληνικό φαινόμενο. Η απάντηση είναι βέβαια αρνητική.
Στο σύνολο των μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αν και τα δεδομένα διαφέρουν σημαντικά από χώρα σε χώρα, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της Eurostat, το 43,1% των συντάξεων γήρατος στην ΕΕ δόθηκε σε άτομα που συμμετείχαν σε προγράμματα πρόωρης συνταξιοδότησης, με μέση ηλικία τα 58 έτη. Τα υψηλότερα ποσοστά καταγράφηκαν σε Ιταλία (73,9%), Ιρλανδία (68,5%) και Ισπανία (59,9%). Τα χαμηλότερα σε Βουλγαρία (5,2%) και Τσεχία (5,3%). Το 12,6% των πρόωρα συνταξιοδοτουμένων συνέχισε κάποιας μορφής εργασία. Η διαφορά στην ηλικία πρόωρα και κανονικά συνταξιοδοτουμένων είναι μεγαλύτερη στην Ιταλία (4,7 έτη), την Ιρλανδία (4,6 έτη) και την Ισπανία (4,3).
Όπως βλέπετε, ελλείπει η ελληνική περίπτωση αφού βρισκόμαστε σχεδόν στον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η ηλικία που θεωρείται δόκιμη για συνταξιοδότηση είναι τα 60 έτη (και άνω). Αλλωστε η προβλεπόμενη 40ετία για τους περισσότερους ενεργούς εργαζόμενους καθ’ όλη τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου (λογίζοντας ως ηλικία ανάληψης εργασίας τα 20 έτη) κλείνει στην ηλικία των 60.