Την 37η επέτειο από τη δημιουργία του Εθνικού Πάρκου Κομόντο, τιμάει τη Δευτέρα 6 Μαρτίου η Google. Tο Εθνικό Πάρκο Κομόντο είναι Εθνικός Δρυμός που βρίσκεται στην Ινδονησία, στα νησιά Nusa Tenggara ή αλλιώς Μικρά Σούντα. Ο Δρυμός έχει χαρακτηριστεί από το 1991, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.
Από τα πιο γνωστά είδη ζώων που κατοικούν στα νησιά, αποτελεί ο βάρανος του Κομόντο, γνωστότερος ως Δράκος του Κομόντο. Το είδος αυτό αποτελεί την μεγαλύτερη εν ζωή σαύρα του πλανήτη. Για την προστασία του, τα νησιά Παντάρ και Ρίνκα (τα οποία είναι και τα μεγαλύτερα) ανακηρύχθηκαν ήδη από το 1938 προστατευόμενες περιοχές, ενώ το 1965 ο ίδιος χαρακτηρισμός δόθηκε και στο νησί του Κομόντο.
Το Εθνικό Πάρκο του Κομόντο ιδρύθηκε το 1980 και αρχικά περιελάμβανε περίπου 75.000 εκτάρια. Το 1984 τα όρια του επεκτάθηκαν και στο νησί Φλόρες. Σήμερα, η προστατευόμενη περιοχή περιλαμβάνει εκτός από τα τέσσερα αυτά, άλλα 25 μικρότερα νησιά, καλύπτοντας συνολικά μια έκταση 1.733 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Στα χρόνια που πέρασαν από την έναρξη της λειτουργίας του, ο σκοπός του πάρκου έχει αναβαθμιστεί, προσφέροντας προστασία, εκτός από τους Δράκους και σε άλλα ζώα της περιοχής.
Ο Δράκος του Κομόντο μερικές φορές μπορεί να φτάσει τα 3 μέτρα σε μήκος, ενώ είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, καθώς είναι γνωστό ότι επιτίθεται και καταβροχθίζει κυριολεκτικά οποιοδήποτε έμβιο ον, ακόμα και ανθρώπους. Στο στόμα του υπάρχουν περίπου 60 μικρά και αιχμηρά δόντια, σχεδιασμένα για να τεμαχίζουν και να σκίζουν σάρκα. Αυτή η σαρκοβόρα σαύρα μπορεί να καταναλώσει ένα γεύμα έως και 80 τοις εκατό το βάρος του σώματός του.
Οι Κόμοντο καταβροχθίζουν οποιοδήποτε είδος κρέατος μπορούν να βρουν, ακόμα και αν αυτό είναι ένας νεαρός κομόντο ή ένας άνθρωπος. Κυνηγούν ή στήνουν ενέδρα σε όλα τα ζώα του οικοσυστήματός τους, δηλαδή είναι τα κορυφαία αρπακτικά. Οι Κομόντο έχουν θανατηφόρο σάλιο που περιέχει περισσότερα από 50 διαφορετικά είδη βακτηριδίων. Επτά από αυτά είναι θανατηφόρα. Ο Δράκος του Κομόντο δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα, έτσι αυτό που κάνει είναι να φτύνει το δηλητηριώδες σάλιο του κατά μήκος 10 μέτρων προς την πιθανή λεία, συνήθως όταν αυτή είναι παγιδευμένη μέσα σε ένα λαγούμι. Όταν το ζώο βγαίνει έξω, θα περπατήσει πάνω από το σάλιο, που σιγά – σιγά θα το αποσυνθέσει, ώσπου να υποκύψει σε εκτεταμένες μολύνσεις. Ο δράκος απλά περιμένει το θάνατο της λείας του, αντί να σπαταλά ενέργεια κυνηγώντας την.
