Οι ελπίδες των εθνικών ομάδων μπάσκετ και πόλο για ολυμπιακό μετάλλιο εξανεμίστηκαν σε τρεις χαμένους προημιτελικούς
Τα όνειρα των τριών εθνικών ομάδων που ταξίδεψαν στη Γαλλία για να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στα ομαδικά αθλήματα γκρεμίστηκαν μέσα σε 30 ώρες, το επάρατο διήμερο 6-7 Αυγούστου. Τρίτη μεσημέρι γύρω στις 2 μ.μ. η κόρνα της γραμματείας της Αρένα Μπερσί σήμανε τη λήξη του προημιτελικού του ολυμπιακού τουρνουά μπάσκετ και η «επίσημη αγαπημένη» υποχρεώθηκε να ξαναφορέσει τα καθημερινά της ρούχα, νικημένη από την πρωταθλήτρια κόσμου Γερμανία. Στις 9 το ίδιο βράδυ, την ίδια ώρα που ο Μίλτος Τεντόγλου απογειωνόταν για το χρυσό μετάλλιο, στέρεψε η πισίνα για τα κορίτσια της εθνικής πόλο: 6-9 από την Αυστραλία, εκτός ημιτελικών μετά πολλών επαίνων. Και το απόγευμα της Τετάρτης, στις 6.30 μ.μ. Γαλλίας, είπε το «τετέλεσται» η εθνική αντρών της υδατοσφαίρισης, νικημένη από τους Σέρβους με ένα γκολ που μπαίνει μία φορά στα είκοσι χρόνια και… ποτέ σε αυτό το επίπεδο.
Τρεις τραυματικοί προημιτελικοί, τρεις ήττες, τρία μετάλλια που εκτοξεύτηκαν στον πάτο του Σηκουάνα και κατέληξαν σε ξένα χέρια. Το πόλο μπορεί να ξαναβρεί στον δρόμο του παρόμοιες ευκαιρίες, αφού μιλάμε για άθλημα με το οποίο ασχολούνται συστηματικά ελάχιστες χώρες στον πλανήτη, αλλά για το μπάσκετ το μέλλον φαίνεται δυσοίωνο. Ισως περάσουν περισσότερα από 16 χρόνια για την επόμενη ολυμπιακή συμμετοχή, πόσο μάλλον διάκριση.
«Nα ξέρετε ότι θα ξανασηκωθούμε»
Οι άντρες του πόλο το φυσάνε και δεν κρυώνει. «Να που μας συνέβη και αυτό» μονολογούσε στη μεικτή ζώνη του κολυμβητηρίου της Ντεφάνς ο Αγγελος Βλαχόπουλος. «Εύχομαι αυτό που ζήσαμε να είναι εφιάλτης και να ξυπνήσουμε ξαφνικά για να ξαναπαίξουμε το ματς» έλεγε ο Δημήτρης Σκουμπάκης που κράτησε με τα γκολ του όρθια την εθνική μέχρι το τέλος. «Ενα σουτ απελπισίας έγινε το τέλειο γκολ» σχολίασε ο αρχηγός Γιάννης Φουντούλης. Ο τερματοφύλακας Μάνος Ζερδεβάς έμοιαζε κεραυνοβολημένος. «Πέσαμε αλλά να ξέρετε ότι θα ξανασηκωθούμε» είπε μόλις βρήκε τη μιλιά του. «Αυτή η ομάδα θα είναι φόβητρο τα επόμενα χρόνια και όλοι θα θέλουν να την αποφύγουν» υποσχέθηκε ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου.
Κάτι ανάλογο συνέβη και στο Παρίσι, μέχρι που οι αψίκοροι Σέρβοι στάθηκαν απέναντί μας με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Οι δύο ομάδες είχαν βρεθεί αντιμέτωπες στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο, όπου η παρέα του Μάντιτς κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο και έκλεισε τον κύκλο της. Εκτοτε οι δικοί μας την έπνιγαν σε κάθε ευκαιρία. Να όμως που η ανανεωμένη ομάδα της Σερβίας επέστρεψε δριμύτερη και έβαψε τους πέντε κύκλους στο δικό της μπλε. Ο αποκλεισμός της Ισπανίας από την Κροατία στον προημιτελικό που είχε μόλις ολοκληρωθεί είχε κάνει τους δικούς μας να οραματίζονται εαυτούς στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου.
Λησμόνησαν, όμως, ότι έπρεπε και να παίξουν. Το βαρύ όνομα και το βαρύ σκουφάκι μπορεί να φοβίζουν ορισμένα μειράκια, αλλά όχι αυτόν που φοράει επί τρία χρόνια σερί στο στήθος το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Ακόμη κι αν το σουτ-προσευχή του Νίκολα Γιάκσιτς έστελνε την μπάλα άουτ ή στα χέρια του γκολκίπερ Ζερδεβά, ο υπόλοιπος δρόμος προς τα ημιτελικά ήταν ανηφορικός. Η εθνική μας είχε μόλις ισοφαρίσει (με το γκολ του Βλαχόπουλου 6΄΄ πριν από τη λήξη), αλλά η διαδικασία των πέναλτι είναι ρουλέτα. Οταν όλα τα χρώματα είναι μπλε, ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει πού θα καθίσει η μπίλια.
Οταν ξεθύμαναν οι κατάρες και οι βλαστήμιες, οι παλιοσειρές της εθνικής έσπευσαν με διορατικότητα να αγγίξουν με τα δάχτυλα τον τύπον των ήλων. «Εδώ στο Παρίσι προσπαθήσαμε να κερδίσουμε όλους τους αγώνες όχι με την άμυνα αλλά με την επίθεση» είπε ο Αγγ. Βλαχόπουλος. «Σε όλους τους αγώνες πλην ενός είχαμε διψήφιο παθητικό. Επιχειρήσαμε να γίνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε. Το αποτέλεσμα ήταν να παρουσιάσουμε τα σκαμπανεβάσματα που είδατε. Πότε παίζαμε καλά και πότε πολύ άσχημα για τα δικά μας δεδομένα».
Ο Γ. Φουντούλης συμφώνησε απόλυτα με το παραπάνω συμπέρασμα: «Μόνο στο ματς με την Ιταλία δεχτήκαμε μονοψήφιο αριθμό τερμάτων. Σε όλους τους υπόλοιπους αγώνες το σκορ πήγε ψηλά. Αλλά ο δικός μας οδηγός στις μεγάλες επιτυχίες αυτής της ομάδας ήταν παραδοσιακά η άμυνα. Τώρα δείξαμε τις αρετές μας στην επίθεση. Ισως χαθήκαμε λίγο. Πρέπει να θυμόμαστε, πάντως, ότι το παιχνίδι έχει αλλάξει. Είναι πλέον περισσότερες οι αποβολές που οδηγούν σε παιχνίδι με παίκτη παραπάνω, όπως και το ατομικό ταλέντο. Προσπαθήσαμε να δείξουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Ουδείς μπορεί να μας προσάψει το αντίθετο».
Η εθνική μπάσκετ έζησε τη μεγάλη επιστροφή
Τα περί εκφυλισμού και αλλοιωμένης ταυτότητας θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό την εθνική μπάσκετ, η οποία έχασε τον δρόμο της τα προηγούμενα χρόνια προσπαθώντας να φορέσει παπούτσια που δεν της ταιριάζουν. Από την πρώτη κιόλας μέρα του στο πόστο του ομοσπονδιακού προπονητή ο Βασίλης Σπανούλης επιχείρησε να αναστηλώσει το φθαρμένο DNA και δεν έπαψε να πλέκει το εγκώμιο της λεγόμενης ελληνικής σχολής. «Παίξαμε εκπληκτικό ελληνικό μπάσκετ στο δεύτερο ημίχρονο, γι’ αυτό και γυρίσαμε το ματς» είπε μετά τον αγώνα με τον Καναδά στην πρεμιέρα του ολυμπιακού τουρνουά στη Λιλ.
Εκείνο το εναρκτήριο ματς ολοκληρώθηκε με ήττα, αλλά όταν η συνταγή εφαρμόστηκε στην εντέλεια επί 40 λεπτά (στην αναμέτρηση με την Αυστραλία) η εθνική μας πέτυχε τη νίκη που χρειαζόταν για να προκριθεί στα προημιτελικά και να μετακομίσει στο Παρίσι. Ο κυνικός θα επισημάνει ότι κι αυτή η αναμέτρηση με τη Γερμανία συνοδεύτηκε από καθαρή ήττα (63-76), όπως και η αντίστοιχη του προπέρσινου Ευρωμπάσκετ στο Βερολίνο (96-107). Τότε βάλαμε 96 και χάσαμε, τώρα φάγαμε 76 και πάλι χάσαμε. Αλλη φιλοσοφία, ίδιο αποτέλεσμα.
Ωστόσο η προπέρσινη εθνική παρατάχθηκε πληρέστατη, ενώ η φετινή ελλιπέστατη, ορφανή από Σλούκα, Παπαπέτρου, Θανάση και Κώστα Αντετοκούνμπο, Ρογκαβόπουλο.
Η δε Γερμανία του 2022 ήταν απλώς μια φιλόδοξη ομάδα και όχι το σημερινό θωρηκτό με τον παγκόσμιο τίτλο και το λαμπερό σκρίνιο. Οι κακεντρεχείς με τα κοκκινοπράσινα γυαλιά θα βρουν πάτημα για να βγάλουν πάνω στην εθνική το οπαδικό άχτι τους, αλλά η ομάδα έζησε ένα καλοκαίρι μεγάλης επιστροφής το οποίο είχε απόλυτη ανάγκη.
Ακόμη και αν απομονωθούν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά (το ωραίο μπάσκετ, η πλην Λακεδαιμονίων συσπείρωση, η αναζωπύρωση της… ερωτικής σχέσης με το φίλαθλο κοινό), τα αντικειμενικά δεδομένα στοιχειοθετούν επιτυχία. Ποντάροντας πάνω σε παίκτες σωματικά και πνευματικά καταπονημένους, η εθνική άφησε πίσω της την Ισπανία, τη Λιθουανία, την Ιταλία, την Αργεντινή, τη Σλοβενία, την Τουρκία, την Κροατία και πολλούς άλλους φιλόδοξους. Ξεκίνησε με αφετηρία τη 15η θέση του περυσινού Μουντομπάσκετ και σήμερα βλέπει μόνο τέσσερις πλάτες.
Και δεν είχε δα τίποτε παρακατιανούς να αντιμετωπίσει ούτε έπεσε σε όμιλο με άμαχο πληθυσμό. Στους τέσσερις αγώνες που έδωσε επί γαλλικού εδάφους αντιμετώπισε την πρωταθλήτρια κόσμου, τους τριταθλητές της Μανίλα, τους χάλκινους ολυμπιονίκες του Τόκιο και τους πρωταθλητές Ευρώπης. Και μολαταύτα έφυγε από το Παρίσι σκασμένη! Με λίγη τύχη και με έναν δυο παίκτες παραπάνω θα μπορούσε να βρίσκεται ακόμη στην πόλη του φωτός, στολισμένη με πολύτιμο μέταλλο.
Στον ορίζοντά της η εθνική μπάσκετ βλέπει το Ευρωμπάσκετ του 2025 που θα ξεκινήσει στην Κύπρο και θα ολοκληρωθεί στη Ρίγα της Λετονίας. Σχεδόν όλοι οι βασικοί παίκτες της, από Καλάθη, Παπανικολάου, Σλούκα, Γουόκαπ μέχρι Παπαπέτρου, Λαρεντζάκη, Γιάννη και Θανάση, θα είναι τότε 30-36 ετών. «Ναι, αλλά σε άλλες χώρες παίζουν στην εθνική μέχρι τα σαράντα τους» ξεσπάθωσε ο Σπανούλης, που είχε επιστρέψει στην εθνική στην τρυφερή ηλικία των 39 ετών για να αγωνιστεί στο προολυμπιακό τουρνουά του 2021.
«Μόνο στην Ελλάδα το έχουμε αυτό. Φτάνεις στα 34 και σε λένε παππού. Σας φάνηκε γερασμένος ο Παπανικολάου; Εγώ είδα έναν παίκτη που έτρεχε και πηδούσε σαν 20άχρονο παιδί». Πάει να πει ότι η ριζική ανανέωση αναβάλλεται για μια τριετία, αφού το καλοκαίρι του 2026 είναι κενό από διοργανώσεις. «Χτίζεται κάτι πολύ όμορφο και το μετάλλιο θα έρθει πολύ σύντομα» υπόσχεται ο προπονητής της εθνικής μας. Ωστόσο ο τελευταίος χορός αυτής της γενιάς έχει ήδη ξεκινήσει.
Αλλόκοτη κατάσταση στην εθνική πόλο γυναικών
Στην εθνική πόλο των γυναικών η κατάσταση είναι κάπως αλλόκοτη. Τουλάχιστον δύο από τις παίκτριες σκέφτονται για προσωπικούς λόγους να σταματήσουν τη διεθνή καριέρα τους, μολονότι ανήκουν στη νεότερη γενιά και όχι στην παλιά φρουρά. «Εχουν μπροστά τους μια δυο ολυμπιάδες ακόμη, αλλά δεν το καταλαβαίνουν» έλεγε η Αλεξία Καμμένου στο περιθώριο της ήττας από την Αυστραλία. Το πρόβλημα είναι γνωστό και σέρνεται εδώ και μήνες, με αφορμή τις σκέψεις της Νικόλ Ελευθεριάδου για μετοίκηση στις ΗΠΑ στο πλευρό του αγαπημένου της Σάσα Βεζένκοφ. Ο διεθνής μπασκετμπολίστας επέστρεψε στον Ολυμπιακό αλλά οι διαρροές στην πισίνα δεν έχουν σταματήσει. Οι προπονητές της εθνικής γυναικών πιστεύουν ότι οι τάσεις φυγής ναρκοθέτησαν την ετοιμότητα της ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, σε συνδυασμό με τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισαν βασικές παίκτριες (Ελ. Πλευρίτου, Νίνου, Μ. Πλευρίτου). Η ομάδα είχε καλές και κακές στιγμές στο Παρίσι, ώσπου παραδόθηκε σχεδόν αμαχητί στον βατό προημιτελικό με την Αυστραλία. «Ηταν το παιχνίδι της ζωής μας, αλλά μας ρούφηξε το άγχος» ομολόγησε η Αλεξάνδρα Ασημάκη, που επέστρεψε στην εθνική στα 35 της με ένα μωρό στην αγκαλιά. «Η ολυμπιάδα μας κατάπιε» συμπλήρωσε η Βασιλική Πλευρίτου, υπενθυμίζοντας τα 16 χρόνια της απουσίας. Η εθνική γυναικών κέρδισε μετάλλιο στο πρόσφατο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, έφτασε στην τετράδα του Παγκοσμίου, κέρδισε με το σπαθί της το εισιτήριο για το Παρίσι, αλλά είδε τους δαίμονές της να επιστρέφουν πάνω που νόμιζε ότι τους είχε ξορκίσει.
