Ήρθε η ώρα κι η στιγμή να ζήσουμε τη συνάντηση της υψηλής ποίησης με την πραγματικότητα.
Βιώσαμε επιτέλους -και το οφείλουμε στη “Φάρμα” και στον Σταμάτη Γαρδέλη- τη δραματική κι επώδυνη επιβεβαίωση των ποιητικών προφητειών.
Και ιδού τι είπαν κάποτε οι στίχοι και πώς άγγιξε την τελειότητα, η σύζευξή τους με το σήμερα.
“Καμ γουιθ μι για να τη βρεις,
να γλεντήσουμε τουγκέδερ,
η ανάμνηση απ την Γκρης
θα σου μείνει για φορέβερ“
Όντως, αυτή η τραυματική ανάμνηση της Γκρης, (με ονόματα που την εγγυώνται, όπως Ψωμιάδης, Γαρδέλης, Μπάστα, Ηλιάδη και λοιποί συγγενείς), παίζει να μας συνοδέψει για φορέβερ.
Ούτε το πιο διεστραμμένο μυαλό δεν θα επινοούσε αυτόν τον αχταρμά σ ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, εκτός αν κάπου μέσα στην παραγωγή του, εμπλέκονταν η Σία Λιαροπούλου, ο Λεωτσάκος, η Πέπη κι ενδεχομένως οι μετρ Φουρθιώτης-Καμπούρης. Μόνο κάτι τέτοιοι πιστεύαμε ότι ξέρουν καλά το πώς ξύνεται ο πάτος της ξεφτίλας. Αμ δε. Υπάρχουν και επίγονοι στον ΑΝΤ1.
Cringe μέχρι τελικής πτώσης
Τόσα χρόνια μετά, το καρακιτσαριό επιστρέφει αγκαζέ με τον όρο “cringe”. Τη λέξη που δηλώνει την ντροπή, την ανατριχίλα, την αηδία, τον εξευτελισμό. Το συναίσθημα δηλαδή, της αμηχανίας που νιώθει κάποιος όταν ντρέπεται για λογαριασμό του άλλου. Το κριντζάρισμα λοιπόν, πάει σύννεφο με τον ανεκδιήγητο Γαρδέλη να πραγματοποιεί άλματα από το “Έλα ν’ αγαπηθούμε ντάρλινγκ”, στις τετ α τετ τρυφερές συνομιλίες του με… ζώα, σε ακαταλαβίστικες αναλύσεις για τον Πλάτωνα και την κλιματική κρίση, με ενδιάμεσες στάσεις σε σεξιστικά αστεία για ημίγυμνες συμπαίκτριές του, που λούζονται στο Γουαδαλκιβίρ της τηλεφάρμας.
Ο τύπος αυτός -πολύ σοβαρά- ζητά απ’ όλους να μιλούν χαμηλόφωνα, για να μην ενοχληθούν… τα λαχανικά.
Γι αυτό και διδάσκει σχεδόν ψιθυριστά: “Ο χρόνος είναι η κινητή εικόνα της αιωνιότητας. Σαν αιώνια εικόνα της αιωνίως ακίνητης αιωνιότητας που διακοσμώντας τον ουρανό κινείται με αριθμητικούς νόμους”.
Από την άλλη ο έτερος ανεκδιήγητος Ψωμιάδης, εισβάλλει σαν Καίσαρας στο παιχνίδι, με στολή παραλλαγής, πάνω σε ένα τζιπ 4×4. Αυτή η κακόγουστη είσοδος συνοδεύεται και από τη δήλωση του πρώην βουλευτή, περιφερειάρχη και νομάρχη Θεσσαλονίκης, ότι ο λόγος που μπαίνει στο παιχνίδι είναι για να μας δείξει “τον αληθινό Παναγιώτη”, (λες και το θέλαμε) και γιατί θεωρεί ότι είναι ο πιο σωστός εκεί μέσα! Ύστερα, κι αφού έχει πατήσει σταφύλια, εξομολογείται (λες και το θέλαμε) πως ένιωσε μεγάλη ηδονή, γιατί αισθάνθηκε σαν πλανητάρχης που ποδοπατάει τον κόσμο!
Ευτυχώς, κάποια στιγμή, φάνηκε πραγματικά χρήσιμος. Όταν του ανατέθηκε η αποστολή να νιώσει και την ηδονή του καθαρισμού της “Καλλιόπης”.
Το θλιβερό όμως, είναι πώς σε έναν τέτοιο δύσοσμο πολτό ανακατεύονται -ως παίκτες- και χρυσοί Ολυμπιονίκες. Μάλλον λόγω ανάγκης και γενικότερης δυσπραγίας. Αυτοί που κάποτε στην αρχαιότητα, όταν επέστρεφαν στην πόλη τους, κατεδαφιζόταν ένα μέρος των τειχών της, τώρα αναγκάζονται να πηγαίνουν σε ριάλιτι, κατεδαφίζοντας την αξιοπρέπειά τους, αφού ζουν σε μια χώρα που δεν τους σέβεται.
