Το μόνο φυσιολογικό είναι η ζέστη, κι ας έρχεται από το Μαρόκο (άλλωστε δε μαθαίναμε στη γεωγραφία ότι η Αφρική ανεβαίνει προς τα μέρη μας μερικά χιλιοστά κάθε χρόνο;).
Στα όρια του φυσιολογικού είναι και οι απεργίες. Κάθε ομάδα εργαζομένων έχει αυτό το όπλο για να διεκδικήσει.
Στρεβλό είναι το ελληνικό εφεύρημα των συμβασιούχων.
Στην περίπτωση μας: αυτοί που κάνουν τη βρόμικη δουλειά. Καθαρίζουν τα σκουπίδια μας. Αυτά που εμείς παράγουμε, πλημμελώς πακετάρουμε και πετάμε όπου βρούμε.
Δεν είναι ντροπή των συμβασιούχων που απαιτούν το αυτονόητο. Είναι ντροπή όσων (χρόνια τώρα) τους χρησιμοποιούν για ό,τι τους χρησιμοποιούν, αλλά πρωτίστως για την κατάσταση στην Αθήνα Φταις εσύ κι εγώ.
Πέντε, δέκα σακούλες στο μπαλκόνι, που τις έχεις κλείσει καλά, κι άμα σου μυρίζουν ρίχνεις και λίγη χλωρίνη και δεν τρέχει τίποτα για την ασφάλεια των παιδιών, των κατοικιδίων και τη δική σου δεν είναι πρόβλημα.
Πρόβλημα είναι η για μια ακόμη φορά αδιαφορία σου για το σύνολο.
Αυτό είναι το πρόβλημα! Αυτό είναι και τίποτα άλλο.
Μη νομίζεις ότι επειδή έδωσες τα αποφόρια σου, ή το περίσσευμα σου από φαγητό στους φτωχούς έγινες συνειδητοποιημένος πολίτης.
Όχι αγαπητέ!
Όταν ενώ ξέρεις ότι έχει απεργία (συμφωνείς ή διαφωνείς μας είναι αδιάφορο) κατεβάζεις, ή κατά την προσφιλή συνήθεια κάποιων όψιμων αντετοκούμπηδων πετάς από το μπαλκόνι την σακούλα στον κάδο είσαι απλώς ένας τίποτας, ένας παρτάκιας! Δεν νοιάζεσαι ούτε για τα δικά σου παιδιά που περνάνε στα πεζοδρομία. Δεν σου καίγεται καρφάκι για κανέναν και τίποτα!
Αυτό είσαι!
Πριν γράψεις λοιπόν ακόμη ένα επαναστατικό στάτους στο facebook (και κάτσεις μετά να μετράς τα like σαν τον πάπιο που μετρούσε τα δολάριά του), πριν βρίσεις τον εκάστοτε δήμαρχο, πριν αναθεματίσεις τους συμβασιούχους, την κυβέρνηση, τους εξωγήινους… κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη.
Και επιτέλους: Κλείσε καλά τις σακούλες, και κράτα τες στο μπαλκόνι σου!