Η λυρική όσο και δηκτική παρέμβαση του ακτιβιστή των ιταλικών γραμμάτων
Ηταν η χρονιά που µπορούσες ν’ ακούσεις από µακριά το άνοιγµα των µατιών πάνω στα κλαδιά των δέντρων.
Η βροχή ήταν καθαρή σαν νερό πηγής, η απλωµένη µπουγάδα µοσχοβολούσε γύρη και µέλι.
Ηταν η χρονιά που στην Ιταλία ο Βορράς µετανάστευε στον Νότο και τα µπαλκόνια ήταν γεµάτα οικογένειες που είχαν βγει να χαιρετήσουν η µια την άλλη.
Ηταν η χρονιά που οι γιατροί είχαν την εξουσία και οι οικονοµολόγοι είχαν βουβαθεί.
Ηταν η χρονιά που απ’ το Παντζάµπ φαινόταν η οροσειρά των Ιµαλαΐων και στη Νάπολη, στη θάλασσα του Ποζίλιπο, επέστρεψαν τα δελφίνια.
Και διερωτόµαστε αν χρειαζόταν ένα πιάτο ξέχειλο από πένθος για να ισορροπήσει αυτή την ανάσα ανακούφισης του πλανήτη.
Ηταν η χρονιά που διαβάζονταν βιβλία χιλιάδων σελίδων και οι άρρωστοι ήταν όλοι ίσοι χωρίς τα προνόµια των τάξεων και της εξουσίας.
Ακούγοντας την αφήγηση εκείνης της χρονιάς, τα εµβολιασµένα εγγονάκια και οι µετέπειτα άνοιγαν διάπλατα τα µάτια τους και ζητούσαν ν’ ακούσουν κι άλλο.
Τότε τους λέγαµε απ’ το µυαλό µας ότι στο τέλος είχε βγει στον ουρανό ένα ουράνιο τόξο που κράτησε µια ολόκληρη µέρα.
Τη μετάφραση από τα ιταλικά έκανε η Αννα Πλεύρη
Ο Ερι ντε Λούκα είναι ποιητής και συγγραφέας
