Η υπογραφή της στρατηγικής συμφωνίας AUKUS μεταξύ ΗΠΑ – Ηνωμένου Βασιλείου – Αυστραλίας στον Ινδικό – Ειρηνικό αποτελεί τομή στην εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης. Καταρχάς, οι στρατηγικοί πόροι που απελευθερώθηκαν από την κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολή επανατοποθετούνται στην Ασία και εναντίον του υπ’ αριθμόν ένα εχθρού των ΗΠΑ: της Κίνας.
Η συγκεκριμένη στρατηγική είχε προαναγγελθεί από την προεδρία Ομπάμα, συνεχίστηκε επί Τραμπ και πλέον εδραιώνεται επί Μπάιντεν.
Η Ευρώπη απομακρύνεται από την πρώτη γραμμή των χαρακωμάτων, αφού η Ρωσία δεν είναι το κατεξοχήν φόβητρο για τη Δύση.
Δίχως αυτό να σημαίνει ότι η ανάσχεση της Ρωσίας και του ευρωασιατισμού έχει πάψει να αποτελεί στρατηγικό στόχο. Για τις ΗΠΑ η ΕΕ πρέπει να αναλάβει το μεγάλο βάρος της ανάσχεσης της Ρωσίας από το Ταλίν έως τον Πειραιά.
Δεν είναι τυχαία τα ανοίγματα της Γαλλίας στην ανατολική Μεσόγειο και την Ελλάδα, ούτε τα μηνύματα που εκπέμπονται από όλα τα κόμματα στη Γερμανία για ενιαία ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική.
Η κουβέντα για ευρωστρατό επανέρχεται, αλλά υπάρχουν αρκετά «αγκάθια» ακόμη και δεν πρόκειται να ληφθούν σύντομα οριστικές αποφάσεις. Ταυτόχρονα, οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή οδηγούν σε κατάπαυση πυρός στην Υεμένη, σε κάποιου είδους σταθεροποίηση στη Συρία και σε κανονικοποίηση στη Λιβύη. Συνεπώς, στη Μέση Ανατολή την ανάσχεση της Ρωσίας και του Ιράν θα αναλάβουν οι αραβικές μοναρχίες, η Αίγυπτος και το Ισραήλ.
Το ερώτημα είναι η Τουρκία. Η Ουάσινγκτον δεν κλείνει πόρτες, ενώ η Αγκυρα κάνει το λιοντάρι… παρακαλώντας. Ομως εάν υπάρξει μια αναβαθμισμένη συνεννόηση ΗΠΑ – Τουρκίας, τότε δεν αποκλείεται νέα επαναπροσέγγιση με αμοιβαία οφέλη.
