Αυτή η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη «ευτύχησε» να έχει στις τάξεις της δύο υπουργούς οι οποίοι εργάζονται νυχθημερόν έχοντας στο μυαλό τους τη λέξη εργασία: τον Αδωνη Γεωργιάδη και τον Γιάννη Βρούτση.
Ο πρώτος ως υπουργός Ανάπτυξης σχεδιάζει επενδύσεις. Δεκάδες, και –γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;– εκατοντάδες επενδύσεις, οι οποίες θα απορροφήσουν χιλιάδες εργαζόμενους, τόσους ώστε να μηδενιστεί η ανεργία στη χώρα μας. Από το Ελληνικό όπου μπουλντόζες δουλεύουν νυχθημερόν έως τα εργοστάσια σε όλη την επικράτεια που κατασκευάζουν μάσκες κατά του κορονοϊού.
Ο δεύτερος, ως υπουργός Εργασίας, για να βοηθήσει την ανάπτυξη της χώρας που σχεδιάζει ο πρώτος και βλέποντας την κρίση ως ευκαιρία για την αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, παρατείνει το καθεστώς αναστολής των συμβάσεων, την εκ περιτροπής εργασία και τις περικοπές των μισθών, για να απορροφήσει όλο το εργατικό δυναμικό και να μη μείνει κανένας παραπονεμένος.
«Η εργασία απελευθερώνει» έγραφε η ταμπέλα στην είσοδο του Νταχάου, του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης.
Χωρίς να κάνουμε συγκρίσεις, οι δύο παραπάνω υπουργοί του Κυριάκου ονειρεύονται μια Ελλάδα όπου θα δουλεύουν όλοι νυχθημερόν, χωρίς δικαιώματα και με μισθούς πείνας, για να κερδίζουν οι ελάχιστοι φίλοι τους επιχειρηματίες καταστρέφοντας τη χώρα.
Μόνο που ο μεν Γεωργιάδης όχι μπουλντόζες αλλά ούτε πετραδάκι δεν μπόρεσε να μετακινήσει στο Ελληνικό, ο δε Βρούτσης κατάφερε εν μέσω πανδημίας να κατεδαφίσει το μεγαλύτερο μέρος των εργασιακών δικαιωμάτων που είχαν κερδίσει μεταπολεμικά με αίμα οι Ελληνες εργαζόμενοι.
Τι θα γίνει πλέον; Αγώνας από το μηδέν για να μπορέσουν κάποτε οι εργαζόμενοι να απολαύσουν οι ίδιοι το αποτέλεσμα του κόπου τους και όχι κάποιοι σαν τους φίλους των Μητσοτάκη – Γεωργιάδη – Βρούτση.
