Οταν ξεκίνησε η τελευταία ελληνοτουρκική κρίση με το «Ορούτς Ρέις» να κινείται εντός της ελληνικής ΑΟΖ αμφισβητώντας εν τοις πράγμασι την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας δήλωνε ότι η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια είναι «μονομερές δικαίωμα της χώρας», το οποίο θα «ασκήσει όπου θέλει, όταν κρίνει, όπως θέλει».
Στα τωρινά επεισόδια της ελληνοτουρκικής κρίσης με τα τουρκικά ερευνητικά σκάφη που συνοδεύονται από πλοία του τουρκικού στόλου να κάνουν βόλτες λίγο έξω από τη γραμμή των έξι μιλίων ο επιτελάρχης του Μαξίμου Γιώργος Γεραπετρίτης δηλώνει ότι «η κόκκινη γραμμή μας είναι η εθνική κυριαρχία και αυτονοήτως τα εθνικά χωρικά μας ύδατα που είναι ορισμένα στα έξι μίλια. Είναι εύκολοι οι λεονταρισμοί για μονομερή επέκταση στα 12 ναυτικά μίλια». Προφανώς και οι δύο δηλώσεις είναι σαφείς αλλά καταφανέστατα δεν είναι στο ίδιο μήκος κύματος, σαν να έγιναν από στελέχη διαφορετικών κομμάτων ή σαν να έγιναν από «επιτελικούς» παράγοντες διαφορετικών κυβερνήσεων!
Επειδή λοιπόν κάτι τέτοιο δεν ισχύει και τα δύο πρωτοκλασάτα στελέχη του «επιτελικού κράτους» ανήκουν στο ίδιο κόμμα και συμμετέχουν στην ίδια κυβέρνηση, αυτό που βλέπουμε είναι η αποτύπωση μιας διαρκώς μεταλλασσόμενης πολιτικής γραμμής που μήνα τον μήνα και μέρα τη μέρα γίνεται «μετριοπαθέστερη», περισσότερο «ρεαλιστική» και όπως αλλιώς συνηθίζεται να βαφτίζουν τις υποχωρήσεις οι «μεταρρυθμιστές». Μεταρρυθμίζοντας την κοινή λογική όμως οι «επιτελικοί» μπορεί να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους αλλά δεν μπορούν να κρύψουν τις ολοφάνερες υποχωρήσεις τους. Ποντάροντας τα πάντα στην… καλοσύνη των ξένων ελέω εξοπλιστικών προγραμμάτων και κάθε είδους διευκολύνσεων κατορθώνουν να έχουν την προσωπική τους πίτα ολόκληρη και τον σκύλο τους χορτάτο, αλλά αφήνουν τη χώρα ξεκρέμαστη, έρμαιο μιας πολιτικής που αρχίζει και τελειώνει στις μπίζνες.
