Μια εκδήλωση αποτέλεσε την αφορµή, µέσω ενός δηµοσιεύµατος, για να «τιµωρήσει» η επιτελική κυβέρνηση επειδή προβλήθηκε µια άποψη που απάδει προς το κυβερνητικό αφήγηµα. Οι αρχαιολόγοι υπάλληλοι του υπουργείου Πολιτισµού ήταν συλλήβδην οι αποδέκτες της «ποινής». Η συνδικαλιστική δράση –µε «δικαιολογία» το αριστερό πρόσηµο– και η ενοχλητικά δυναµική παρουσία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας στα σχέδια της επιτελικής ανάπτυξης (Μύκονος, συλλογή Στερν κ.λπ.) «καταδικάστηκαν».
Επικρατεί ένα µοτίβο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη από το 2019 µεταβάλλει διαρκώς κατά το δοκούν τα όρια του νόµου, τον εργαλειοποιεί ψαλιδίζοντας την έκφραση, τη δράση και την άµυνα του πολίτη. Ενώ θεσπίστηκαν διάφορα «ακαταδίωκτα» για τραπεζίτες και κυβερνητικά – κρατικά στελέχη, η πρώτη επικοινωνιακή κίνηση ήταν το ουσιαστικά ανύπαρκτο πανεπιστηµιακό άσυλο και ο περιορισµός της απεργίας και των συνδικαλιστικών δικαιωµάτων από τον δρόµο στα πεζοδρόµια. Παράλληλα, πολίτες, πολιτικοί, στρατιωτικοί και επιχειρηµατίες τέθηκαν υπό επιτελική παρακολούθηση για δήθεν «εθνικούς λόγους» και µόλις ζητήθηκε ο λόγος υψώθηκε θεόρατο τείχος σιωπής από µια εσπευσµένη αλλαγή του νόµου για το δικαίωµα ενηµέρωσης. Τελευταία από την κυβέρνηση διαρρέει το bypass του συνταγµατικού χάρτη για την ίδρυση πανεπιστηµίων του κέρδους.
Το πλαίσιο της πολιτικής και κοινωνικής αντιπολίτευσης, που διασύρεται αισχρά από ακροκεντρώους ως «µεταπολίτευση», έχει συρρικνωθεί δραµατικά. Τα γκολπόστ συνεχώς µετακινούνται για να µην µπει γκολ στην κυβερνητική εστία και οι παίκτες βολοδέρνουν άσκοπα σε ένα συνεχώς µειούµενο χώρο δράσης. Οι διαιτητές ανέχονται το σκληρό παιχνίδι και το µατς είναι στηµένο µε τις κόκκινες κάρτες που µοιράζει το τραµπικό κλαµπ των κυβερνητικών αφισιονάδος. Κανονικό θέαµα αρένας µε λιοντάρια απέναντι σε άοπλους «τοξικούς» προς τέρψη των αλαλαζόντων θεατών του 41%.
Απορώντας για την κατάντια «εάν αυτό είναι ο άνθρωπος», ο Πρίµο Λέβι είχε προσφέρει στη σκεπτόµενη ανθρωπότητα την εµπειρία του στρατοπέδου συγκέντρωσης που είχε συµπεριλάβει την πιο αποκρουστική θηριωδία, την κοινοτοπία του κακού και τους πιο ουσιαστικούς δαµαστές ψυχών που χόρευαν τον θρίαµβό τους στα αποµεινάρια των «άλλων». Το στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους έγκλειστους δεν ήταν τιµωρία, ήταν «το είδος της ύπαρξης που µας δόθηκε, χωρίς χρονικά όρια, στους κόλπους της γερµανικής κοινωνίας». Παραχωρήθηκε ένα µικρό µέρος για να υπάρχουν στον τόπο και τον χρόνο. Σε αυτό το πλαίσιο οι «άλλοι» (Εβραίοι, κοµµουνιστές, τσιγγάνοι, οµοφυλόφιλοι), που απειλούσαν την κοινωνία, είχαν «εξουδετερωθεί».
Είδαµε ξανά τη λογική αυτή στο πλαίσιο της ψυχροπολεµικής δηµοκρατίας, µε τον µακαρθισµό, τους φακέλους φρονηµάτων, τον χωροφύλακα, τους «αντεθνικώς δρώντες», τον «εσωτερικό εχθρό», την NKVD και τη Στάζι κ.ά. Ο ακήρυχτος πόλεµος έχει πολλά επεισόδια, ιδιαίτερη όµως τραµπική ένταση («πολιτισµική») τα τελευταία χρόνια, µε δυσανεξία µέχρις τελικής εξόντωσης στη διαφορετική άποψη.
