Μεξικό, Βολιβία, Περού, Ονδούρα, Χιλή επέλεξαν την Αριστερά. Βενεζουέλα, Κούβα και Νικαράγουα επιμένουν στην Αριστερά παρά τα προβλήματα, ενώ έπεται η αριστερή επέλαση στην Κολομβία και στην Βραζιλία.
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πώς η λατινοαμερικανική αριστερά κατάφερε να επιστρέψει από τον κόσμο των νεκρών μετά τα πισωγυρίσματα της προηγούμενης δεκαετίας.
Φαινόταν, επίσης, πως τα κοινωνικά και πολιτικά πειράματα, σε περιφερειακό και εθνικό επίπεδο, που συντελέστηκαν τις προηγούμενες δύο δεκαετίες θα βρισκόντουσαν μόνο στα ακαδημαϊκά εγχειρίδια, κι όμως η Ιστορία επιμένει να προχωράει.
Εάν η Αριστερά επιτύχει να ανατρέψει τα λατινοαμερικανικά «κάστρα» της Δεξιάς και των ΗΠΑ στην Κολομβία του ακροδεξιού Ιβάν Ντούκε και στην Βραζιλία του «ακροδεξιότερου» Ζαΐρ Μπολσονάρου τότε θα πρόκειται για έναν πραγματικό θρίαμβο.
Βέβαια δύο είναι τα ερωτήματα που παραμένουν. Πρώτον σε τι βάθος και σε ποια έκταση θα προχωρήσουν τα –όχι και τόσο ριζοσπαστικά- προγράμματα της Αριστεράς και δεύτερο ποιες θα είναι οι αντιδράσεις και πως αυτές θα εκφραστούν από τους Αμερικανούς όταν βλέπουν την «πίσω αυλή» τους να «κοκκινίζει». Σίγουρα, οι αμερικανικές αντιδράσεις θα συσχετιστούν με τις κινήσεις των λατινοαμερικανών ριζοσπαστών και κατά πόσο αυτοί θα θίξουν το βορειοαμερικανικό κεφάλαιο.
Πάντως, εάν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου οι λατινοαμερικάνοι επαναστάτες είχαν τη σοβιετική βοήθεια, στις αρχές του νέου αιώνα δεν είχαν παρόμοια στηρίγματα, τώρα όμως υπάρχει η δυνατότητα καλλιέργειας συμμαχιών με την Κίνα, που είναι πάντοτε έτοιμη να «ρίξει» τα κεφάλαια της και το πολιτικό της βάρος εναντίον των ΗΠΑ.
Σε κάθε περίπτωση, η κληρονομιά του Μπολίβαρ, του Τσε και του Τσάβες παραμένει ζωντανή και προχωράει με λιγότερη ή περισσότερη ένταση προς την περιφερειακή ολοκλήρωση της Λατινικής Αμερικής.
