«Ο φετεινός χειμώνας θα μοιάζει με αυτόν του ΄42» μας προειδοποίησε ο Άδωνις Γεωργιάδης. Χωρίς καμία αιδώ ο Υπουργός Ανάπτυξης της κυβέρνησης Μητσοτάκη ομολογεί. Επιστροφή στην πιο σκληρή περίοδο της Κατοχής που χαράχθηκε με τα πιο μελανά χρώματα στη μνήμη όσων επιβίωσαν και των γενεών που ακολούθησαν. Και επειδή ο κ. Γεωργιάδης έχει πλήρη επίγνωση των λεγόμενων του και ξέρει καλά που οδηγεί η πολιτική του ας δούμε σε ποια ζοφερή περίοδο «νοσταλγεί» ο ίδιος και η κυβέρνησή του να επιστρέψει ο ελληνικός λαός.
«Μέρες απαίσιες. Άνθρωποι πέφτουν στο δρόμο, άνθρωποι πεθαίνουν στα σπίτια και μένουν μέρες εκεί. Σα να ΄πεσε χολέρα, πανούκλα κι όλες οι αρρώστιες που δέρνουν την ανθρωπότητα, να πέσαν στο μέρος αυτό. Σωρηδόν κατεβαίνει ο λαός των Αθηνών και του Πειραιώς στον Άδη. Γέμισαν τα νεκροταφεία. Δεν μπόρεσαν να τους θάψουν οι νεκροθάφτες. Και σκάβουν λάκκους μεγαλύτερους και τους ρίχνουν μέσα». Το ιατρικό χρονικό της κατοχής γραμμένο από 4 ψυχίατρους που μελέτησαν την ψυχοπαθολογία της πείνας του φόβου και του άγχους καταγράφει τις ολέθριες συνέπειες του λιμού στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα και στα νησιά.
Τα θύματα της φοβερής πείνας υπολογίζονται σε 300.000, αριθμός μεγαλύτερος από τα θύματα του βομβαρδισμού του ανταρτοπολέμου και των εκτελέσεων των κατακτητών. Φτωχοί, άνεργοι εργάτες, άποροι, κάτοικοι των προσφυγικών συνοικιών ήταν οι πρώτοι. Δημόσιοι υπάλληλοι, μισθοσυντήρητοι εργάτες, τεχνίτες και μικροκαταστηματάρχες ακολούθησαν κατά εκατοντάδες αφού πρώτα ξεπούλησαν «έναντι πινακίου φακής» κάθε κινητή και ακίνητη περιουσία. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να έμεινε ανεπηρέαστος και δεν έμεινε οργανικό σύστημα που να μην εξεδήλωσε λίγο ή πολύ τον αντίχτυπο του υποσιτισμού και της στέρησης. «Όλοι ασχολούνταν με την κοιλιά τους, που ήταν βέβαια ο αντικειμενικός σκοπός του τρομοκρατικού όπλου της πείνας. Οι κατακτητές εφαρμόζοντάς το ήξεραν ότι χτυπούσαν στα καίρια για να σπάσουν κάθε αντίσταση στις κατακτημένες χώρες». Οι λαοί έπρεπε να αντιτάξουν την πιο σκληρή πάλη για επιβίωση. «Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας αρχίζει από την καθημερινή πάλη για το ψωμί, για τα συσσίτια, για τα μεροκάματα, για τα φάρμακα, ενάνια στην εξαθλίωση του λαού και τη λιμοκτονία του», γράφει ο Δημήτρης Γληνός στο μανιφέστο του ΕΑΜ.
Στη φοβερή πραγματικότητα της «πανδημίας του λιμού», χιλιάδες ακίνητα ξεπουλήθηκαν σε εξευτελιστικές τιμές. Οι δωσίλογες Κυβερνήσεις δεν έκαναν τίποτα να προστατέψουν το λαό από την πείνα και να σταματήσουν το ξεπούλημα αντικειμένων και ακινήτων. Αντίθετα, όπως σημειώνει στο βιβλίο του για τις αγοραπωλησίες της Κατοχής ο ιστορικός Παναγιώτης Σάμιος, υπάρχουν στοιχεία πως επώνυμοι Υπουργοί αλλά και άνθρωποι της Διοίκησης σε συνεργασία με τις κατοχικές αρχές ήταν αναμεμιγμένοι στα κυκλώματα της «μαύρης αγοράς» και των αγοραπωλησιών ακινήτων.
Τις μαύρες ημέρες της απόλυτης εξαθλίωσης, του λιμού, της τρομοκρατίας, της ληστρικής εκμετάλλευσης και της οικονομικής απομύζησης της χώρας, την ώρα που οι αντάρτες πολεμούσαν στα βουνά και ο λαός διαδήλωνε μπροστά στις κάνες των φασιστικών όπλων στις πόλεις βρέθηκαν κάποια «ιδιοτελή καθάρματα» τα οποία συνεργάστηκαν με τους κατακτητές και μέσα από τη θέση τους στον κρατικό μηχανισμό εκμεταλλεύτηκαν τη δυστυχία του λαού αποκομίζοντας τεράστια οικονομικά κέρδη. Μέσα από τα κονδύλια «Διώξεως των κομμουνιστών και «Εθνικών δαπανών» κάποιοι δήθεν εθνικόφρονες αντικομμουνιστές συσσώρευαν πλούτο. Αναθέσεις τεχνικών έργων για τις αρχές Κατοχής, άδειες καζίνο και ρουλετών, ξέπλυμα χρήματος, φωτογραφικοί διαγωνισμοί προμηθειών, κερδοσκοπία με χρυσές λίρες, διορισμοί δημάρχων και διευθυντών…. Ατελείωτη η λίστα με τις κομπίνες, τη ρεμούλα, τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.
Οι διαβόητοι «νεόπλουτοι» θησαύριζαν από τη συνεργασία τους με τους Γερμανούς. Και αποθησαύριζαν σε μετοχές, χρυσό, άργυρο και ακίνητα. Εταιρείες κατασκεύαζαν οχυρωματικά έργα για τον γερμανικό στρατό, έφτιαχναν στολές και ρούχα. Έμποροι εξασφάλιζαν τρόφιμα και εφόδια στις κατοχικές δυνάμεις. Ο οικονομικός δωσιλογισμός σε όλες τις εκδοχές του εξασφάλιζε υπερκέρδη στους μετέχοντες σε αυτόν.
Το μαύρο σκηνικό δε λύγισε το λαό μας. Αντίθετα οι Έλληνες βρήκαν δύναμη και κουράγιο για να δημιουργήσουν την Εθνική Αντίσταση. Το ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα. Έφερε και τη λευτεριά. Το καθεστώς πλουτοκρατίας προσπάθησε με κάθε μέσο και τρόπο να διασφαλίσει τη συνέχιση των κερδών του στο μέλλον. Μια διασφάλιση που εξαρτιόταν άμεσα και απόλυτα από την πολιτική ατμόσφαιρα που θα επικρατούσε μετά την απελευθέρωση. Παρά τις διακηρύξεις των κυβερνώντων ότι η «Εθνική Νέµεσις θα είναι αδυσώπητος» τα όργανα των κατακτητών συνέχισαν να κυκλοφορούν ελεύθερα προκαλώντας το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα. Με το πρόσχημα του «κομμουνιστικού κινδύνου» όλος αυτός ο εσμός ξεπλύθηκε στην κολυμβύθρα της εθνικοφροσύνης και αποτέλεσε τον οικονομικό και πολιτικό πυλώνα του κράτους των νικητών της Δεκεμβριανής σύγκρουσης και του Εμφυλίου.
Το δίλημμα (ξανα)τίθεται σήμερα σαφές και ξεκάθαρο. Επιστροφή στο χειμώνα του ‘42, όπως λέει ο Άδωνις και η κυβέρνησή του ή ένα νέο πανδημοκρατικό μέτωπο για να σωθεί ο λαός από την ακρίβεια και την εξαθλίωση που μας ετοιμάζουν;
