Μπορεί η πανδημία του κορονοϊού να αλλάζει την καθημερινότητα της ελληνικής κοινωνίας λόγω των μέτρων που θεσπίζονται, η κυβέρνηση Μητσοτάκη όμως έχει βαλθεί να αλλάξει εκ θεμελίων ολόκληρη τη λειτουργία της με μέτρα που ούτε στην κατοχή δεν τόλμησαν να θεσπιστούν.
Μετά τον νέο πτωχευτικό κώδικα που αφήνει χωρίς πρώτη κατοικία αλλά και χωρίς περιουσία εκατοντάδες χιλιάδες δανειολήπτες, ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης, ως ο καλύτερος μαθητής του Κωνσταντίνου Λάσκαρη που το μακρινό 1976 ήθελε να καταργήσει την πάλη των τάξεων, κατεβάζει νομοσχέδιο – έκτρωμα για ψήφιση από τη Βουλή που με το οποίο επιστρέφουν οι εργασιακές σχέσεις στον Μεσαίωνα.
Εκατό ολόκληρα χρόνια και μετά από αιματηρούς εργατικούς αγώνες από τη θεσμοθέτηση του 8ωρου, ο «άριστος» υπουργός του Κυριάκου, νομοθετεί χωρίς αιδώ τη δεκάωρη εργασία, με μόνη υποχρέωση του εργοδότη κάποιες ημέρες άδειες εντός εξαμήνου. Ουσιαστικά με ένα άρθρο σε έναν νόμο ανατρέπεται μια από τις πιο ουσιαστικές κατακτήσεις του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.
Και βέβαια δεν σταματάει εδώ ο αυθεντικός εκφραστής των εντολών των μεγαλοεπιχειρηματιών. Επαναφέρει ουσιαστικά την απαγόρευση απεργίας στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ, στα ΝΠΔΔ, τους περισσότερους συγκεντρωμένους στους εργασιακούς χώρους, το lockout, εξασφαλίζει την αύξηση των επιτρεπόμενων υπερωριών αντί να επιδοτεί τη δημιουργία θέσεων εργασίας, διαλύει το ΣΕΠΕ και ανοίγει περαιτέρω τον κατάλογο των εταιριών που μπορούν να ανοίγουν τις Κυριακές.
Τίποτα δεν μένει όρθιο αν ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η επόμενη ημέρα θα είναι μια καμένη γη για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι θα είναι κυριολεκτικά στο έλεος των εργοδοτών που αν συνδυαστεί με την ουσιαστική κατάργηση της αποζημίωσης απόλυσης που θεσμοθετήθηκε με τον νέο πτωχευτικό κώδικα, οι δουλοπάροικοι μπορεί να ήταν σε καλύτερη κατάσταση.