Τα μηνύματα για επιστροφή στην «κανονικότητα» της δεκαετίας «του μεγάλου, του ωραίου και του αληθινού» είναι τόσο πολλά που δεν μπορεί παρά να οδηγήσουν σε πολιτικά συμπεράσματα, όπως γίνεται πάντοτε στις δημοκρατικές κοινωνίες.
Το «ξεπάγωμα» των δεσμευμένων λογαριασμών των υποδίκων για διάφορες υποθέσεις έπειτα από 18 μήνες, η άρνηση αλλαγής του άρθρου 86 από ΝΔ και ΚΙΝΑΛ ώστε τουλάχιστον για τη δωροδοκία ο πολιτικός να κρίνεται από τον φυσικό δικαστή και η επί της ουσίας ασυλία στα τραπεζικά στελέχη ώστε να διαχειριστούν τα δάνεια κατά το δοκούν και χωρίς τον φόβο και πάλι του φυσικού δικαστή δείχνουν καθαρά προς μία κατεύθυνση: αυτήν της λήθης σε ό,τι αφορά τους λόγους, τις αιτίες και τα πρόσωπα για τη χρεοκοπία της χώρας. Και κάτι ακόμη χειρότερο ίσως: δεν είναι μόνο η προσπάθεια αμνήστευσης αλλά και η έλλειψη εμπιστοσύνης σε έναν βασικό πυλώνα των σύγχρονων κρατών, στη Δικαιοσύνη. Το συμπέρασμα ενισχύεται από το γεγονός ότι ΝΔ και ΚΙΝΑΛ (πρώην ΠΑΣΟΚ) ήταν τα δύο κόμματα που ειδικά τη δεκαετία του 2000 κυβέρνησαν τη χώρα και την υπερχρέωσαν με 200 και πλέον δισ. Τα υπόλοιπα είναι δυστυχώς γνωστά, δεν χρειάζεται να επανέλθουμε. Προσωπικά δεν γνωρίζω αν πρόθεση της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η «αμνήστευση» των κυβερνήσεων του παρελθόντος ή η αμνήστευση και κάποιων «δικών μας παιδιών» ή και τα δύο. Το θέμα με το οποίο ασχολείται σήμερα το Documento, η επιλογή της Ζωής Γείτονα στη θέση της αντιπροέδρου του διοικητικού συμβουλίου του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, εισάγει και μια ακόμη παράμετρο, αυτή της εξυπηρέτησης επιχειρηματικών συμφερόντων. Θυμίζω ότι κάθε δράση του υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων ή εποπτευόμενων φορέων του απαιτεί τη συνεργασία του ινστιτούτου! Με ποια ιδιότητα, αλήθεια, θα εκπροσωπεί τον εαυτό της στο ΙΕΠ η κ. Γείτονα; Με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη ενός ιδιωτικού σχολείου που έχει κάθε λόγο να θέλει να υπολειτουργεί το δημόσιο σχολείο; Δεν υπάρχει εδώ σύγκρουση συμφερόντων;
