Ο νόμος προβλέπει ότι ανάμεσα σε δύο άδειες μεσολαβούν τουλάχιστον δύο μήνες. Ετσι 2 μήνες μετά την τελευταία άδεια τεσσάρων ημερών που μου χορηγήθηκε στις αρχές του Οκτώβρη 2022, στις 12 Δεκέμβρη, υπέβαλα νέα αίτηση για τη χορήγηση της τρίτης τακτικής άδειας. Σύμφωνα με τον Συνήγορο του Πολίτη, γι’ αυτές τις αιτήσεις, με βάση το άρθρο 10 του Συντάγματος και το άρθρο 4 παρ. 1 του Κώδικα Διοικ. Διαδικασίας (ν. 2690/1999), η απάντηση πρέπει να δίνεται μέσα σε προθεσμία 50 ημερών.
Δύο μήνες μετά την κατάθεση της αίτησης, τη 13η Φεβρουαρίου, ο επόπτης εισαγγελέας της φυλακής με κάλεσε και μου ανακοίνωσε ότι μετά από νομική αιτιολόγηση που έκανε θα μου χορηγήσει την άδεια που δικαιούμαι. Σε ερώτησή μου πότε θα γίνει αυτό, μου απάντησε «την άλλη βδομάδα». Από τότε ανέμενα με υπομονή να με καλέσουν στο αρμόδιο Συμβούλιο.
Μπροστά στην υπερβολική καθυστέρηση, η δικηγόρος μου επισκέφθηκε τον κ. εισαγγελέα δύο φορές, τον Μάιο και τον Ιούνιο. Και σ’ αυτήν επανέλαβε όσα μου είπε, ότι έχω δίκιο, ότι δικαιούμαι την άδεια και ότι θα μου τη χορηγήσει. Και πάλι όμως αυτό δεν συνέβη.
Στις 9 Ιουλίου κατέθεσα αίτηση ακρόασης στον κ. εισαγγελέα ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο. Ομως μέχρι σήμερα δεν με έχει καλέσει. Από την ημέρα υποβολής της αίτησης για άδεια μέχρι σήμερα έχουν περάσει όχι 50 ημέρες, αλλά σχεδόν εννέα μήνες, πάνω από 250 ημέρες, χωρίς να μ’ έχουν καλέσει στο Συμβούλιο.
Μετά από 21 χρόνια έκτισης της ποινής και έντεκα αιτήσεις για άδεια, πρώτη φορά βλέπω μέσα στη φυλακή παρόμοια ασυναρτησία. Να σου λέει ο αρμόδιος εισαγγελέας που χορηγεί τις άδειες (έχει δικαίωμα βέτο στο Τριμελές Συμβούλιο) ότι τη δικαιούσαι, αλλά να μην την παραχωρεί για εννέα μήνες. Και όχι μόνο εγώ. Οι συγκρατούμενοί μου όπως και οι φύλακες με ρωτάνε «τι γίνεται με την άδεια;», μόλις τους πω μένουν ενεοί.
«Να θυμίσω ότι η άδεια δεν είναι ελάφρυνση του εγκλεισμού αλλά ο τρόπος έκτισης της ποινής. Θεωρείται το ενδιάμεσο στάδιο πριν από την αποφυλάκιση»
Μία μόνο λογική εξήγηση υπάρχει. Κάποιος με κάποιον τρόπο τον εμποδίζει. Κι αυτός ο κάποιος δεν μπορεί παρά να είναι η εκτελεστική εξουσία. Αν όμως ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης σημαίνει ότι αυτή λειτουργεί μόνο μετά το πράσινο φως που της ανάβει η εκτελεστική εξουσία, τότε δεν έχουμε ανεξαρτησία αλλά φανερή χειραγώγηση και ποδηγέτηση της Δικαιοσύνης απ’ την εκτελεστική εξουσία, πράγμα που δεν είναι σύννομο.
Με την υποβολιμιαία αυτή μεθόδευση δεν μου έκοψαν μία, αλλά τουλάχιστον τρεις άδειες. Γιατί μετά την άδεια που θα είχα πάρει τον Δεκέμβρη (αφού τη δικαιούμαι), στους υπόλοιπους οκτώ μήνες θα είχα καταθέσει τουλάχιστον δύο αιτήσεις και θα είχα πάρει συνολικά τουλάχιστον τρεις άδειες. Παράλληλα, καταστρατηγείται και το δικαίωμά μου σε προσφυγή, αφού για να το ασκήσω πρέπει να υπάρχει η γραπτή απόφαση του Συμβουλίου. Συμβούλιο που συνέρχεται με θέμα τις άδειες, αλλά χωρίς ποτέ να με καλέσουν σ’ αυτό, παρότι βρίσκομαι πρώτος στη λίστα.
Να θυμίσω ότι η άδεια δεν είναι ελάφρυνση του εγκλεισμού αλλά ο τρόπος έκτισης της ποινής. Θεωρείται το ενδιάμεσο στάδιο πριν από την αποφυλάκιση. Είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να αμβλυνθεί η κοινωνική απομόνωση που προκαλεί ο μακροχρόνιος εγκλεισμός και άρα να επιτευχθεί η επανένταξη. Γι’ αυτό έχει καθιερωθεί εδώ και 40 περίπου χρόνια σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως δικαίωμα του κρατούμενου.
Σύμφωνα με τον νόμο που ίσχυε, θα ’πρεπε να μου χορηγηθεί άδεια μετά τα οκτώ έτη έκτισης της ποινής, δηλαδή το 2010. Δεν μου χορηγήθηκε. Μου χορηγήθηκαν μετά από… 20 έτη ποινής, δηλαδή πέρσι, δύο ολιγοήμερες άδειες! Κι ενώ στα 19 έτη θα έπρεπε να έχω αποφυλακιστεί! Κι αφού είχα προσφύγει στον Συνήγορο του Πολίτη που στήριξε το αίτημά μου. Για να μου την ξανακόψουν φέτος! Ζήτω ο σουρεαλισμός.
Φυλακές Κορυδαλλού
Αλέκος Γιωτόπουλος
27 Αυγούστου 2023
