Επιστολή μέσω της δικηγόρου του, Ηλέκτρας Κούτρα, στέλνει ο κρατούμενος απεργός πείνας Βασίλης Δημάκης που διαμαρτύρεται για την άρνηση του Συμβουλίου Φυλακών να του χορηγεί άδειες για να παρακολουθεί τα μαθήματα στο Πολιτικό Τμήμα της Νομικής Σχολής Αθήνών.
«Εύχομαι η προσπάθειά μου να κινητοποιήσει το νομοθέτη να διορθώσει κακώς κείμενα σε σχέση με την εκπαίδευση των κρατουμένων, τις δυνάμεις της κοινωνίας ν’ αντιληφθούν τα προβλήματα των κρατουμένων και να ενεργήσουν για τον εξανθρωπισμό των συνθηκών και τους αρμόδιους να παραδεχθούν τις ελλείψεις και να κινηθούν στην κατεύθυνση του σεβασμού των δικαιωμάτων. Αν γίνει αυτό, θα πρόκειται για πραγματική νίκη, όχι μόνο δική μου, ούτε μόνον όσων -χιλιάδων- υποστήριξαν αυτήν την προσπάθεια. Θα πρόκειται για νίκη του ανθρώπου, της ανθρωπιάς και της κοινωνίας» γράφει ο Βασίλης Δημάκης.
Η δήλωση του Β. Δημάκη, όπως την κοινοποίησε η δικηγόρος του Ηλέκτρα Κούτρα:
“ΔΗΛΩΣΗ ΛΗΞΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΔΙΨΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΦΟΙΤΗΤΗ ΔΗΜΑΚΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Την 14η Απριλίου 2018, μετά από 30 μέρες απεργίας πείνας και 8 ημέρες απεργίας δίψας –και ενώ η οργανική μου κατάσταση είχε φτάσει στο ναδίρ, έχοντας απώλεια 17 κιλών, κατακρημνισμένο σάκχαρο και βαθιά αφυδάτωση- δέχθηκα την επίσκεψη εκπροσώπου του Υπουργείου Δικαιοσύνης (κ. Δουλάμη) στο Νοσοκομείο Κρατουμένων Κορυδαλλού, κατά την οποία, παρουσία και συγγενικών μου προσώπων, μου δόθηκαν οι απαραίτητες διαβεβαιώσεις έτσι ώστε να σταματήσω την απεργία δίψας και να δεχθώ να οδηγηθώ στο Νοσοκομείο για ανάνηψη.
Είχε προηγηθεί κλήση μου από τον Εισαγγελέα Επόπτη της Φυλακής, ο οποίος μεταξύ άλλων που διαμείφθηκαν, μου ζήτησε να πάψω την απεργία, χωρίς να μου παρέχεται κάποια σαφής διαβεβαίωση ότι θα αποκατασταθεί η αδικία που υπέστην, περιοριζόμενος στο ότι «το αίτημά μου για έκτακτες άδειες θα εξετασθεί». Έτσι, εντελώς αποκαρδιωμένος από την κρατική αναλγησία, αποχώρησα και επέστρεψα στο κελί μου με μισή ανάσα, αρνούμενος ρητά οποιαδήποτε περαιτέρω επαφή με οποιονδήποτε. Μέσα σε λίγα λεπτά μέλη της οικογένειάς μου με επισκέφθηκαν –παρότι είχα δηλώσει πια ότι δεν επιθυμώ να συναντήσω κανέναν- εμφανώς σοκαρισμένοι και ανήσυχοι από την όψη μου και με διαβεβαίωναν ότι οι αρμόδιοι φορείς ήθελαν να δεχτούν το αίτημά μου, αλλά δεν το έκαναν για δικονομικούς λόγους. Την ώρα που συζητούσα με τους οικ είους μου, με ενημέρωσαν ότι ήθελε να με συναντήσει ο κ.Παύλος Δουλάμης, ο οποίος γνωρίζω λόγω της δράσης μου για τα δικαιώματα των κρατουμένων ότι εκπροσωπεί το Υπουργείο σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο κ.Δουλάμης με διαβεβαίωσε ότι γινόταν δεκτό το αίτημά μου για χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας «με βραχιολάκι», αλλά το Συμβούλιο θα συνεδρίαζε σε 2 μήνες, οπότε στο μεταξύ διάστημα θα λάβω 2 άδειες εβδομαδιαίως, ώστε να μπορέσω να παρακολουθήσω τουλάχιστον τα μισά μαθήματα, με δεδομένη και τη συγκλονιστική παρέμβαση καθηγητών μου, οι οποίοι, όπως με ενημέρωσαν, δήλωσαν πρόθυμοι έως και να έρχονται στη φυλακή για να διδαχθώ. Την ίδια ώρα έφθασαν στο Νοσοκομείο Φυλακών και πρόσωπα από το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι με διαβεβαίωσαν ότι υποστήριζαν ένθερμα το αίτημά μου για εκπαιδευτική άδεια.
Μετά από τις διαβεβαιώσεις που δέχθηκα, τις οποίες έκρινα ως αρκετές, αποφάσισα τη λήξη της επίπονης απεργίας δίψας για τα αυτονόητα εκπαιδευτικά μου δικαιώματα που καταστρατηγούνταν και δέχθηκα τη μεταφορά μου στο Αττικό Νοσοκομείο, διότι η κατάστασή μου είχε φθάσει στο μη περαιτέρω.
Βέβαια, οι έκτακτες άδειες αφορούν το μεσοδιάστημα του διμήνου από την απόρριψη του αιτήματός μου και όχι μια μόνιμη κατάσταση, κι επίσης δεν αποκαθιστούν πλήρως την ισότιμη πρόσβασή μου στην εκπαίδευση, που είναι δικαίωμα που δεν θα πρεπε να παίζεται στα ζάρια ή να δίνεται “μισό”. Με την πάροδο του χρονικού διαστήματος αυτού συμφωνήθηκε πως θα επανέλθω με νέο αίτημα για χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας με ηλεκτρονική επιτήρηση, το οποίο θα γίνει εξ ολοκλήρου δεκτό, όπως δικαιούμαι. Οι λίγες έκτακτες άδειες που θα λάβω, για τις εβδομάδες που μεσολαβούν μέχρι την αποδοχή του αιτήματός μου για εκπαιδευτική άδεια, θα λειτουργήσουν θεραπευτικά, έτσι ώστε να μπορώ να παρακολουθήσω κάποια από τα πιο βασικά μαθήματα του τρέχοντος εξαμήνου, διεκδικώντας τρόπον τινά την ισότιμη πρόσβασή μου στην εκπαίδευση.
Το δικαίωμα στη μόρφωση είναι αναφαίρετο και συνταγματικά κατοχυρωμένο και καλείται ως εκ τούτου ο Υπουργός να μας απαλλάξει με οποιονδήποτε τρόπο δύναται (ερμηνευτική εγκύκλιος; Ξεκάθαρη νομοθετική ρύθμιση;) από την αιτίαση των Συμβουλίων ότι «δεν είναι υποχρεωτική» η πρόσβασή μας στο Πανεπιστήμιο. Διότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση πρέπει πράγματι να αντιμετωπίζεται ως «μη υποχρεωτική», από σεβασμό στην ίδια τη λειτουργία της και στην αρχή του μη εξαναγκασμού του προσώπου που εξελίσσει την προσωπικότητά του φοιτώντας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι «υποχρεωτικό» ο φοιτητής να βρίσκεται στο πανεπιστήμιό του, σε ενάσκηση των ακαδημαϊκών δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του. Ούτε βέβαια μπορεί αυτός να είναι λόγος να παραβιάζεται το δικαίωμα των κρατουμένων στην εκπαίδευση.
Ελπίζω, με την ευκαιρία της υπόθεσής μου και των διαστάσεων που πήρε στην κοινωνία, ο Υπουργός να άρει την αδυναμία να ζητήσει κανείς εκπαιδευτική άδεια αν δεν περάσουν 2 μήνες από την απόρριψη της προηγούμενης. Τούτο γιατί ένας τέτοιος περιορισμός οδηγεί στο να χάνεται το 6μηνο, καθιστώντας το «όχι» των Συμβουλίων τελειωτικό σχετικά με την τρέχουσα εκπαιδευτική περίοδο.
Ιδίως, όμως, όπως πνέοντας τα λοίσθια έθεσα και στο Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ που με επισκέφθηκε στο Νοσοκομείο Κρατουμένων, πρέπει επειγόντως να γίνουν νομοθετικές ρυθμίσεις που θα ενθαρρύνουν την προσπάθεια των κρατουμένων να εκπαιδεύονται, δίνοντας κίνητρα για μόρφωση, που είναι το μόνο δυνατό όπλο του ουσιαστικού σωφρονισμού, παραδεδεγμένα. Η εξαίρεση από τον ευεργετικό υπολογισμό ημερών (στην έκτιση της ποινής) των κατ’ ιδίαν διδαχθέντων στη λυκειακή εκπαίδευση και μόνο, αποτελεί τροχοπέδη στην εκπαίδευση των κρατουμένων και κινείται προς τη σίγουρη αποτροπή τους απ’ αυτήν, και δη μάλιστα στο μεταβατικότερο και ουσιαστικότερο στάδιο όλων, που είναι το Λύκειο. Χαίρομαι που υποσχέθηκαν πως θα κινηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση.
Πέραν όσων έχω από καρδιάς ευχαριστήσει μέχρι στιγμής, που τους ευχαριστώ ξανά, μεταξύ των οποίων την οικογένειά μου, τους καθηγητές και τους συμφοιτητές μου, τις δασκάλες μου, τους κρατούμενους που διαμαρτυρήθηκαν ειρηνικά, κι όλους τους πολίτες και τις πολίτισσες που δήλωσαν την υποστήριξή τους σε μένα, θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω:
Το ιατρικό και σωφρονιστικό προσωπικό του Νοσοκομείου Κρατουμένων, που μου φέρθηκαν με κατανόηση και ανθρωπιά.
Τα μέλη της ΕΙΝΑΠ που μ’ επισκέφθηκαν στο Νοσοκομείο Κρατουμένων, εκδηλώνοντάς μου την αμέριστη συμπαράστασή τους στη διεκδίκησή μου.
Τους γιατρούς του Αττικού Νοσοκομείου για την ταχεία ανάνηψή μου και για τη φροντίδα που πρόσφεραν στον ταλαιπωρημένο επί μακρόν οργανισμό μου.
Τους φορείς και τα πρόσωπα που δεν έχω προλάβει να ευχαριστήσω ξεχωριστά, μια κι είναι τόσο πολλοί και τόσο πολλές που αυτή τη στιγμή είναι δύσκολο ακόμα και να το συλλάβω.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω ξανά και να δηλώσω τη βαθιά ευγνωμοσύνη μου προς την Ζωή Κωνσταντοπούλου, που με απόλυτη αφοσίωση και ανιδιοτέλεια με υποστήριξε στο κρισιμότερο στάδιο της υπόθεσής μου,
Τέλος, ευχαριστώ ιδιαιτέρως τον άνθρωπο που στην ουσία μου έσωσε τη ζωή δίνοντάς μου κουράγιο και κάνοντας τις απαραίτητες ενέργειες για στήριξη στο δίκαιο αίτημά μου, τη δικηγόρο μου Ηλέκτρα – Λήδα Κούτρα, που ως Άνθρωπος, όχι μόνο με υποστήριξε νομικά αλλά και μετέφερε επακριβώς τα όσα ήθελα να δηλώσω και τα όσα ήθελα να μεταφερθεί στην κοινωνία ότι συνέβαιναν, μ’ ενημέρωνε δε για το τι συνέβαινε και για το τι ακριβώς θέλω ν’ απαντήσει σε οτιδήποτε με αφορούσε.
Νιώθω βαθιά συγκινημένος για όλην αυτήν την αλληλεγγύη και σας ευχαριστώ πολύ. Εύχομαι η προσπάθειά μου να κινητοποιήσει το νομοθέτη να διορθώσει κακώς κείμενα σε σχέση με την εκπαίδευση των κρατουμένων, τις δυνάμεις της κοινωνίας ν’ αντιληφθούν τα προβλήματα των κρατουμένων και να ενεργήσουν για τον εξανθρωπισμό των συνθηκών και τους αρμόδιους να παραδεχθούν τις ελλείψεις και να κινηθούν στην κατεύθυνση του σεβασμού των δικαιωμάτων.
Αν γίνει αυτό, θα πρόκειται για πραγματική νίκη, όχι μόνο δική μου, ούτε μόνον όσων -χιλιάδων- υποστήριξαν αυτήν την προσπάθεια. Θα πρόκειται για νίκη του ανθρώπου, της ανθρωπιάς και της κοινωνίας.
Η αλληλεγγύη είναι το μόνο μας όπλο.
Αττικό Νοσοκομείο, 15-04-2018
Βασίλης Δημάκης”