Στην αρχή του ∆ιαφωτισµού και την αρχή της επιστηµονικής επανάστασης οι άρχουσες τάξεις φοβούνταν περισσότερο την αµφισβήτηση της ιεραρχικής ιδεολογίας που υπήρχε στο πνεύµα του ∆ιαφωτισµού από όσο είχαν δίψα να επωφεληθούν από τις τεχνικές προόδους που έφερε η επιστήµη. Ετσι ήθελαν την ατµοµηχανή αλλά όχι την αµφισβήτηση του περί δηµιουργίας µύθου της Βίβλου από τη θεωρία της εξέλιξης του ∆αρβίνου.
Οι αριστερές και προοδευτικές δυνάµεις από τότε έβλεπαν στην επιστήµη ένα σύµµαχο που, αποµακρύνοντας τη µυθική εικόνα του κόσµου και πολλαπλασιάζοντας µε τις τεχνικές επαναστάσεις που έκανε δυνατές τις παραγωγικές δυνατότητες του ανθρώπου, βοηθούσε την πραγµατοποίηση των ονείρων ισότητας, ειρήνης και απελευθέρωσης της ανθρωπότητας. Στον εικοστό όµως αιώνα και ακόµη περισσότερο στον εικοστό πρώτο η επιστηµονική έρευνα και ακόµη περισσότερο η τεχνολογία που πηγάζει από αυτήν δέθηκαν µε τους µηχανισµούς χρηµατοδότησης από το κεφάλαιο.
Αυτό έγινε ακόµη πιο σαφές µετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης και την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισµού, όταν υποχώρησε η κρατική χρηµατοδότηση της έρευνας και γιγαντώθηκε η ιδιωτική από µεγάλους επιχειρηµατικούς οµίλους.
Οι δύο τοµείς στους οποίους αυτό έγινε πιο τραγικά καθοριστικό είναι ίσως ο τοµέας της ενέργειας και ο τοµέας της υγείας.
Τα περισσότερα επιστηµονικά περιοδικά αγοράστηκαν από επιχειρηµατικούς οµίλους και επηρεάζονται έντονα από τα επιχειρηµατικά συµφέροντα που επενδύονται στην έρευνα και την τεχνολογία.
Η πίστη πως ό,τι πει η «επιστήµη» (δηλαδή τα επιστηµονικά περιοδικά) είναι η αλήθεια έγινε σχεδόν θρησκευτική και αποτελεί µια από τις τελευταίες τρικλοποδιές που βάζει η Ιστορία στους αγώνες για χειραφέτηση της ανθρωπότητας. Και δυστυχώς οι πρώτοι που πέφτουν στην παγίδα είναι οι περισσότεροι επιστήµονες (που θα έπρεπε να ξέρουν από ιδία πείρα ότι οι αλήθειες της επιστήµης είναι προσωρινές).
Οταν προωθούσαν µαζί µε την ατοµική βόµβα και την «ειρηνική» πυρηνική ενέργεια που µας «χάρισε» το Τσερνόµπιλ και τη Φουκουσίµα, πολλοί από τους καλύτερους φυσικούς, ίσως µε την υποσυνείδητη σκέψη της αναβάθµισης της θέσης τους στην κοινωνία που έφερνε αυτή η εξέλιξη, ξεχνούσαν όσα ήξεραν για τους κινδύνους της ραδιενέργειας και υπερθεµάτιζαν υπέρ της πυρηνικής ενέργειας, παρασύροντας σε αυτό τον κατήφορο και τα περισσότερα κόµµατα της Αριστεράς. Το Γαλλικό Κοµµουνιστικό Κόµµα ακόµη ψελλίζει ύµνους για την πυρηνική ενέργεια, παρά το Τσερνόµπιλ και τη Φουκουσίµα.
Στον τοµέα της υγείας και της φαρµακευτικής έρευνας η επέλαση των πιο επιθετικών συµφερόντων υπήρξε ακόµη πιο διαβρωτική και καταστροφική. Η χρηµατοδότηση της έρευνας εξαρτάται πια σε πολύ µεγαλύτερο βαθµό απ’ ό,τι στο παρελθόν από την προσπάθεια του επιστήµονα να πείσει χρηµατοδότες ότι ενδέχεται να βγάλουν λεφτά µε κάποιο νέο φάρµακο που κατοχυρώνεται σε πατέντες και θα προκύψει από τις έρευνές του.
Η προσπάθεια να χρησιµοποιηθούν παλιά φάρµακα σε νέες χρήσεις θεωρείται υποσυνείδητα επικίνδυνη γιατί µειώνει τους λόγους χρηµατοδότησης. Σε πρόσφατες έρευνες αναφέρθηκε από τον καθηγητή Ντιντιέ Ραούλ ότι 22 παλιά φάρµακα αποδείχτηκε ότι είχαν κάποια δράση εναντίον της Covid-19 και αυτή η γνώση πολεµήθηκε λυσσαλέα επειδή έβαζε σε κίνδυνο τα συµφέροντα της συµµαχίας ερευνητών – επενδυτών και τα κέρδη µεγάλων εταιρειών στα χρηµατιστήρια. Ισως πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν θα είχαν πεθάνει δίχως αυτή την εµµονή εναντίον των παλιών φαρµάκων.
Οσο για τα καινούργια φάρµακα, η προώθησή τους τόσο στα επιστηµονικά περιοδικά όσο και στις αγορές εξαρτάται από επιχειρηµατικούς και γεωπολιτικούς παράγοντες (τα ρωσικά εµβόλια θεωρήθηκαν καταδικαστέα και δεν έδιναν δικαίωµα πρόσβασης στην Ευρωπαϊκή Ενωση στους εµβολιασµένους µε αυτά, ενώ τα κουβανικά, που όπως φαίνεται ήταν τα ασφαλέστερα και αποτελεσµατικότερα, κρύφτηκαν κάτω από το χαλί ή δεν αναφέρονταν καθόλου µε την πολιτική «άλλα λόγια να αγαπιόµαστε», µε δεδοµένο το αµερικανικό εµπάργκο).
Στην Ελλάδα αλλά και σε µεγάλο µέρος του κόσµου ο «επιστηµονισµός» οδήγησε την Αριστερά και πολλούς αριστερούς επιστήµονες σε καταστροφικές τοποθετήσεις. Η περίπτωση του καθηγητή Γρηγόρη Γεροτζιάφα είναι εµβληµατική. Ξεχνώντας τους Κουβανούς και τα εµβόλιά τους, τα οποία δεν είναι MRNA και δεν δόθηκαν µε υποχρεωτικό εµβολιασµό, ξεχνώντας και τον Τρίτο Κόσµο που πειραµατιζόταν µε όλα τα παλιά φάρµακα στη διάθεσή του και τα θετικά αποτελέσµατα αυτών των προσπαθειών, έγινε υπέρµαχος του ανελεύθερου καθολικού αναγκαστικού εµβολιασµού ενώ ήταν ήδη γνωστό ότι τα εµβόλια MRNA δεν εµποδίζουν τη µεταδοτικότητα, δίνοντας έτσι άλλοθι στην αποµάκρυνση χιλιάδων υγειονοµικών από τη δουλειά τους.
Ενώ φαίνεται ότι ίσως στις µεγαλύτερες ηλικίες αυτά τα εµβόλια µειώνουν κάπως τον κίνδυνο θανάτου, στις µικρότερες, που κινδύνευαν πολύ λιγότερο από τον ιό, δηµιουργούσε πολύ περισσότερους κινδύνους, σε βαθµό που η υποχρεωτικότητα του εµβολιασµού να αποτελεί έγκληµα… Ακόµη δεν έχει γίνει έντιµη καταγραφή των περιπτώσεων σοβαρών νόσων και θανάτων που πιθανώς προκλήθηκαν από τα εµβόλια MRNA.
Οι επιστήµονες ποτέ δεν γίνονται πιο επικίνδυνοι από όταν η επιστηµονίστικη ιδεολογία τούς αποµακρύνει από τους κανόνες επιφυλακτικότητας και αυτοκριτικής και συνεχούς αναµέτρησης των πεποιθήσεών τους µε τα δεδοµένα της πείρας, κανόνες που βρίσκονται στο κέντρο της επιστηµονικής σχέσης µε την πραγµατικότητα. Είναι αδύνατο «επιστηµονικά» να υποστηρίζει κανείς το αφήγηµα της Pfizer, της Merck και των δυτικών οργανισµών υγείας όταν η Κούβα τον τελευταίο µήνα είχε µηδέν νεκρούς από Covid-19, η Βενεζουέλα κάτω από 20, ενώ η Ελλάδα, η Γαλλία καθώς και οι υπερεµβολιασµένες Χιλή και Πορτογαλία κάποιες εκατοντάδες η καθεµία. Στη Νότια Αµερική η Χιλή είναι η χώρα µε τους περισσότερους νεκρούς από Covid-19 ανά εκατοµµύριο πληθυσµού τους τελευταίους µήνες. Η «επιστηµονίστικη» πίστη στις εντολές του Παγκόσµιου Οργανισµού Υγείας έκανε την αριστερή πολιτεία της Κεράλα στις Ινδίες πρωταθλήτρια σε αριθµό νεκρών από Covid-19 ανά εκατοµµύριο στις Ινδίες. Ακόµη και στην Ευρώπη η Σουηδία δίχως αναγκαστικά lockdowns και αναγκαστικό εµβολιασµό είχε λιγότερους νεκρούς ανά εκατοµµύριο κατοίκων από την Ελλάδα.
*Ο Δημήτρης Σκαρπαλέζος είναι συνταξιούχος επίκουρος καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Paris Diderot
