Γεγονός πρώτο: ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είναι ο τρίτος πρόεδρος στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών που παραπέμπεται σε δίκη με κίνδυνο να καθαιρεθεί.
Γεγονός δεύτερο: ουδείς από τους έτερους παραπεμφθέντες προέδρους, Αντριου Τζόνσον (1868) και Μπιλ Κλίντον (1998), καταδικάστηκε εντέλει από τη Γερουσία.
Γεγονός τρίτο: η καθαίρεση του σημερινού προέδρου είναι απίθανη, επειδή θα πρέπει όχι ένας και δύο αλλά είκοσι Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές να «προδώσουν» τον πρόεδρό τους καταδικάζοντάς τον για κατάχρηση εξουσίας και παρακώλυση του έργου του Κογκρέσου οδηγώντας τον στην έξοδο. Γιατί λοιπόν τότε οι Δημοκρατικοί πήραν την απόφαση να ξεκινήσουν τη διαδικασία παραπομπής του Τραμπ;
Η μία απάντηση είναι ότι τα στοιχεία υπέρ της ενοχής του στην υπόθεση της Ουκρανίας είναι αδιάσειστα και δεν προήλθαν από το Δημοκρατικό Κόμμα, γεγονός που ενισχύει την «αντικειμενικότητα» της υπόθεσης. Η δεύτερη είναι ότι οι Δημοκρατικοί θέλησαν να επενδύσουν στη φθορά που θα προκαλέσει η διαδικασία παραπομπής στον Τραμπ, ο οποίος θα διεκδικήσει την ανανέωση της θητείας του στις εκλογές του 2020.
Η είδηση ότι τα ποσοστά δημοτικότητάς του ενισχύθηκαν τους τελευταίους μήνες που τρέχει στη Βουλή των Αντιπροσώπων η συζήτηση για την παραπομπή του συνηγορεί στο ότι στο παιχνίδι της δημιουργίας εντυπώσεων κυρίαρχος είναι ο μπίζνεσμαν ένοικος του Λευκού Οίκου.
Θα φέρει σαν παράσημο στο πέτο του ότι «κυνηγήθηκε» και παραπέμφθηκε από τους Δημοκρατικούς επειδή παραμένει ο «διαφορετικός», «αντισυστημικός» πολιτικός που δήθεν τα έχει βάλει με το σύστημα διαφθοράς, το οποίο και του αντεπιτίθεται.
Η ανακοίνωση του βουλευτή των Δημοκρατικών Τζεφ Βαν Ντρου –ψήφισε κατά της παραπομπής– ότι θα προσχωρήσει στους Ρεπουμπλικάνους είναι ένα πρώτο δείγμα αυτής της επικίνδυνης ζαριάς.
