Συµπληρώνεται ένας µήνας από τη µέρα που στα ηπειρωτικά βουνά των Τζουµέρκων, παραµονή του ∆εκαπενταύγουστου, στη Μικροσπηλιά, το χωριό του, αποχαιρέτισα ένα φίλο· ένα σύντροφο, µε τον οποίο συµπορεύτηκα στο ελληνικό κοινοβούλιο σε µια µεγάλη προσπάθεια για την επικράτηση της διαφάνειας και της λογοδοσίας στον δηµόσιο βίο, αλλά και της τιµωρίας των καταχραστών του δηµόσιου χρήµατος.
– Εκείνος πρόεδρος της εξεταστικής επιτροπής που ανέδειξε το µεγάλο σκάνδαλο της Marfin Bank, που καταλήστεψε τις αποταµιεύσεις χιλιάδων καταθετών, που υπήρξε η αιτία της χρεοκοπίας της Κύπρου και την οδήγησε εντέλει στο ∆ΝΤ και στα µνηµόνια.
– Εγώ ως µέλος της κυβέρνησης, επίσης στοχοποιηµένος από τον ιδρυτή της Marfin Bank & της MIG Ανδρέα Βγενόπουλο, σε συνεργασία µε τον ∆ηµήτρη αρχίσαµε τον κοινό αγώνα αποκαλύπτοντας τις απάτες της συµµορίας του, όπως σε βιβλίο του την αποκάλεσε ο επί χρόνια διοικητής του ΟΤΕ Παναγής Βουρλούµης.
– Ο ∆. Τσιρώνης, ως πρόεδρος της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής, εργάστηκε νυχθηµερόν µε τα µέλη της, συνέλεξε στοιχεία των συναλλαγών από το ελληνικό αλλά και το ξένο τραπεζικό σύστηµα, συνέταξε το πόρισµα και το διαβίβασε στην ελληνική ∆ικαιοσύνη.
Η κυπριακή Βουλή και η κυπριακή ∆ικαιοσύνη άµεσα ενήργησαν και βασιζόµενες στο πόρισµα διεύρυναν το κατηγορητήριο και απήγγειλαν τις πρώτες κλήσεις κατηγορίας στα µέλη της συµµορίας.
Κλήθηκε να καταθέσει στην κυπριακή Βουλή, όπου τον συνόδευσα, και παραµονές της µετάβασής µας βροχή έπεφταν τα τηλεφωνήµατα αλλά και οι απειλές –και µάλιστα από στενούς φίλους του– προκειµένου να µη µεταβεί να καταθέσει.
– Οχι, απαντούσε εκείνος, έχω χρέος να πάω, να ολοκληρωθεί η έρευνά µας και να καθίσουν στο σκαµνί οι ένοχοι.
– Η Ελλάδα της χούντας, έλεγε, πρόδωσε την Κύπρο στους Τούρκους το 1974.
– Η Ελλάδα της δηµοκρατίας, 40 χρόνια µετά, την οδήγησε στη χρεοκοπία και την πτώχευση, πρέπει να πληρώσουν οι υπεύθυνοι.
Κατά την παραµονή µας στη µεγαλόνησο µας δέχτηκαν και ενηµερώσαµε όλους τους αρχηγούς των κοµµάτων, τον πρόεδρο της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας, τον γενικό εισαγγελέα, οπότε και πληροφορηθήκαµε ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και ο αντιπρόεδρός του στις συναντήσεις τους φορτικά ζητούσαν από την κυπριακή ηγεσία να µην υπάρξει παραποµπή του Ανδρέα Βγενόπουλου.
∆εν εκπλαγήκαµε, γνωρίζαµε µε ποιους πολιτικούς είχε αλισβερίσι ο αρχηγός της συµµορίας, ο οποίος οδήγησε σε χρεοκοπία µια χώρα µέσω της τράπεζάς του την οποία καταλήστεψε.
∆εχτήκαµε δεκάδες αγωγές και µηνύσεις και επί µία δεκαετία ήµαστε στις αίθουσες δικαστηρίων και, ω του θαύµατος, τα πρωτοδικεία µάς αθώωναν και τα εφετεία ανέτρεπαν εις βάρος µας τις πρωτόδικες αθωωτικές αποφάσεις.
Το 2020, δέκα χρόνια µετά, ο Αρειος Πάγος µας δικαίωσε πλήρως.
Η MIG, που εξακολουθεί να διοικείται από τους συνεργάτες του Ανδρ. Βγενόπουλου, αρνήθηκε να καταβάλει τα δεδικασµένα και στην ουσία µας παρέπεµψε να τα ζητήσουµε από τον «αποθανόντα» και τους συγγενείς του, τέτοια ντροπή ανθρώπων.
Η µοίρα του ∆. Τσιρώνη ήταν σκληρή γιατί πάλεψε ταυτόχρονα, τα οκτώ τελευταία έτη του σύντοµου βίου του –62 ετών µόνο έφυγε–, µε την επάρατο νόσο µπαινοβγαίνοντας στα νοσοκοµεία και στις αίθουσες δικαστηρίων να υπερασπίζεται την αλήθεια, την τιµή και την υπόληψή του από µια οργανωµένη σπείρα απατεώνων.
Στις τρεις σχεδόν δεκαετίες του κοινοβουλευτικού µου βίου γνώρισα και συνεργάστηκα µε πολλούς βουλευτές, όλων των παρατάξεων.
Η πλειοψηφία τους, µε τον ένα ή µε τον άλλο τρόπο είχε τη διάθεση της προσφοράς.
Οµως πρόσωπο που να έχει τόση καλοσύνη, γενναιότητα, γενναιοδωρία και ανιδιοτέλεια σπάνια συναντιέται και ιδίως στις µέρες µας.
Ο ∆ηµήτρης µε το γλυκό χαµόγελο και την καλοσυνάτη έκφραση δεν µένει πια µαζί µας, έφυγε για πάντα.
Κάποια ΜΜΕ ανακοίνωσαν απλώς τον θάνατό του… «….απεβίωσε ο τέως βουλευτής ∆. Τσιρώνης….».
Τι έπραξε στον σύντοµο βίο του, τι πρόσφερε στη δηµοκρατία µας για να υπάρξει διαφάνεια στον δηµόσιο βίο, για την πάταξη της διαφθοράς, δεν γράφτηκε τίποτε, πλην µιας ιστοσελίδας που είχε εκτενή αναφορά στους αγώνες του.
Από στήθους ήταν ο επικήδειος αποχαιρετισµός µου και παρέθεσα εν συντοµία περίληψη όσων είπα υποκλινόµενος µπροστά στη σορό ενός προσώπου που υπερασπίστηκε ιδανικά και αξίες.
∆εν υπήρχαν τηλεοπτικές κάµερες ή φωτορεπόρτερ εκεί, στην αετοφωλιά των Τζουµέρκων, όπου αιώνια πλέον θα ησυχάζει.
Τα δύο µικρά παιδάκια του, ο Αλέξανδρος και η Αννα, η σύζυγός του Αλεξία, που όλα αυτά τα χρόνια σήκωνε τον σταυρό του µαρτυρίου, η χαροκαµένη µάνα του, τα δύο του αδέρφια, δύο τοπικοί βουλευτές και –προς τιµήν τους– οι πολίτες της Ηπείρου υπήρξαν η τελευταία συντροφιά του.