Τα λόγια του Κώστα Καραμανλή επέλεξε τελικά να χρησιμοποιήσει ο Αντώνης Σαμαράς το βράδυ της Τετάρτης έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη για τις υποκλοπές, συντασσόμενος -τουλάχιστον- με τη γραμμή του «αδιανόητου» και την αποδόμηση της επίκλησης του απορρήτου. Τρομακτική για το Μέγαρο Μαξίμου η απήχηση των σημείων κριτικής του Μεσσήνιου στο γαλάζιο ακροατήριο, που μετέτρεψε τα εγκαίνια του ιδρύματος «Αντώνης Σαμαράς» σε κομματική φιέστα, με πρωταγωνιστή τον ίδιο και τις ιδέες του.
Διαβάστε επίσης: Ξεκάθαρες απαντήσεις από Μητσοτάκη για τις υποκλοπές ζήτησε ο Σαμαράς
Εάν κανείς άκουγε την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά χωρίς να γνωρίζει πως στο ακροατήριο τον ακούει αποσβολωμένος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εύκολα θα πίστευε πως πρόκειται για μία ομιλία σε ένα αντιπολιτευόμενο ακροατήριο, εν πολλοίς εχθρικό προς τον πρωθυπουργό. Η ένταση με την οποία καταχειροκροτήθηκε ουκ ολίγες φορές σε σημεία κριτικής του προς την σημερινή κυβερνητική γραμμή, που δεν περιορίστηκαν στις αναφορές για τις υποκλοπές, έκανε τον πρωθυπουργό να μοιάζει ξένο σώμα σε ένα δανεικό κόμμα.
Η αναφορά του Αντώνη Σαμαρά στις υποκλοπές κατά την παρουσίαση του ιδρύματός του ήταν αναμφίβολα η αιχμή του δόρατος της κριτικής του προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, κυρίως εξαιτίας των καταιγιστικών αποκαλύψεων των τελευταίων εβδομάδων, και επειδή είναι γραμμένη στη διάλεκτο που επέλεξε το καλοκαίρι ο Κώστας Καραμανλής, ανέπτυξε ο Βαγγέλης Βενιζέλος και αναπαρήγαγε ο Νίκος Δένδιας.
«Η πολιτική ζωή του τόπου δοκιμάζεται επίσης για πολύ καιρό από τις – νόμιμες και παράνομες – υποκλοπές. Δεν πιστεύω, δεν θέλω να πιστέψω, ότι η κυβέρνηση υπέκλεπτε τηλεφωνικές συνομιλίες. Θα ήταν αδιανόητο… Αν ίσχυαν όλα αυτά, θα επρόκειτο, αναμφίβολα, για αντί-δημοκρατική εκτροπή! Και γι’ αυτό πρέπει να δοθούν ξεκάθαρες και πλήρεις απαντήσεις. Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Και κυρίως, χωρίς να δίνουμε την εντύπωση ότι το “απόρρητο” είναι μια βολική δικαιολογία. Η παράταξή μας θεμελίωσε την Δημοκρατία στην Ελλάδα! Τέτοια φαινόμενα δεν τα ανέχεται» ήταν η πλήρης αναφορά του πρώην πρωθυπουργού, που θαρρεί κανείς πως συνόψισε όλα όσα εκείνοι που μίλησαν πριν από αυτόν κατέθεσαν στον δημόσιο διάλογο.
Ζήτησε ξεκάθαρες και πλήρεις απαντήσεις, χαρακτήρισε αδιανόητο το ενδεχόμενο τις υποκλοπές -νόμιμες και παράνομες- να τις έκανε η κυβέρνηση χαρακτηρίζοντάς το «αντιδημοκρατική εκτροπή», έβαλε κατά του «απορρήτου» και τόνισε πως τέτοια φαινόμενα δεν είναι ανεκτά.
Διαβάστε επίσης: Ομιλία Σαμαρά: Το χλιαρό χειροκρότημα στον Μητσοτάκη και η αποθέωση του Φλώρου
«Αδιανόητο», αντιδημοκρατικό και παράνομο το είχε χαρακτηρίσει τον περασμένο Αύγουστο και ο Κ. Καραμανλής, είχε ζητήσει «άπλετο φως» και είχε διαμηνύσει πως «η επίκληση του απορρήτου σε τέτοιες περιπτώσεις υποτάσσεται στην ανάγκη κάθαρσης του δημόσιου βίου». Αντίστοιχου ύφους ήταν και η αντίδραση «κύκλων» του Ν. Δένδια μετά την αποκάλυψη της δικής του παρακολούθησης, στο ίδιο μήκος κύματος βουλευτές όπως η Όλγα Κεφαλογιάννη, ο Κώστας Τζαβάρας, ο Νικήτας Κακλαμάνης και άλλοι, ενώ τα ίδια και βαρύτερα έχει δηλώσει ξεκάθαρα και ο Βαγγέλης Βενιζέλος.
Από όσους κάθονταν το βράδυ της Τετάρτης γύρω από τον πρωθυπουργό, μόνο ο αρχιεπίσκοπος δεν έχει ζητήσει μέχρι στιγμής να σταματήσει η κυβέρνηση να κρύβεται πίσω από το απόρρητο και να μην παίζει με τους θεσμούς. Κατά τα λοιπά, η παρουσία του Κυρ. Μητσοτάκη ανάμεσα στους πρώην πρωθυπουργούς, υπουργούς και βαρόνους του κόμματος δεν απέτρεψε την επί τα χείρω διαμόρφωση κλίματος εντός Νέας Δημοκρατίας για τον ίδιο, πράγμα που κατάλαβε και ο ίδιος, και από όσα άκουσε από τον Αντ. Σαμαρά, και από το σύντομο τετ-α-τετ μαζί του μετά την ομιλία του.
Μανιφέστο Σαμαρά
Οι υποκλοπές ωστόσο δεν ήταν το μόνο σημείο στην ομιλία του Αντ. Σαμαρά που ο Μεσσήνιος επέλεξε να διαφοροποιηθεί από την κυβέρνηση, τραβώντας την σε κάθε ένα από αυτά όλο και δεξιότερα.
Μίλησε για επερχόμενες «Πρέσπες του Αιγαίου» που «μας σπρώχνουν κάτι» και αναρωτήθηκε «για την Τουρκία που έχει ήδη εισβάλλει στην Κύπρο να μην λέμε τίποτα», κρατώντας έτσι ψηλά το μπαϊράκι που έχει σηκώσει εδώ και καιρό κατά της κυβέρνησης για «συνομιλίες με κράτος πειρατή». Άσκησε κριτική για την επιδοματική πολιτική, άσκησε κριτική στην πολιτική της Ευρώπης από το μεταναστευτικό μέχρι το ενεργειακό. Έβαλε κατά πολιτικών για την Παιδεία που «σε κάθε μεταρρύθμιση χάνει λίγο από παράδοση, ιστορία, ελληνική γλώσσα» και άλλα, καθώς ακόμα και για το «Σκοπιανό», επικρίνοντας εμμέσως την κυβέρνηση για τη σημερινή της στάση και κάνοντας -προφανώς- τον ανήξερο για τις δικές του ευθύνες στη διαιώνιση του Μακεδονικού.
Μεταξύ άλλων, περίοπτη θέση στην ομιλία του είχαν οι «λαθρομετανάστες» και οι γνωστές ξενοφοβικές θέσεις που παίζουν με τις θεωρίες της «μεγάλης αντικατάστασης», επιθέσεις στη «δικτατορία των ακτιβιστών» και διαμαρτυρία για τη «λογοκρισία από την πολιτική ορθότητα», θεωρίες συνομωσίας για τις απειλές της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, και μία σειρά τραμπικές αναφορές που αναμφίβολα συγκίνησε τα πιο αντιδραστικά ακροατήρια.
Συνολικά, η ομιλία του Αντ. Σαμαρά θύμισε περισσότερο το πολιτικό μανιφέστο ενός ακραίου εθνικιστικού κόμματος, παρά ενός πρώην πρωθυπουργού. Ίσως αυτό εννοούσε και ο ίδιος όταν τόνισε στην αρχή της ομιλίας του πως παραμένει «μάχιμος». Ίσως αυτό να εννόησε και η συντριπτική πλειονότητα των παρευρισκομένων που σε όλες τις παραπάνω αναφορές χειροκροτούσαν με ιδιαίτερη ένταση, σε αντίθεση με τον Κυρ. Μητσοτάκη που η κάμερα τον έπιασε πολλές από αυτές τις φορές να κοιτάζει γύρω του αμήχανος.
Ο Αντ. Σαμαράς έκλεισε με αναφορές περί ενότητας της παράταξης και συστράτευση στον «πόλεμο των ιδεών», τις οποίες ήδη ο φιλοκυβερνητικός Τύπος παρουσιάζει ως δείγμα στήριξης. Το εάν και ο Κυρ. Μητσοτάκης θεώρησε αυτή την ομιλία ως τέτοια είναι ένα ερώτημα το οποίο απαντούν αρκετά από τα εκφραστικά τηλεοπτικά καρέ του την ώρα που την άκουγε με προσοχή.