«Δύο που ήταν χωροφύλακες βαρούσαν έναν που δεν ήταν χωροφύλακας» γράφει ο Νίκος Χουλιαράς στο μυθιστόρημά του «Ο Λούσιας».
Το κράτος βίας και ακραίας καταστολής είναι τόσο γνωστή και παλιά υπόθεση όσο και τα αρχαία κείμενα που το πιστοποιούν, όπως εξάλλου είναι προδιαγεγραμμένη και αναπόδραστη η ταπεινωτική κατάληξη όλων όσοι το μετέρχονται για να επιβάλουν τα άνομα και στενά συμφέροντα της κάστας που εκπροσωπούν.
Ο Πλάτωνας, που ήταν συγγενής του τύραννου Κριτία και δηλωμένος αριστοκρατικός, καταγγέλλει τις πράξεις των αρχόντων στην «Επιστολή Ζ΄»: «Νόμισα ότι αυτοί θα κυβερνήσουν το κράτος, βγάζοντάς το από την άδικη πολιτική ζωή και φέρνοντάς το σε δίκαιη. Ετσι είχα στραμμένη την προσοχή μου σ’ αυτούς, να δω τι θα κάνουν.
Είδα λοιπόν πως οι άνθρωποι αυτοί μέσα σε λίγο χρόνο κατέδειξαν πως ήταν χρυσάφι το προηγούμενο πολίτευμα, γιατί εκτός από τα άλλα διέταξαν και τον αγαπημένο μου φίλο τον γέρο Σωκράτη να φέρει μαζί με άλλους έναν πολίτη με τη βία για να τον οδηγήσουν κάπου για να τον θανατώσουν, ώστε να φανεί ότι συμμετείχε στο δικτατορικό τους καθεστώς.
Ο Σωκράτης όμως δεν τους άκουσε και προτίμησε να κινδυνεύσει η ζωή του παρά να γίνει συνεργός μ’ αυτούς στα ανόσια έργα τους».
Αλήθεια, πόσο επίκαιρη είναι η καταγγελτική επιστολή του Πλάτωνα, που μοιάζει σαν να γράφτηκε σήμερα; Ο υπουργός (ΠροΠρου – προστασίας προυχόντων) Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δεν διάβασε ποτέ ιστορία (εδώ δεν διάβασε καν το μνημόνιο προτού το ψηφίσει), δεν γνωρίζει τίποτε από τα λόγια του Πλάτωνα, δεν έμαθε ποτέ για το τέλος του Κριτία και των τριάκοντα τυράννων (που δολοφόνησαν 1.500 Αθηναίους για να επιβάλουν «τα ανόσια έργα τους»).
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δεν διδάχτηκε τίποτε από τις μέρες και τα έργα των προκατόχων του «σερίφηδων», που διαπρύσιοι οπαδοί (όπως ο ίδιος) της κρατικής επιβολής του δόγματος «νόμος και τάξη» δολοφονούσαν εν ψυχρώ τον Σωτήρη Πέτρουλα, τον Ιάκωβο Κουμή, τη Σταματίνα Κανελλοπούλου και τους 15άχρονους Μιχάλη Καλτεζά και Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δενορρωδεί προ ουδεμίας μεθόδου εφαρμογής της αστυνομικής βίας, ακόμη και της πιο ακραίας, απάνθρωπης και παράνομης, ανάλογης αυτής που ασκήθηκε στον αναίτιο και βαρύ ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή Αυγουστίνου Δημητρίου από οκτώ αστυνομικούς στη Θεσσαλονίκη το 2006 και που αποδόθηκε σε αυτοτραυματισμό του από πτώση πάνω σε… ζαρντινιέρα.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ουδόλως απέχει της καθολικής εφαρμογής του αστυνομικού κράτους απέναντι σε «μπαχαλάκηδες» ή διαδηλωτές, σε διαδηλωτές ή περαστικούς, σε επαγγελματίες της ενημέρωσης ή όχι, όπως συνέβη στο παρελθόν στις υποθέσεις του φωτορεπόρτερ Μάριου Λώλου του οποίου κινδύνεψε η ζωή από δολοφονικό χτύπημα αστυνομικού των ΜΑΤ στο πίσω μέρος του κεφαλιού το 2012 και του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου που έχασε την ακοή του όταν αστυνομικοί του πέταξαν το 2011 χειροβομβίδα κρότου – λάμψης.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης προφανώς δεν ενημερώνεται για τα επακόλουθα της αστυνομικής βίας σε Χιλή, Αργεντινή, Κολομβία, Χονγκ Κονγκ και στα γαλλικά «κίτρινα γιλέκα». Η δήλωση «Εκκίνησε μια αθόρυβη, νέας τεχνολογίας –θα μπορούσαμε να πούμε– ηλεκτρική σκούπα η οποία είναι η αστυνομία και αυτή σιγά σιγά θα ρουφήξει όλα τα σκουπίδια μέσα από τα Εξάρχεια, προοδευτικά, δημοκρατικά, με σχέδιο από τα επιτελεία της αστυνομίας» δεν έγινε στην ΥΕΝΕΔ από κάποιον αξιωματικό της χωροφυλακής επί χούντας. Εγινε από τον αντιπρόεδρο και ειδικό γραμματέα της ΠΟΑΣΥ Σταύρο Μπαλάσκα στη συχνότητα του Σκάι.
Όπως επίσης η δήλωση «Η επιβολή του νόμου εμπεριέχει στοιχεία αναγκαστικότητας […]. Το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας και η άσκηση νόμιμης βίας είναι αυτό που κάνει η αστυνομία» δεν έγινε από κάποιον υπουργό επί χούντας, αλλά από τον υπουργό της σημερινής κυβέρνησης Μάκη Βορίδη. Ούτε το προληπτικό άγριο ξύλο, οι αναίτιες συλλήψεις, το δημόσιο ξεβράκωμα, η διαπόμπευση νέων παιδιών και οι προσαγωγές αιμόφυρτων πολιτών έγιναν μόνο επί χούντας, αλλά πραγματοποιούνται σήμερα επί Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Επί χούντας (το 1971) ο Γιώργος Σεφέρης έγραψε το τελευταίο ποίημα της ζωής του, που αναφέρεται στον Παμφύλιο Αρδιαίο, τον «πανάθλιο τύραννο». Το ποίημα έχει τίτλο: «Επί ασπαλάθων».
