Είναι προφανές ότι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι πρόβλημα ονόματος. Επίσης προφανές είναι πως αποτελεί το κόμμα που εδώ και χρόνια κάνει ενδιαφέρουσα την πολιτική σκηνή, σε βαθμό μάλιστα ανησυχητικό, αφού δεν είναι λέσχη ή θίασος, αλλά κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την εποχή ακόμη του Αλέξη Τσίπρα, αντιμετώπιζε πρόβλημα ουσιαστικού πολιτικού προσανατολισμού, λειτουργίας και σοβαρής εκπροσώπησης όσων εξέφραζε. Σήμερα πλέον αντιμετωπίζει και πρόβλημα ηγεσίας.
Τα πολιτικά μπουλούκια που παρήγαγαν φραστικό ακτιβισμό και οι θεριακλήδες των μεγάλων ιδεών που που θα έσωζαν τη χώρα, δεν κατάφεραν να σώσουν ούτε τον εαυτό τους και την αξιοπρέπειά τους. Με δεδομένα αυτά, όσα ζει ο ΣΥΡΙΖΑ αργά ή γρήγορα θα συνέβαιναν.
Και μια που το ΠΑΣΟΚ έκλεισε 50 χρόνια πολιτικής ιστορίας, να θυμίσουμε πως και το κόμμα του Αντρέα Παπανδρέου υπήρξε πολυσυλλεκτικό (στέγη αστέγων είχε χαρακτηριστεί), αλλά παρέμεινε κόμμα με συνεκτική λειτουργία, ακόμη και όταν αυτή η λειτουργία του στήριξε τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Αντιθέτως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το πεδίο μάχης μηχανισμών που ακριβώς επειδή στερούνταν ουσιαστικών ικανοτήτων, έβρισκαν λόγο ύπαρξης στο να διυλίζουν κώνωπες. Δεν ήταν ικανοί ούτε να τους εξολοθρεύσουν. Η πλειοψηφία των μελών χιλιάδες μελών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχαν καμιά ιδιοτέλεια. Οραματίστηκαν και ήθελαν μια άλλη Ελλάδας, της προκοπής, της Δικαιοσύνης, απαλλαγμένη από τη διαφθορά που κατατρώει την κοινωνία. Σήμερα φαίνεται να χάνουν, όχι γιατί στοιχημάτισαν στο ιδεατό, αλλά γιατί εκπροσωπήθηκαν από το ποταπό.
Η μεγάλη αυταπάτη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ μετά την απώλεια της εξουσίας, ήταν πως έπρεπε να κερδίσει το αόριστο, πλασματικό Κέντρο. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατείχε τον χώρο του Κέντρου, ακόμη και όταν έχασε με 32%. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν ούτε θαυμαστές του Σκουρλέτη, ούτε του Τσακαλώτου, ούτε εξαρτημένοι τη εσωκομματικής γκρίνιας που είχε μετατραπεί σε προσωπική αξία. Αυτό το κομμάτι του Κέντρου το έχασε με την αδυναμία του να ασκήσει Αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη και με τη καθημερινή επίδειξη έλλειψης σοβαρότητας και πρακτικής αντιμετώπισης των προβλημάτων.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, άγνωστος από το πουθενά στην πολιτική, εμφανίστηκε και επικράτησε ή επιβλήθηκε (διαλέξτε όποιο ρήμα θέλετε, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) γιατί ακριβώς ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζε δύο αρνήσεις: δεν ήθελε άλλο το κομματικό γραφειοκρατικό μόρφωμα και δεν ήθελε να είναι ηττημένος γιατί γνώριζε πως υπήρχαν δυνατότητες να νικήσει. Αναφώνησε λοιπόν «με τον Κασσελάκη, με τον Κασσελάκη», βγάζοντας τη γλώσσα την βαριά πολιτικολογία της μπουρμπουλήθρας που θα νικούσε γιατί είχε δίκιο.
Στο Editorial της Κυριακής έγραφα (προκαλώντας εκτός από αμηχανία και θυμό σε διάφορους φίλους):
“Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος εκλέχθηκε (ο δεύτερος κατά σειρά) για να τα αλλάξει όλα, το τελευταίο και πολύ κρίσιµο διάστηµα για το κόµµα ασχολείται µε το να αλλάζει το µενού στο πολυσυζητηµένο γλέντι του γάµου του. Η τελευταία φορά που ασχολήθηκε τόσο πολύ η Ελλάδα µε γάµο πολιτικού ήταν στον γάµο του Ακη Τσοχατζόπουλου στο Four Seasons στο Παρίσι κι αυτό δεν του βγήκε σε καλό. Ο Κασσελάκης, µε ή χωρίς τις εσωτερικές και πολλές φορές στηµένες πιέσεις εναντίον του, καταφεύγει στον πολιτικό µεσσιανισµό χωρίς να µπορεί να πείσει ότι διαθέτει την τεχνογνωσία, την ειλικρίνεια και τον µηχανισµό για να προχωρήσει σε πράξη. Την ίδια ώρα που το κόµµα του φαντάζει αδύναµο και ασθενικό, αναπληρώνει το έλλειµµα µε τις φωτογραφίες της σωµατικής του ενδυνάµωσης από το γυµναστήριο. Οχι, δεν είναι σοβαρά πράγµατα αυτά.
Φταίει ο Κασσελάκης, αναφωνούν βολικά οι αντίπαλοί του στο κόµµα. Οχι, δεν φταίει ο Κασσελάκης. Ο Κασσελάκης είναι το σύµπτωµα ενός κόµµατος που είναι στο ίδιο δωµάτιο µε τον ελέφαντα εδώ και χρόνια αλλά δεν βλέπει ούτε τον ελέφαντα ούτε τη δυσωδία της συµβίωσης µαζί του. Για να επανέλθω σε ιστορικό παράδειγµα από τον υπαρκτό σοσιαλισµό: αν η κατάρρευσή του οφειλόταν, όπως επιµένουν πολλοί ακόµη και σήµερα, στον Μιχαήλ Γκορµπατσόφ που τον «πρόδωσε», τότε τι σόι σοσιαλισµός ήταν, αλήθεια, που τον οδήγησε στον γκρεµό ένα και µόνο άτοµο; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταστρέφεται λόγω του ξένου προς αυτόν Κασσελάκη και τα µέλη του κόµµατος τον επιλέγουν αντί των πεφωτισµένων και αρχιερέων της βαριάς πολιτικής, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να είναι αυτό που λέει ότι είναι”.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να είναι αυτό που θα ήθελε να είναι αλλά δεν θέλει κιόλας. Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται, απηχεί πρωτίστως την μάχη των μηχανισμών, την ευτέλεια των κινήτρων και την αδυναμία του πολιτικού προσωπικού. Ο (όποιος) ΣΥΡΙΖΑ, δεν καλείται να απαντήσει αν θα είναι με τον Άρη Βελουχιώτη, τον Άρη Σπηλιωτόπουλο, ή αν θα είναι από τον πλανήτη Άρη. Οφείλει να απαντήσει αν θα εκφράσει τον κόσμο που αγωνιά (να το κάνει με θέσεις αλλά και δράση), αν θα καταφέρει να ανακόψει την Μητσοτακική πορεία προς την καταστροφή και αν αντιμετωπίζοντας όλα αυτά, θα συμβάλει ταυτόχρονα στον γενικότερο προληματισμό που υπάρχει σε όλη την υφήλιο για το πώς μπορεί να είναι το μέλλον.
Ο κόσμος έχει φρίξει από όσα του συμβαίνουν αλλά και από την μπουρδολογία όσων υπόσχονται πως θα φροντίσουν να του συμβούν άλλα. Υπάρχει ο κίνδυνος, ο Μητσοτάκης να πέφτει και να μην υπάρχει κάποιος να τον διαδεχθεί για να ανατρέψει την πολιτική Μητσοτάκη. Δεν πρόκειται για προσωπικό προβληματισμό, αλλά για κάτι που ακούγεται παντού.
Όποιος περιμένει κάποιον σωτήρα από το παρελθόν ή το μέλλον, καλύτερα να ανάψει κερί στην εκκλησία ή να το ρίξει στις βασκανίες. Ίσως να είναι πιο αποτελεσματικό και τίμιο. Αλλά όποιος θέλει να υπάρξει διέξοδος, πρέπει να δει την αλήθεια. Και να την πει. Να βάλει το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων και όχι των φίλων.
Διαβάστε επίσης:
«Συνασπισμός Σύγχρονης Αριστεράς»: Αυτό είναι το νέο όνομα που προτείνει ο Στέφανος Κασσελάκης
Επιτροπή Δεοντολογίας ΣΥΡΙΖΑ: Παράταση δυο ημερών στον Σπίρτζη – Πολύ πιθανή η διαγραφή
Πώς ο Κασσελάκης «προετοίμαζε» την αλλαγή του ονόματος – Η αφίσα και το… κεφαλαίο «Σ»
Μεταγραφή… ευρωκοινοβουλίου: Ο Ηλυσιακός ανακοίνωσε τον Νίκο Παππά
