Το Ιράν και η Σαουδική Αραβία πραγματοποίησαν το αδύνατο και… έθαψαν το τσεκούρι του πολέμου. Η επαναπροσέγγιση αυτών των δύο περιφερειακών δυνάμεων της δυτικής Ασίας δημιουργεί νέα δεδομένα στην περιοχή συνολικά. Ο πόλεμος στην Υεμένη, όπου εμπλέκονται άμεσα οι Σαουδάραβες και έμμεσα οι Ιρανοί, περιλαμβάνεται στα σημεία της διμερούς συνεννόησης. Στο «μενού», επίσης, είναι η Συρία όπου οι ισλαμιστές φονταμενταλιστές που υποστηρίζονταν από τη Σαουδική Αραβία έχουν περιέλθει υπό την επιρροή της Τουρκίας, καθιστώντας τον Σύριο πρόεδρο Μπασάρ αλ Ασαντ κυρίαρχο. Επιπλέον ο τελευταίος, υποστηριζόμενος από τη Μόσχα, την Τεχεράνη και τη Χεζμπολάχ, πλέον έχει γίνει αποδεκτός από τους Σαουδάραβες ως νόμιμος πρόεδρος, ανοίγοντας και τον δρόμο για την επιστροφή της Δαμασκού στον Αραβικό Σύνδεσμο. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο, πάντως, είναι το γεγονός πως οι υπουργοί Εξωτερικών των δύο κρατών συναντήθηκαν στο Πεκίνο την περασμένη Πέμπτη και η Κίνα έπαιξε τον ρόλο του διαμεσολαβητή, παραγκωνίζοντας τους Αμερικανούς και τους Ρώσους. Ετσι αποδεικνύεται ξανά πως η Κίνα είναι μεγάλη δύναμη που πλέον έχει σημαντικό ρόλο στη δυτική Ασία. Σε κάθε περίπτωση, το Ισραήλ μετά την κίνηση αυτή σίγουρα θα νιώθει πως η αμοιβαία κατανόηση που υπήρχε με το Ριάντ το προηγούμενο διάστημα ενδεχομένως να εκλείψει, επαναφέροντας την απομόνωση για το Τελ Αβίβ. Τέλος, η επαναπροσέγγιση αυτή έχει και μια σημειολογική διάσταση μια και η Ιρανική Επανάσταση από την έναρξή της (1979) έως σήμερα είχε έντονα αντισαουδαραβικά προτάγματα και δη αντιμοναρχικά, με φόντο πάντοτε τη μόχλευση της σιιτικής μειονότητας στα ανατολικά της Αραβικής Χερσονήσου.
Επαναπροσέγγιση στον Κόλπο
