Στάλα στάλα περνάει το φαρµάκι στα νοικοκυριά της χώρας. Τι ψυχή έχει 1 ευρώ για τις αιµατολογικές εξετάσεις στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα; Ούτε ένας καφές. Χρειάζεστε χειρουργείο; Τι είναι µερικές εκατοντάδες ευρώ για τα απογευµατινά µπροστά στην αιωνιότητα της αναµονής; Είναι η ασθένειά σας τέτοια που ο αφόρητος πόνος περνάει µόνο µε ισχυρά κωδεϊνούχα; Πληρώστε από την τσέπη σας την επιχειρηµατική συµφωνία, καθώς η ελληνική κυβέρνηση επικύρωσε την έξοδο των σκευασµάτων από την κρατική αποζηµίωση. Ο πόνος φέρνει κέρδη, ονειροπόλοι λεφτοδεντρίτες.
Πέφτουν πόρτες, σοβάδες, ταβάνια, ψευδοροφές, παράθυρα στα σχολεία, που ενίοτε πληµµυρίζουν αλλά πάντα καταρρέουν; Γιατί δεν παίρνετε µια πρωτοβουλία να τα φτιάξετε ή να βρείτε χορηγό; Μην τα περιµένετε όλα από το κράτος. Η κυβέρνηση µεριµνά µόνο να φέρει την ψηφιακή επανάσταση ώστε να κόψει δαπάνες από τις προσλήψεις εκπαιδευτικών για να τις κάνει Rafal και Belharra. Θα συνδέονται οι µαθητές των νησιών και των δυσπρόσιτων µε τηλεκπαίδευση, θα διδάσκονται έτσι µαθήµατα µε εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων υπό εξαφάνιση για να ευαγγελίζεται την «Ελλάδα 2.0» της καινοτοµίας και της λιποβαρούς εκπαιδευτικής διαδικασίας. Στη χώρα όπου ο αναπληρωτής εκπαιδευτικός πηγαίνει επαρχία για 700 ευρώ και πρέπει ή να βρει σπίτι ή να φάει, ενώ αστυνοµικοί –κι αυτοί µεταθέσεις ανά την Ελλάδα– αποσπώνται δαπάναις δηµοσίου.
Οταν καίγονται εργοστάσια λίγο προτού γίνει έλεγχος, όταν υπουργείο δεν µπορεί να διασφαλίσει απόρρητο σε εκλογικές διαδικασίες, όταν η ΕΥΠ κάνει αντάρτικο στο ΣτΕ, όταν νόµοι και σύνταγµα κόβονται και ράβονται στα κυβερνητικά µέτρα και σταθµά ενώ τα καρτέλ της ακρίβειας κάνουν πάρτι, πολλοί νοσταλγούν ένα «Ζορό». Αναζητούν τιµωρούς στο πρόσωπο της Καρυστιανού των «καθαρών χεριών». Το είδαµε στην Ιταλία µε τον Ντι Πιέτρο και τον Γκρίλο, το είδαµε κι εδώ το 2012. Αναζητούν Ζορό εδώ και τώρα.