Το μπρος πίσω της κυβέρνησης στο ζήτημα της επιστροφής των φιλάθλων στα γήπεδα ανέδειξε για μια ακόμη φορά την προχειρότητα, την ανικανότητα και την ανευθυνότητα με τις οποίες λειτουργούν τα περισσότερα στελέχη της σε σοβαρά θέματα ή και ακόμη πιο σοβαρά από αυτό.
Με πρώτον απ’ όλους τον υφυπουργό Αθλητισμού Λευτέρη Αυγενάκη, ο οποίος στην πρεμούρα του να δείξει ότι αυτός ήταν που έδωσε λύση… τι πέτυχε τελικά; Να απαξιωθεί για πολλοστή φορά από το ίδιο του το κόμμα και από τον πολιτικό του προϊστάμενο. Θα μου πείτε, συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Ομως εδώ τίθεται ένα άλλο μεγάλο θέμα: πώς γίνεται ένας πολιτικός να ξεφτιλίζεται συχνά πυκνά με το να τον «αδειάζουν» το κόμμα και ο πρωθυπουργός του, αλλά αυτός εκεί; Βράχος ακλόνητος που δεν έχει την ευθιξία ή το φιλότιμο να παραιτηθεί. Γιατί δεν παραιτείται;
Τρία τα ενδεχόμενα: πρώτον, μπορεί να είναι ο πιο «πιστός» βουλευτής στη ΝΔ, αν και η μέχρι σήμερα πορεία του εν μέσω διαπλοκής και δεκάδων αστοχιών άλλα δείχνει. Δεύτερον, μπορεί να παίζει τον ρόλο του μπροστινού. Θέλει η κυβέρνηση να εξυπηρετήσει συμφέροντα συγκεκριμένων επιχειρηματιών και δεν επιθυμεί να το χρεωθεί ο πρωθυπουργός; Το κάνει μέσω Αυγενάκη. Αυτός άλλωστε τρώει όλη την κριτική και όπως φαίνεται δεν ενοχλείται. Σαν το alter ego του Στέλιου Πέτσα ένα πράγμα. Και τρίτον, το οποίο θεωρώ και το πιο πιθανό, είναι ότι έχει παραμείνει στη θέση του λόγω της πολιτικής του αναισθησίας, οπότε είναι χρήσιμος για ασπίδα του Κυριάκου. Μπορεί και να έχει συμφωνήσει γι’ αυτό τον ρόλο – ποτέ δεν ξέρεις. Αλλωστε με τόσες γκάφες και «αδειάσματα» θα έπρεπε να είναι από τους πρώτους που θα είχαν χαιρετήσει στον ανασχηματισμό. Αλλά παρέμεινε ακλόνητος.
Τυχαίο; Δεν νομίζω…
