Οι Ελληνες Sacred Outcry υπογράφουν το καλύτερο power metal άλμπουμ που έχουμε ακούσει εδώ και χρόνια
Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούγοντας τη δουλειά ενός ελληνικού μέταλ συγκροτήματος έχουμε αναφωνήσει ότι «αν αυτοί δεν ήταν στην Ελλάδα…» ή «αν αυτός ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει πριν από 30 χρόνια…». Οι Sacred Outcry και το δεύτερο άλμπουμ τους «Towers of gold» πατάνε και στις δύο περιπτώσεις. Αφενός γιατί με το προ τριετίας ντεμπούτο τους «Damned for all time» τάραξαν για πρώτη φορά τα λιμνάζοντα νερά ενός κατά γενική ομολογία παρωχημένου είδους όπως είναι το power metal και τα επικά – συμφωνικά παρακλάδια του, αφετέρου γιατί το «Towers of gold» δεν αποτελεί προϊόν παρθενογένεσης. Οι επιρροές από τα ιερά τέρατα του παρελθόντος είναι διάχυτες, ενώ υπάρχουν πολλά σημεία στα οποία ένα εξοικειωμένο αυτί θα εντοπίσει ομοιότητες με ήχους και μελωδίες από τη χρυσή δεκαετία του ’80 κατά την οποία κυκλοφόρησαν εμβληματικοί δίσκοι που διαμόρφωσαν τον επικολυρικό ήχο με τραγούδια που μας στοιχειώνουν ακόμη.
Πόσα και πόσα όμως συγκροτήματα –ελληνικά και ξένα– δεν επιχείρησαν όλα αυτά τα χρόνια να παντρέψουν τον λυρισμό των Warlord και των Virgin Steele με τον ρομαντισμό των Crimson Glory αλλά και την κλασική προσέγγιση των Helloween και των Iron Maiden με τον επικό χαρακτήρα των Manowar; Ελάχιστα πάντως αφήνουν το στίγμα τους στον χώρο, ενώ τα περισσότερα ακούγονται ίδια μεταξύ τους, χωρίς προσωπικότητα και με τα αξιομνημόνευτα τραγούδια να μετριούνται στα δάχτυλα.
Η αναφορά στα παραπάνω ονόματα δεν είναι τυχαία, καθώς αναγράφονται –μεταξύ άλλων– με χρυσά γράμματα στο οπισθόφυλλο του δουλεμένου με κάθε λεπτομέρεια booklet που συνοδεύει το άλμπουμ και στο οποίο ο Γιώργος Απαλοδήμας, ιδρυτικό μέλος, μπασίστας και βασικός συνθέτης των Sacred Outcry, διηγείται μια ιστορία εμπνευσμένη από τα διηγήματα σπουδαίων συγγραφέων φανταστικής λογοτεχνίας, στους οποίους επίσης γίνεται ειδική μνεία.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το «Towers of gold» θα μπορούσε να είναι το σάουντρακ ενός ομηρικού έπους. Ενα άλμπουμ που αναζωπυρώνει τη φλόγα για ένα είδος που σβήνει με το πέρασμα των χρόνων και μένει ζωντανό χάρη σε άλμπουμ σαν και αυτό, άλμπουμ που βγαίνουν πλέον πολύ σπάνια, άλμπουμ που ακούγοντάς τα δεν χρειάζεται να σηκώσεις τη βελόνα από το πικάπ ή να ακουμπήσεις το δάχτυλό σου στο «next» της εφαρμογής μέσα από την οποία ακούς μουσική στο κινητό… Η τελευταία φορά που άκουσα έναν power metal δίσκο ξανά και ξανά από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν προ 22ετίας με το «Awakening the world» των Σουηδών Lost Horizon, το οποίο απογείωνε με τη χαρακτηριστική φωνή του ο Ντάνιελ Χάιμαν, η… μεταγραφή αεροδρομίου των Sacred Outcry που είναι εν πολλοίς υπεύθυνος για την απογείωση του «Towers of gold» σε ύψη που κανένας δεν έφτασε εδώ και χρόνια.
