Ο διακαής πόθος του Ρόμπερτ ντε Νίρο να υποδυθεί τον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης μάλλον πρέπει να αντικατασταθεί με τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια βιογραφική ταινία για τον Ντόναλντ Τραμπ.
Μόνον ο σπουδαίος ηθοποιός θα μπορούσε να αποδώσει τον Αμερικανό πρόεδρο να πίνει υδροξυχλωροκίνη και να ρεύεται, να φέρεται στις γυναίκες ως δυνάμει πόρνες και να κρύβεται σαν έντρομο ανθρωπάκι στα καταφύγια του Λευκού Οίκου.
Ισως δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία της Αμερικής τόσο αλλοπρόσαλλος ανώτατος άρχοντας ο οποίος να αμφισβητήθηκε σχεδόν αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας. Κι όμως «πέτυχε» πολλά στη διάρκεια της θητείας του. Να απομονώσει και να διχάσει τη χώρα του, να βγάλει στην επιφάνεια τα χρονίζοντα προβλήματα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, να βλέπει παντού εχθρούς που θέλουν να τον βλάψουν, να ταυτίζει ανερυθρίαστα την πολιτική με την μπίζνα.
Ελάχιστες βέβαια από τις προεκλογικές του δεσμεύσεις υλοποιήθηκαν, αλλά εκείνος συνεχίζει ακάθεκτος να δημαγωγεί και να υπερηφανεύεται πως τα θύματα του κορονοϊού δεν ξεπέρασαν τις 200.000. Η πανδημία εξάλλου ήταν αυτή που ξεσκέπασε την ανευθυνότητά του, που τον γελοιοποίησε στα μάτια ολόκληρου του πλανήτη, που απέδειξε ότι επάξια του ανήκει το χρυσό βατόμουρο της πολιτικής. Οι πρόσφατες ταραχώδεις διαδηλώσεις σε αρκετές πόλεις με αφορμή τη δολοφονία του Αφροαμερικανού από αστυνομικούς απλώς επισφράγισαν και την ανικανότητά του να χειριστεί ένα δύσκολο θέμα. Το δόγμα «νόμος και τάξη» που έριξε λάδι στη φωτιά απέδειξε ότι δεν είναι ο αρχηγός ενός παντοδύναμου κράτους και δεν μπορεί να κατευνάσει τα πνεύματα και να επαναφέρει την κοινωνική γαλήνη.
Οι διαδηλωτές κατά την άποψή του δεν είναι εξαθλιωμένοι από τη φτώχεια και την ανεργία αλλά κάτι αργόσχολοι τύποι που παίζουν πολλά πολεμικά βιντεοπαιχνίδια και επηρεάζονται από τη βία τους. Για το πλιάτσικο και τις λεηλασίες δεν του περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να φταίει ο καπιταλισμός.
Οι άνθρωποι αυτοί ίσως να βλέπουν τις βιτρίνες των πολυτελών κτιρίων που ο ίδιος έχτισε και να εξεγείρονται που όχι μόνο δεν μπορούν να αγοράσουν τα πανάκριβα είδη τους, αλλά στερούνται ακόμη και τα αναγκαία. Η οικονομία ως η μοναδική αξία που πρεσβεύει ο Τραμπ φάνηκε ξεκάθαρα στην περίοδο της καραντίνας. Η ζωή είναι αναλώσιμη σαν προϊόν του σουπερμάρκετ και γι’ αυτό άλλωστε δεν χρειάζονται δημόσια νοσοκομεία εξοπλισμένα με τα απαραίτητα υλικά.
Αρκεί που υπάρχουν χωματερές για να πετιούνται άθαφτοι οι νεκροί. Ο,τι εμποδίζει το κέρδος, όπως π.χ. η κλιματική αλλαγή, είναι θεωρίες αλαφροΐσκιωτων. Οποιος διατυπώνει διαφορετική γνώμη κατατάσσεται αυτομάτως στους εχθρούς του, όπως π.χ. δημοσιογράφοι, τηλεοπτικοί σταθμοί και μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ακόμη όμως κι αν πείσει τους ψηφοφόρους ότι οι κακοί Κινέζοι και ο πουλημένος ΠΟΥ ευθύνονται για την πανδημία, κανείς πολίτης δεν θα πιστεύει πλέον ότι η χώρα του είναι παράδειγμα προς μίμηση στην αξιοπιστία και στο κύρος. Οι εχέφρονες Αμερικανοί θα είναι σίγουροι ότι το Φαρ Ουέστ δεν το βλέπουν μόνο στις ταινίες και ότι οι βαθιές κοινωνικές ανισότητες και η βία αποτελούν σκληρό ριάλιτι, παράδειγμα προς αποφυγή.
H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
