Είδαμε το έργο του Σέρχιο Μπλάνκο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Μπαίνοντας στο Θέατρο του Νέου Κόσμου αντικρίζουμε τον προαύλιο χώρο μιας φυλακής. Αυτό είναι το σκηνικό της παράστασης. Ένας νέος άνθρωπος παίζει με μια μπάλα του μπάσκετ πίσω από το συρματόπλεγμα. Ο αφηγητής που βρίσκεται έξω από τα κάγκελα δίνει το σήμα για να κλείσουν τα φώτα. «Μια άλλη Θήβα» ονομάζεται το έργο του Γαλλο-ουρουγουανού συγγραφέα Σέρχιο Μπλάνκο που παίζεται σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου με κεντρικό θέμα την πατροκτονία και αρκετές αναφορές στην αρχαία τραγωδία. Σύμφωνα με τον μύθο ο Οιδίποδας σκότωσε τον πατέρα του Λάιο, χωρίς να γνωρίζει την αληθινή του ταυτότητα, στον δρόμο προς τη Θήβα. Ήταν πραγματικός πατροκτόνος από τη στιγμή που δεν είχε συνείδηση της πράξης του; Η ιστορία του έργου πάντως αφορά μια… άλλη Θήβα με πρωταγωνιστή τον νεαρό Μαρτίν, ο οποίος είναι καταδικασμένος σε ισόβια για τον φόνο του πατέρα του. Στη φυλακή παίζει μανιωδώς μπάσκετ, ντρέπεται να πάει σχολείο γιατί δεν καταλαβαίνει τις δύσκολες λέξεις, παραμένει μοναχικός και ασφυκτιά από τη διαρκή επιτήρηση. Η ζωή του αλλάζει όταν μαθαίνει ότι η ιστορία του πρόκειται να μεταφερθεί στο θέατρο και μάλιστα με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Ενας καθηγητής πανεπιστημίου γράφει ένα έργο με θέμα την πατροκτονία και συναντιέται με τον νεαρό Μαρτίν για να τον γνωρίσει και να μάθει περισσότερα πράγματα για τη ζωή του. Οι δύο φαινομενικά αντίθετοι χαρακτήρες χτίζουν σταδιακά μια σχέση γεμάτη τρυφερότητα, ρήξεις, συγκρούσεις και συμβιβασμούς, η οποία επαναπροσδιορίζει τη ζωή τους. Η διοίκηση της φυλακής τελικά δεν επιτρέπει την παρουσία του ισοβίτη στο θέατρο –άλλη μια τιμωρητική πλευρά του σωφρονισμού–, με αποτέλεσμα ένας ηθοποιός, ο Φεδερίκο, να αναλάβει να υποδυθεί τον Μαρτίν πάνω στη σκηνή. Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα (ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος συνηθίζει να παρουσιάζει με επιτυχία καινούργια κείμενα στο κοινό) και δεν περιορίζεται στο θέμα της πατροκτονίας. Αντιθέτως, φωτίζει το ζήτημα του εγκλεισμού και τους περιορισμούς της φυλακής, το μαγικό ταξίδι της συγγραφής ενός θεατρικού έργου, τις επιπτώσεις της ενδοοικογενειακής βίας και τη λυτρωτική επίδραση της τέχνης ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές. Οι αναφορές στον Ντοστογέφσκι και στο εμβληματικό έργο «Οι αδερφοί Καραμάζοφ», στις θεωρίες του Σίγκμουντ Φρόιντ, στον μύθο του Οιδίποδα και στη μουσική του Μότσαρτ παρασύρουν τον θεατή σε ένα ποιητικό ταξίδι. Στο τέλος πολλοί συζητούν τη φράση του Φρόιντ που ακούγεται κατά τη διάρκεια του έργου ότι «όλοι σκοτώνουμε λίγο τον πατέρα μας».
Οι Θάνος Λέκκας και Δημήτρης Καπουράνης (υποδύεται δύο ρόλους αλλά είναι εκπληκτικός ως Μαρτίν) ανταποκρίνονται απόλυτα στις προκλήσεις του έργου, ενώ η μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ διατηρεί τη ζωντάνια και τον ρυθμό του κειμένου.
