Η σειρά του «Maestro» Χριστόφορου Παπακαλιάτη αναιρεί από μόνη της τα δύσκολα κοινωνικά θέματα που διαπραγματεύεται.
Είναι δύσκολο να πεις κάτι αρνητικό για τη σειρά «Maestro» και να μη σε στραβοκοιτάξουν όσοι περίμεναν πώς και πώς τον νέο κύκλο. Λες και έχει συνομολογηθεί άφεση αμαρτιών στον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, αφού κατάφερε –και μπράβο του– να γίνει το «Maestro» η πρώτη ελληνική σειρά που μπήκε στον κατάλογο του Netflix. Μόνη ανάμεσα στους σκληρούς θαυμαστές του τηλεοπτικού είδους που έκανε διάσημο τον σκηνοθέτη πασχίζω να πάρω μια ανάσα από την ινσταγκραμική ομορφιά των εικόνων και από έναν κόσμο της σειράς που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.
Πρωταγωνιστές και στη δεύτερη σεζόν είναι το καλό γούστο, τα όμορφα σπίτια, τα έπιπλα, τα ρούχα, τα σερβίτσια, ακόμη και τα φαγητά. Τίποτε δεν λερώνει τους δρόμους, τα πεζοδρόμια, τα αυτοκίνητα. Η Αθήνα του «Maestro» δεν έχει κάδους, μποτιλιάρισμα, κομφούζιο, κόρνες. Τίποτε και κανένας δεν γλιτώνουν από την ομοιογένεια του τέλειου κάδρου. Ο Παπακαλιάτης, όπως και στην πρώτη σεζόν συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον: δημιουργεί διαφημιστικά τρέιλερ μες στις ταινίες του, λειαίνει κάθε παραφωνία μέχρι να πετύχει την αψεγάδιαστη λήψη, χωρίς ποτέ να παρεκκλίνει από τον βασικό του κανόνα: για να μη βαριέται ο θεατής πρέπει να αποζημιώνεται. Το επόμενο λεπτό ενός ξυλοδαρμού διακτινίζεται στην πιο υπέροχη παραλία των Παξών και στο αμέσως προηγούμενο ενός σπαρακτικού μονολόγου έχει θαυμάσει τον πιο όμορφο διάκοσμο σε νεοκλασικό της Πλάκας.
Είναι αλήθεια ότι αναγνωρίζω απόλυτη συνέπεια στην κινηματογραφία του Παπακαλιάτη, μέγιστη προσοχή στη λεπτομέρεια, ταλέντο στο κάστινγκ και εξαιρετικές μουσικές. Στη δεύτερη σεζόν οι ηθοποιοί του ξεπέρασαν τον εαυτό τους ατομικά αλλά και ως σύνολο. Αν είχαν και ένα σενάριο που δεν προσπαθούσε να χωρέσει όλα τα καυτά κοινωνικά ζητήματα μαζί –την ενδοοικογενειακή βία, την ομοφοβία, τον ρατσισμό, τη διαφθορά, ακόμη και την επιλόχεια κατάθλιψη– και αν το σενάριο δεν έμοιαζε τόσο συχνά με γραμμένα αποφθέγματα, θα μπορούσαν να μεγαλουργήσουν.
Το οξύμωρο είναι βέβαια ότι παρόλο που η σειρά διαπραγματεύεται δύσκολα κοινωνικά θέματα, ταυτόχρονα τα αναιρεί. Σαν να μην τα αντέχει. Σαν να χρειάζεται ένα ακόμη κάδρο της Ακρόπολης για να έρθουμε όλοι στα ίσα μας ή –ακόμη χειρότερα– το Riviera Tower στο Ellinikon Experience Centre (!) όπου έκανε τη βόλτα του ο πρωταγωνιστής με το μωρό του.
Στη δεύτερη σεζόν νομίζω ότι χάθηκε η ευκαιρία να προικιστεί το εξαιρετικό δίδυμο της Μαρίας Καβογιάννη και της Χαρούλας Αλεξίου με μεγαλύτερες δόσεις χιούμορ, ενώ η Στεφανία Γουλιώτη παίζει τα ρέστα της σε ένα ρόλο που από την αρχή τής ταίριαξε γάντι. Η προσθήκη του Κώστα Μπερικόπουλου έδωσε περισσότερο σασπένς στην ατμόσφαιρα, ενώ, δυστυχώς, το «φάντασμα» του μοναδικού Γιάννη Τσορτέκη ήταν σαν από άλλη ταινία ή σειρά.
