Στον πόλεμο υπάρχουν νικητές και χαμένοι. Ναι υπάρχουν και νικητές. Κυρίως όμως υπάρχουν χαμένοι: Από τα πεδία των μαχών μέχρι αυτούς που στο τέλος θα κληθούν να πληρώσουν τα σπασμένα. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι οι οποίοι θέλουν να είναι μόνιμα στη λεγόμενη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Whatever the cost.
Τις τελευταίες μέρες, πολλή φαιά ουσία καταναλώθηκε για τη «σωστή πλευρά της ιστορίας», με αφορμή την αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία. Μόνο που για να αποδειχτεί η ορθότητα ή μη μίας ανάλογης επιλογής πρέπει να περάσει χρόνος. Πολύς χρόνος.
Ευτυχώς, τα διδάγματα από το παρελθόν είναι νωπά και αποδεικνύουν περίτρανα δύο τινά. Πρώτον, το μακρύ χέρι των ΗΠΑ περισσότερες φωτιές ανάβει παρά σβήνει και δεύτερον, ότι οι προβλέψεις είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να εκτεθείς. Ειδικά, στο ευρύτερο πλαίσιο της διεθνούς σκακιέρας που τα «κομμάτια» κινούνται με «καύσιμο» το χρήμα. Και τώρα που οι συσχετισμοί άλλαξαν και ο Πούτιν χαϊδεύει την κάνουλα του φυσικού αερίου, οι ΗΠΑ αναδιπλώνονται και… αναθερμαίνουν τις επί τριετία παγωμένες διπλωματικές σχέσεις με τη Βενεζουέλα του Νικολας Μαδούρο!
Το όχι και τόσο μακρινό 2018, μετά την επανεκλογή Μαδούρο οι ΗΠΑ διέκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις ενώ στη συνέχεια η Ουάσινγκτον αναγνώρισε τον τότε πρόεδρο του κοινοβουλίου και επικεφαλής της αντιπολίτευσης, Χουάν Γκουαϊδό, που αυτοανακηρύχθηκε μεταβατικός πρόεδρος. Εκεί λοιπόν που διέκοψαν διπλωματικές επαφές και ο Μαδούρο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «κόκκινο πανί» για τις ΗΠΑ, πλέον, για χάρη του πετρελαίου, στρέφονται στην… αγκαλιά του. Όλα αυτά στο, κατά το κοινώς λεγόμενο δημοσιογραφικό κλισέ: μαλακό υπογάστριο, στην «αυλή» των Ηνωμένων Πολιτειών.
Επειδή λοιπόν πολύς λόγος έγινε τις τελευταίες ημέρες για τη «σωστή πλευρά της ιστορίας», και κατά πόσο η Ελλάδα και η Ευρώπη θα βρίσκονται σε αυτή, αναφορικά με τον εφιάλτη του ουκρανικού λαού μετά τη ρωσική εισβολή, το μόνο βέβαιο είναι πως πάντα θα υπάρχει ένας Γκουαϊδό για κάθε «σωστή πλευρά της ιστορίας». Απλά σε διαφορετική «αυλή».
