Το αιχμηρό έργο του Μάριου Ποντίκα «ξερνάει» τη φρίκη της πατριαρχίας και την υποκρισία της αγίας ελληνικής οικογένειας
Γραμμένος στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ο «Γάμος» του Μάριου Ποντίκα ξεγυμνώνει το ακανθώδες πρόσωπο της πατριαρχίας και της κοινωνικής υποκρισίας. Μια ιστορία σκληρή και βασανιστικά επίκαιρη. Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά το 1980 στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και ενώ έχουν περάσει τόσες δεκαετίες από τη συγγραφή του, εξακολουθεί να «ενοχλεί» και να συνομιλεί με σύγχρονα θέματα.
Η παράσταση που σκηνοθετεί η Ελένη Σκότη στο θέατρο Επί Κολωνό –με τη συνεργασία και την εικαστική επιμέλεια του Γιώργου Χατζηνικολάου– δεν αφήνει στο κοινό περιθώριο για ανάσες. Ταρακουνάει και ξεβολεύει από το πρώτο λεπτό. Η ιστορία παραμένει ενοχλητικά αληθινή. Μια ανήλικη κοπέλα πέφτει θύμα βιασμού και στη συνέχεια «βιάζεται» ξανά και ξανά από την οικογένειά της την οποία… ντρόπιασε, από τους γείτονες που βλέπουν αλλά δεν μιλούν, από το δικαστήριο και τους μάρτυρες που κρίνουν και αναζητούν ευθύνες. Οι συνειρμοί για τη σημερινή εποχή είναι αναπόφευκτοι. Το θέατρο βρίσκεται στην περιοχή που «πρωταγωνίστησε» στη δημοσιότητα με τη φρικτή υπόθεση βιασμού της 12χρονης… Οι αγορεύσεις από το δικαστήριο που ακούγονται στην παράσταση θυμίζουν όλα όσα συκοφαντικά καταλογίστηκαν στα θύματα του #MeToo και παραπέμπουν σε σχόλια που διαβάζουμε καθημερινά στα κοινωνικά δίκτυα. Γιατί δεν αντιστάθηκε; Γιατί δεν του επιτέθηκε; Γιατί προκάλεσε με την εμφάνισή της; Μόλις το 2019 ορίστηκε στην ελληνική νομοθεσία ότι συνεύρεση χωρίς συναίνεση είναι βιασμός.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης βλέπουμε το γυναικείο σώμα να υπομένει και να τραυματίζεται. Το θύμα παραμένει βουβό. Η Αφέντρα (όπως λέγεται η ηρωίδα) δεν αφεντεύει κανέναν. Ούτε καν το ίδιο της το κορμί. Πότε πάνω στη γυναικολογική καρέκλα και πότε τυλιγμένη ολόκληρη με γάζες, το σώμα της γίνεται το εργαλείο και το μέσο που κορυφώνει την ένταση και συντονίζει τη σκηνική δράση.
Οι πέντε ηθοποιοί ξεσκεπάζουν τη δυσωδία που κρύβεται πίσω από το δόγμα πατρίς – θρησκεία – οικογένεια, αποκαλύπτουν με τους διαλόγους τους όλα αυτά που διαμείβονται κρυφά πίσω από τις κλειδαρότρυπες και τις κλειστές πόρτες των σπιτιών. Ο ρυθμός της παράστασης αναδεικνύει την κοφτερή γραφή του κειμένου και τους δραματουργικούς συμβολισμούς. Οι πέντε ηθοποιοί (Στέλιος Δημόπουλος, Ηλίας Βαλάσης, Μαρία Κάτσενου, Αθανασία Κουρκάκη, Μέγκυ Σούλι) χρωματίζουν με τις ερμηνείες τους το σκοτεινό και νατουραλιστικό σύμπαν του συγγραφέα. Μας υπενθυμίζουν ότι ευθύνη υπάρχει. Δεν είναι πάντοτε ατομική. Δεν έχουμε ξεμπερδέψει με την πατριαρχία.
Τετάρτη – Κυριακή στο θέατρο Επί Κολωνώ – Κεντρική Σκηνή (Ναυπλίου 12, Κολωνός, Αθήνα)