Ο πρώην τραπεζίτης ήρθε για να σώσει την Ιταλική Δημοκρατία διά της εις άτοπον απαγωγής, αφού τα ιταλικά κόμματα δείχνουν ότι δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε κανένα άλλο πρόσωπο για την υψηλότερη πολιτική θέση της χώρας. Αν και δεν έχει εκφράσει την επιθυμία να αναλάβει το πόστο του προέδρου, ο Μάριο Ντράγκι είναι –κατά τα φαινόμενα– ο επικρατέστερος για να διαδεχτεί τον Σέρτζιο Ματαρέλα στη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας.
Τα σχέδια της ιταλικής Δεξιάς για «κατάληψη» του Κυρηνάλιου λόφου φαίνεται να καταποντίζονται, αφού ο εκλεκτός της Σίλβιο Μπερλουσκόνι δεν συγκεντρώνει τις απαιτούμενες ψήφους. Από την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, η κεντροαριστερά δεν έχει καταλήξει σε όνομα κοινής αποδοχής, ενώ οι απόψεις διίστανται για την περίπτωση Ντράγκι ανάμεσα στο Δημοκρατικό Κόμμα και το Κίνημα Πέντε Αστέρων. Εάν ο τωρινός πρωθυπουργός καταλάβει τελικά την προεδρία, οι εκλογές θα γίνουν ένα χρόνο πιο σύντομα, πράγμα που σε αυτήν τη συγκυρία συμφέρει περισσότερο τη Δεξιά. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται καθώς τα 220 δισ. ευρώ της ευρωπαϊκής στήριξης –και, το κυριότερο, η διαχείρισή τους– μπορεί να φέρουν αξεπέραστα εμπόδια στην ανάδειξη του προέδρου.
Στον Καιάδα τα όνειρα του «καβαλιέρε»
Αν και στις προεδρικές εκλογές δεν υπάρχουν επίσημοι υποψήφιοι, ο μόνος που είχε εκδηλώσει δημόσια την επιθυμία του για την προεδρία ήταν ο Μπερλουσκόνι. Πολλοί δημοσιολογούντες στα ιταλικά Μέσα είχαν εξαρχής επιφυλάξεις για την υποψηφιότητα του πρώην πρωθυπουργού και επιχειρηματία. Μάλιστα έλεγαν χαρακτηριστικά ότι ο «καβαλιέρε» είναι πλέον πολύ ηλικιωμένος για να ανέβει τον Κυρηνάλιο λόφο όπου βρίσκεται η επίσημη προεδρική κατοικία, μιας και διανύει αισίως τον 85ο χρόνο της ζωής του. Επιπλέον, οι αντιδράσεις ακόμη και από πολίτες ήταν πολύ έντονες, αφού ο δισεκατομμυριούχος πολιτικός δεν είναι ο τυπικός υποψήφιος πρόεδρος, καθώς έχει διαγάγει έκλυτο βίο, από τα «bunga bunga» πάρτι μέχρι τις σχέσεις με τη μαφία.
Πίσω από τον Μπερλουσκόνι στοιχήθηκαν οι δεξιές κοινοβουλευτικές δυνάμεις: η Λέγκα του Βορρά του Ματέο Σαλβίνι και τα Αδέρφια της Ιταλίας της Τζόρτζια
Μελόνι. Η Δεξιά στην Ιταλία καβαλά ένα κύμα δημοφιλίας, μιας και υπολογίζεται ότι αθροιστικά τα τρία κόμματα συγκεντρώνουν περίπου το 46% των προτιμήσεων των πολιτών. Ετσι, η συντηρητική παράταξη διείδε την ευκαιρία να κάνει έναν δικό της άνθρωπο πρόεδρο της Δημοκρατίας έπειτα από 23 χρόνια και τον Οσκαρ Λουίτζι Σκάλφαρο, του οποίου η θητεία σημαδεύτηκε από πολιτική αστάθεια.
Ρήγμα στη δεξιά πλευρά
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας στην Ιταλία εκλέγεται από 1.003 εκλεγμένους αξιωματούχους, μεταξύ των οποίων οι βουλευτές και οι γερουσιαστές των εθνικών νομοθετικών σωμάτων. Οι ψήφοι των δεξιών αιρετών δεν έφταναν, καθώς στους τρεις πρώτους γύρους των εκλογών χρειάζεται πλειοψηφία δύο τρίτων για να αναδειχθεί νικητής, ενώ από εκεί και πέρα αρκεί απλή πλειοψηφία. Τα τρία κόμματα της Δεξιάς που έχουν αθροιστικά τις 384 από τις 1.003 ψήφους ζητούσαν από τον Μπερλουσκόνι αποδείξεις ότι έχει τις επιπλέον ψήφους που χρειάζεται για να γίνει πρόεδρος. Ο Μπερλουσκόνι κρατούσε τα χαρτιά του κρυφά κι έτσι επήλθε ρήξη με τον Σαλβίνι, ο οποίος είχε τη φιλοδοξία να γίνει ο «βασιλοποιός».